De Franse entrepreneurs Alexander en Ilya Salkind en hun zakenpartner Pierre Sprengler drukten met twee filmfranchises hun stempel op de entertainmentscinema van de jaren zeventig en tachtig. De rug-aan-rugverfilming van Alexandre Dumas’ The Three Musketeers en The Four Musketeers begin jaren zeventig bleek een opstapje voor hun meest winstgevende gok: het tot leven brengen van Christopher Reeve als Superman in 1978. Toen de sequels daarop het steeds minder deden aan de kassa’s, besloten de Salkinds een nieuwe dure gok te wagen: een familiefilm produceren waarin de ontstaansgeschiedenis van de Kerstman centraal stond. Een project waarvoor de Salkinds ruim vijftig miljoen dollar veil hadden.

Ze engageerden Superman-scenaristen David Newman en Leslie Newman om het idee uit te werken. Met als resultaat een film die in twee delen uit elkaar valt. Een eerste waarin we zien hoe een Scandinavische houthakker (David Huddleston) en zijn vrouw na hun vrieskoudood worden meegenomen naar een magisch elfenspeeldgoedimperium aan de Noordpool van waaruit de brave man voortaan alle kinderen van de wereld van gratis speelgoed kan voorzien op kerstavond. Het tweede deel toont hoe een gewetenloze speelgoedmagnaat (John Lithgow) met de hulp van een afvallige en naïeve elf (Dudley Moore) het kerstfeest probeert te kapen met slinkse foefelarijen die zelfs de veiligheid van kinderen in gevaar brengen. Dat tweede deel is meteen ook de doodsteek voor het van meet af aan zwalpende Santa Claus – The Movie. De kans dat ukkepukken die aanvankelijk nog betoverd waren door de speelgoedwerkplaats van de kerstman in het tweede uur half in coma verzeilen is zelfs reëel te noemen.

John Carpenter kreeg eerste keus om de Salkindproductie te verfilmen. Zijn vraag om het scenario aan te passen en final cut te krijgen zorgde er echter voor dat Carpenter al snel salut en de kost mocht roepen. Ook Lewis Gilbert en Robert Wise gaven de regiefakkel door nadat ze merkten dat ze geen eigen accenten konden aanbrengen. Guy Hamilton was wel geïnteresseerd, maar hij wou niet in de Londense Pinewoodstudio’s draaien. Waarop het project bij Jeannot Szwarc terechtkwam die net de Superman-spin-off Supergirl had ingeblikt. Szwarc nam zowat de volledige technische ploeg mee voor Santa Claus, inclusief Superman-Oscarwinnaars Roy Field en Derek Meddings die zich ook nu over de grote hoeveelheid visuele effecten mochten buigen. En Oscarwinnaar Henry Mancini mocht samen met liedjesschrijver Leslie Bricusse de soundtrack voor zijn rekening nemen.

Toch liep alles mis: de megalomanie van het project wordt immers nooit in een sluitend geheel gegoten. Zelfs Anthony Pratts secuur gedetailleerd productieontwerp van de elfenwerkplaats weet zelden verwondering op te wekken. En eens het verhaal verkast naar de moderne tijd kunnen zelfs de guitige animatronische rendieren de vlam niet in de pan houden. Of hoe de Salkinds beter eerst het scenario hadden gestroomlijnd vooraleer zwaar in te zetten op het visuele aspect.

De eerste keus voor de rol van de kerstman was Brian Dennehy, nog een voorzet van Carpenter. Maar de Salkinds vonden dat Dennehy niet genoeg warmte uitstraalde voor de rol. Voor de rol van de speelgoedmagnaat werden heel wat bekende namen gecontacteerd: zowel Harrison Ford, Dustin Hoffman, Burt Reynolds en Johnny Carson zeiden echter no no no in plaats van ho ho ho. Voor de cameo van de stamoudste van de elfen werd Burgess Meredith gecast nadat eerste keus James Cagney de rol moest weigeren wegens gezondheidsproblemen.

Ja, het mocht allemaal wat kosten, maar Santa Claus – The Movie ging onherroepelijk de dieperik in. Gezien de grotendeels negatieve recensies en de magere ontvangst aan de kassa’s hoeft het alvast niet te verwonderen dat de Salkinds een paar jaar niets meer van zich lieten horen. Ironisch genoeg werd hun comeback Christopher Columbus: The Discovery in 1992 opnieuw een financiële flop.