In 2005 verbaasde Robert Rodriguez vriend en vijand met “Sin City”, een opvallend gestileerde verfilming van de noir comics van Frank Miller. Om alles zo dicht mogelijk bij het stripkarakter te houden, acteerde de cast voor green screens en werden alle achtergronden achteraf digitaal toegevoegd. In glorieus zwart-wit met een toefje kleur om de details (lippen, bloed, kleren) te accentueren. “Sin City” vervlocht drie extreem gewelddadig verhalen boordevol seks, bloedvergieten en hebzucht en bracht een schare topacteurs - uit de categorie ruige mannen en hete vrouwen - samen voor wat toen een echte ogenopener was. En nogal wat extra aandacht kreeg omdat Quentin Tarantino als gastregisseur een scène voor zijn rekening had genomen.

Een sequel werd snel aangekondigd, maar uiteindelijk duurde het negen jaar voor “Sin City: A Dame To Kill For” de zalen haalde. De precieze reden daarvoor bleef grotendeels in nevel gehuld: onenigheid tussen Rodriguez en de producerende Weinstein-broers, een scenario dat niet in de juiste plooien wou vallen, andere projecten die voorrang kregen … de kans is groot dat het een combinatie van veel factoren is. Negen jaar bleek – helaas voor Rodigruez en Miller – een veel te lange marge te zijn. De sequel flopte immers genadeloos aan de Amerikaanse kassa’s en ook hier is hij in veel bioscopen na een week al verbannen naar het laatavondslot. Of hoe de houdbaarheidsdatum van “Sin City” niet zo lang bleek. Vanuit visueel standpunt is het floppen alvast jammer: deze opvolger moet immers niet onderdoen voor de eersteling. Freeze frame deze film en je krijgt wondermooie tableaus die niet zouden misstaan in een kijkboek op de salontafel of ingekaderd aan de salon- of slaapkamermuur. Castinggewijs zit alles eveneens snor: zowel de oude garde (Mickey Rourke op kop) als de nieuwkomers (Joseph Gordon-Levitt en Josh Brolin) zitten als gegoten in Millers en Rodriguez' donkere universum.

Opnieuw werd gekozen voor een collectie van drie kortverhalen en een proloog. Enkel de inleiding 'Just Another Saturday Night' en het centrale titelverhaal zijn gebaseerd op een comic van Miller, de overige twee episodes ('The Long Bad Night' en 'Nancy's Last Dance') werden speciaal voor het witte doek geschreven. In de proloog zien we hoe Marv (Mickey Rourke) rijkeluisgespuis een dodelijk lesje leert nadat hij hen betrapt bij het mishandelen van een dakloze. In “A Dame To Kill For” laat de tot privédetective gedegradeerde Josh Brolin zich verleiden door een femme fatale (een sensueel-giftige Eva Green in een rol waarvoor even Angelina Jolie in de running was) die hem een paar jaar terug al eens bijna zijn hachje kostte. Hij laat zich andermaal in haar web strikken en wordt zo de speelbal in een heel gevaarlijk spel. In 'The Long Bad Night' entert Joseph Gordon-Levitt het pokerspel van senator Roark (Powers Boothe) in de hoop diens megalomane hegemonie te breken. Roark verliest echter niet graag, en neemt op gruwelijke wijze wraak op zijn hotshotuitdager. En Roark ligt eveneens in het vizier van de gekwelde Nancy (Jessica Alba) die vastbesloten is om de moord op haar geliefde Bruce Willis in “The Sixth Sense”-modus) te wreken – zie hiervoor de eerste “Sin City”.

Op zich is er weinig verschil tussen de twee 'Sin Cities'. Toch haalt de opvolger het niet van het origineel. Enerzijds omdat het vernieuwende aspect er niet meer is (groeneschermcinema is intussen een boomende business geworden), anderzijds omdat er weinig variatie zit tussen de verschillende verhalen. En dat haalt na een tijdje de rek uit het geheel, zeker omdat het meeste wat Rodriguez hier laat zien in grote mate een herhalingsoefening is van wat hij negen jaar terug uit de hoge hoed toverde. Zelfs binnen de krijtlijnen van een verhaal – het titelverhaal bijvoorbeeld – laat hij verhaalelementen meermaals terug komen.

Gelukkig zijn er genoeg momenten waar niets op af te dingen valt: het korte intermezzo met Ray Liotta bijvoorbeeld, die als overspelige zakenman compleet het noorden verliest als hij begint te vrezen dat zijn vrouw er met zijn fortuin kan vandoor gaan. Ook de voice-overs blinken en klinken: hierbij gaan vooral Mickey Rourke en Josh Brolin met de meeste pluimen lopen. “Sin City: A Dame To Kill For” als teleurstelling catalogeren is een brug te ver, maar helaas ontbreekt - de netvliesstrelende goodies ten spijt - het poer om hier echt wild en luidruchtig van te worden. Een halve aanrader, heet zoiets in uitsmijtertermen.