Ergens blijft het jammer dat we de volledige “Gindhouse”-marathon niet in één zitting hebben gekregen. Dat het een entertainend avondje zou geworden zijn, staat buiten kijf. Maar het zou ook een lange avond geweest zijn: Robert Rodriguez’ “Planet Terror” voelt immers al lang aan, en de film duurt nauwelijks 100 minuten. Wat zou dat niet gegeven hebben met Tarantino’s talkathon “Death Proof” er nog achteraan gekleefd ?

Beide films werken gelukkig ook afzonderlijk. “Planet Terror” is de meest uitzinnige van het duo, maar tegelijk ook de minst verrassende. Verhaaltechnisch is het allemaal heel rudimentair: explosie van chemische gassen, kaboem, zombies op strooptocht, grawohl. Meer bare necessities heeft het genre niet nodig, dixit Baloo De Beer. Het resultaat is een hoogdag voor de vingers, duimen, tenen en oorlellen van likgrage liefhebbers van gore trash. Rodriguez regisseert alsof hij nog nooit van goede smaak heeft gehoord, en gooit ongegeneerd afgesneden teelballen, smeltende penissen, exploderende etterbuilen, opengescheurde maagwanden, uitgerukte darmen en ander fraais over het scherm. En dan waren we de strategisch goed geplaatste cleavages nog bijna vergeten. Bijna.

De film speelt zich af in een onooglijk stadje in Texas. De thuis- en/of ontmoetingsplaats van het zootje ongeregeld dat zich doorheen het scenario kronkelt. Er is El Wray (Freddy Rodriguez), een stuntrijder/scherpschutter met een ietwat duister verleden, die zijn ex-liefje, de stipper/stand up comedian Cherry Darling (Rose McGowan, die prothesegewijs de show steelt) doorheen het pandemonium probeert te loodsen. Er is sheriff Hague (Michael Biehn) die El Wray achter de tralies wil krijgen, maar al gauw inziet dat alle hulp welkom is om de meute geïnfecteerde bijtgrage zombies te stoppen. Er is zijn broer JT (Jeff Fahey), die in zijn afgelegen barbecuehut ook heel wat hongerige ondoden op zijn dak krijgt. Er is de geschifte chirurg Block (Josh Brolin), die in zombiestaat jacht maakt op zijn overspelige lesbische vrouw Dakota Black (Marley Shelton)...

En er is een Quentin Tarantino-cameo (als “The Rapist”) die ronddwaalt met een houten poot in zijn oog terwijl hij bedreigingen als “you gave me wood, now I’ll give you mine” uitkraamt. Lekker allemaal. Maar waar het om draait is de visuele inkleuring. En die gaat bewust heel ver. De make-up bollebozen van KNB EFX Group mogen en kunnen zich even ongegeneerd uitleven als kinderen in een speelgoedwinkel na sluitingstijd. De neergeschoten zombies vallen niet zomaar neer, ze exploderen van het scherm in een fontein van bloed en pus. En er zijn scènes waarin het begrip ‘no brainer’ letterlijk wordt genomen. Kortom, lachen met slechte smaak is verplicht in deze ode aan seventies B-trash (en Italiaanse gore uit de jaren tachtig), inclusief gekraste pellicule, een ontbrekende filmspoel en een heerlijke 18-plus waarschuwing vooraf.

Schaduwzijde van dit alles: ook al heeft Rodriguez als regisseur zeker zijn momenten (waar blijft “Sin City 2” gedomme), een boeiend verhalenverteller is hij niet echt. In plaats van spannend wordt deze film eerder repetitief, net zoals dat destijds het geval was bij het gelijkaardige maar veel bravere “From Dusk Till Dawn”. Af en toe is zelfs teveel van het goede niet noodzakelijk positief: de transformatiescène van Bruce Willis (ja, ook die is van de partij) in een onwezenlijke blubber is zelfs voor dit filmpje te goedkoop, en what the hell komt die Bin Laden-dialoog plots in de film doen ?  Niet de beste zombiefilm van dit jaar dus, maar wel de meest waanzinnige, al dan niet overgoten met de beste barbecuesaus van het noordelijk halfrond. Op naar “Machete” dan maar ?