De in Australië geboren Nieuw-Zeelander Roger Donaldson, beste lezer(es), is een gedegen vakman. 68 is hij inmiddels en zijn cv ziet er met titels als “The Bounty”, “No Way Out”, “Thirteen Days”, “Species”, “Dante’s Peak”, en de remake van “The Getaway” even gedegen uit. Zijn zwaartepunt lag onmiskenbaar in de jaren tachtig en negentig, maar de man kent nog steeds het klappen van de zweep, getuige het fijne “The Bank Job” uit 2008. Zelfs het makke “Seeking Justice” van twee jaar terug bleek vlot bekijkbaar en was uiteindelijk een van de betere actievehikels met Nicolas Cage die we de laatste jaren in de maag kregen gesplitst.

“November Man” is Donaldsons achttiende worp en is in de eerste plaats een Pierce Brosnan-productie. Brosnans productiemaatschappij Irish DreamTime heeft al sinds 2005 de rechten in handen van de “November Man”-boeken van auteur Bill Granger. Die schreef tussen 1979 en 1993 dertien spionagethrillers rond het personage van ex-CIA-agent Devereaux en het zevende daarvan – “There Are No Spies” – schopte het nu uiteindelijk tot film. Zij het met nogal wat aanpassingen: de roman uit 1987 moet immers passen in deze drone- en mobiletrackingtijden en ook de machinaties van de plot werden duchtig herschikt.

In deze door Michael Finch (“Predators”) en Karl Gajdusek (“Oblivion”) geschreven adaptatie draait alles rond de Russische presidentskandidaat Arkady Federov (vertolkt door Lazar Ristovski, zo’n beetje een Servische Jan Decleir als het aankomt op schermprésence en werkijver). Federov is alles behalve een onbesproken blad en was één van de meest gevreesde militairen tijdens de oorlog in Tsjetsjenië. Als hij het tot president schopt, komt de verhouding met het Westen sowieso terug op scherp te staan. Een asielzoekster die destijds onderdak vond in Belgrado weet zaken over Federov die zijn politieke macht kunnen beknotten. Geen wonder dat de vrouw opgejaagd wild is: de CIA wil haar vinden om de info wereldkundig te maken, afvallige CIA’ers willen haar dood en ook een vrouwelijke Russische huurmoordenaar is uit op haar leven. Voormalig CIA-agent Devereaux (Brosnan) raakt bij de zaak betrokken als een van zijn vroegere geliefdes (die incognito bij Federov spioneert) om het leven komt bij een door de CIA uitgevoerde aanslag. Devereaux zint op wraak en is vastbesloten de waarheid aan het licht te brengen en de schuldigen te straffen. Daarbij komt hij rechtover David Mason (Luke Bracey, volgend jaar te zien in de nu al als overbodig verklaarde “Point Break”-remake) te staan: een vroegere pupil die opdracht krijgt om Devereaux tegen alle prijs uit te schakelen …

De manier waarop Brosnan zich een weg doorheen deze materie knokt en schiet zorgt voor het nodige guilty pleasure-vertier op de Liam Neeson-schaal. Met als yukkie-hoogtepunt de scène waarin hij iets heel akeligs doet met een mes onder de douche. Iets dat Brosnan in zijn eigen Bond-dagen waarschijnlijk nooit zou mogen doen hebben, maar waar Daniel Craig ongetwijfeld geen graten zou in zien. En de hogervermelde Liam Neeson in “Taken”-modus natuurlijk ook niet als hij er een geliefde mee kan redden.

“November Man” biedt solide actie en maakt mooi gebruik van het stadsweefsel in Belgrado, uiteindelijk is het resultaat helaas niet strak genoeg om volledig te bekoren. Een overdaad aan plotgaten en uitgestelde confrontaties doet alles immers vervaarlijk dicht afglijden naar de zelfparodie. En dat is wel goed voor de gniffel- en gnuiffactor, maar minder voor de spanningsgraad. Intussen kondigde Brosnan aan dat er zeker al een sequel komt. Of hoe stoere Pierce in zijn nadagen niet van plan blijkt om zijn imago van actieheld aan de wilgen te hangen.