Nothing is what it seems. Je hoort het Al Pacino niet alleen als een soort evangelie verkondigen in de film, het wordt ook vermeld op de cover van de persmap van de film én op de filmposter. Het is een stelling die nogal cliché overkomt natuurlijk maar geen nood... Pacino ontgoochelt vrijwel nooit en maakt geen slechte films, The Recruit is hierop geen uitzondering.

Deze keer vertolkt hij de rol van Walter Burke, iemand die al lang niet meer op de onderste sporten van de ladder staat bij de C.I.A. en wiens taak het is om nieuw talent te recruteren. James Clayton (Colin Farrell uit Minority Report) lijkt hem wel een aanwinst te zijn voor zijn werkgever en de jongeman komt op zijn verlanglijstje te staan. Burke kan James makkelijk overhalen om zijn kans te wagen bij de C.I.A. en een tijd later kan hij plaatsnemen aan het schrijftafeltje om mee te doen aan de eerste schriftelijke selectieproef. Allemaal onder het waakzame oog van bewakingscomera's die zo high tech zijn dat Al Pacino bij het bekijken van alle schermpjes al een beeld heeft hoe goed de aspirant-recruten bezig zijn, men haalt er zelfs op deze manier een spieker uit. Het mag je niet verwonderen, dit is de C.I.A., remember ?

Na de eerste schifting volgen de wat praktischer opdrachten in een voor deze gelegenheid geheim trainingskamp dat in de sector The farm wordt genoemd en precies hier komt James in een soort grijze zone terecht.Een situatie waarin nog moeilijk uit te maken is wat echt en wat een deel van de opleiding, een oefening is zeg maar.Burke mag dan nog zo gehamerd hebben op trust no one en nothing is what it seems, wanneer hij en Layla (Bridget Moyanahan uit The Sum Of All  Fears) ontvoerd worden en onder druk gezet/gemarteld worden om vertrouwelijke informatie los te krijgen kan zoiets toch moeilijk geénsceneerd zijn ? Het wordt voor James zo mogelijk nog moeilijker wanneer Burke James toevertrouwt dat Layla eigenlijk een geheim agente is die in de C.I.A. geénfiltreerd is met minder goeie bedoelingen en hij hieraan een nieuwe opdracht koppelt...

Regisseur Roger Donaldson stond vroeger al in voor de politieke thrillers No Way Out en Thirteen Days en heeft dus al wat ervaring met dit genre van films. No Way Out speelde zich af in het Pentagon, 13 days in het Witte huis en nu was het dus de beurt aan de Amerikaanse inlichtingendienst. Drie instanties die een enorme impact hebben op de wereld aldus de regisseur. Voor deze film kwam hij in contact met CIA-woordvoerder Chase Brandon (allicht een pseudoniem), iemand die een bagage had van 25 jaar ervaring bij de C.I.A. en van de directie de toestemming kreeg zijn dekmantel af te gooien en als contactpersoon op te treden voor onder andere mensen die actief zijn in de filmwereld. Daarmee kwam bij de C.I.A. een eind aan de jarenlange periode van standaard-antwoorden als No comment of I can neither confirm nor deny wanneer men bij hen aanklopte om wat informatie te verzamelen. Brandon loodste Donaldson binnen in (sommige delen van) het C.I.A.-hoofdkwartier in Langley Virginia en zou naar verluidt bepaalde informatie gegeven hebben die het verhaal rechtstreeks beénvloedde, . Wat men daar precies mee bedoelt weet niemand. Dit is de C.I.A., remember ?

The Recruit mag dan misschien weinig vernieuwing brengen in het genre, het heeft gelukkig een klepper als Pacino in de rangen. Bridget Moynahan onderstreept de klasse van Pacino door in een interview te stellen dat al haar scénes in The Recruit zich afspeelden in de klas-/onderrichtingsruimte en ze het geluk had om een plaats te hebben op de eerste rij van de beste acteerlessen die iemand kan krijgen in de filmbusiness... Een tweede reden waardoor de film net niet in de massa verdwijnt is dat je pas op het eind met zekerheid weet hoe de vork aan de steel zit en zo hebben wij het graag natuurlijk.