Beminde gelovigen. Gisteren ging ik naar de cinema...

Het klinkt als een banale manier om een filmrecensie te openen maar het is niet onbelangrijk even stil te staan bij het feit dat met The Passion of the Christ deze twee zaken eigenlijk met elkaar worden gecombineerd en worden vermengd met elkaar. Film en geloof. Iedereen heeft recht op een eigen mening en mag dus voor zichzelf uitmaken wat hij qua film als goed, slecht of iets daar tussenin, bestempelt. Maar ieder mens heeft, zeker wanneer hij op een bepaalde leeftijd is gekomen, ook de kans om te kiezen of hij gelooft of niet. Een gelovig mens heeft ook een zekere vrijheid om bepaalde specifieke zaken, gebeurtenissen of elementen uit zijn geloof zelf in te vullen. De kruisiging van Jezus is wat katholieken betreft een belangrijke gebeurtenis, het kruisbeeld symboliseert immers waar het allemaal over gaat. Het film-kritisch benaderen van The Passion of the Christ houdt dan ook in dat ook jij dit misschien interpreteert als het in twijfel trekken van één en ander. We willen ons nochtans niet mengen in ieders persoonlijke geloofovertuiging maar realiseren ons heel goed dat een kritische boodschap overbrengen voor deze film al even risicovol is als het maken van deze film. Mel Gibson is een bijzonder gelovig man en vult de laatste 12 uur van Jezus' leven in op zijn manier. Hij kiest voor de taal van het bloed, voor een directe shock-therapie bij wie het moet ondergaan. De wreedheden en aantal druppels opspattend en neerdruipende bloedslierten zijn allicht rechtevenredig met de geloofsovertuiging van de regisseur. De vraag is waarom Gibson een film als deze wou maken. Zelf zegt hij dat hij vooral het enorme van de opoffering maar ook de gruwel ervan wou tot uiting brengen...

Toegegeven, hij slaagt met brio in het visualiseren en opfrissen van wat vroeger in de lessen godsdienst werd verteld of wat MIjnheer Pastoor ons lang geleden in de toen nog streng-konservatieve tijden wist bij te brengen. Maar voor velen (gelovig of niet) zal in The Passion... de grens van het toelaatbare meermaals brutaal overschreden worden. Het moment waarop één van de gebruikte foltertuigjes (een flagrum) zich bij de eerste martelscène als een weerhaak in het lichaam van Jezus ploft en bij het wegtrekken zorgt voor het een gapende, bloedende wonde, is er een voorbeeld van. De scène waarin bij het kruisigen één van de soldaten toont op welke manier hij de tweede arm van Jezus op de gepaste plaats kan krijgen voor men op een heel expliciete manier er een nagel inploft is nog zoiets. Het zal voor velen volstrekt overbodig zijn en zou zeker geen deel uitmaken van een langspeelfilm indien zij het talent bezaten van een Gibson en de mogelijkheid én het het geld hadden om er hun eigen film van te maken. Mel Gibson heeft geprobeerd om voor geloofwaardige, realistische omkadering te zorgen van de gebeurtenissen die zich afspelen in de film. Zo spreken de Joodse personages in de film Aramees en de Romeinen wat kan omschreven worden als 'Straat-Latijn'. Het Grieks dat destijds voornamelijk door intellectuelen werd gesproken haalde dan weer de fim niét. Op het vlak van decors valt ook al weinig aan te merken, idem voor de kostuums trouwens. Die zijn van de hand van Maurizio Millenotti die al twee keer werd genomineerd voor een Oscar. Ook qua make-up en montage waren hier mensen aan het werk die al een Oscar wonnen of er voor werden genomineerd... Het maken van The Passion of the Christ is voor Mel Gibson lange tijd een droom geweest. Twaalf jaar geleden werd een persoonlijke geloofscrisis gecounterd door het opstarten van een verregaande research van alles wat met The Passion te maken had waarbij de filmmaker ook voor zichzelf dingen als geloof, pijn, vergeving en verlossing opnieuw ging gaan bekijken. Het eindresultaat/The Passion of the Christ doet om eerder aangehaalde redenen heel wat stof opwaaien en Gibson zal wel geweten hebben dat hij door het maken van een aantal (bewuste) keuzes deze film zou onderdompelen in een bijwijlen grimmige sfeer van controverses. Commercieel zal deze aanpak hem wel geen windeieren gelegd hebben want in het Paasweekend steeg de film in de States van de zesde naar de eerste plaats. Heel opmerkelijk voor een film die noch min noch meer een gedurfde, persoonlijke geloofsbelijdenis is van Mel Gibson zelf.