Een mens zou het zich bijna beklagen teleurgesteld te zijn in “Indiana Jones And The Crystal Skull”, en dat hoofdzakelijk omdat die niet voldeed aan de hooggespannen verwachtingen, gebed in jeugdsentiment. Een film uit het avonturengenre die wel de verwachtingen inlost is de derde “Mummy”-film. Helaas waren die verwachtingen even laag als het millimetertje stof op de revers van de onzichtbare man. De voortekenen waren aan de magere kant: om te beginnen zijn de eerste twee films (geregisseerd door Stephen Sommers) niet echt om over naar huis te schrijven, al waren ze bekijkbaar. En regisseur Rob Cohen die, gevoederd met pepvitamines, deze film omschrijft met lovende bewoordingen genre “amazing, thrilling and grand scale adventure” is blijkbaar vergeten dat hij onder meer “The Fast And The Furious”, “The Skulls” en “Stealth” op zijn curriculum heeft staan.

Rick O’ Connell (Brendan Fraser) heeft zich na zijn twee mummie-avonturen teruggetrokken op een statig Brits landgoed. Hij kijkt met weemoed terug op zijn leven van vroeger (de film speelt zich 13 jaar af na “The Mummy Returns”), en houdt zich bezig met vissen en foute one-liners. Echtgenote Evy (Maria Bello – die Rachel Weisz vervangt – zet met vlag en wimpel de slechtste vertolking uit haar carrière neer) haalt nog wat heil uit de boeken die ze over hun avonturen schreef, maar ook zij verlangt naar actie. En die krijgen ze, wanneer ze door de Britse regering worden uitgekozen om een waardevolle diamant terug te brengen naar Shangai. Waar toevallig hun inmiddels volwassen zoon Alex (saaie piet Luke Ford) verblijft. En die heeft toch wel net een mummie opgegraven zeker. Geen Egyptische farao ditmaal, maar de overblijfselen van Han, de eerste Chinese keizer (Jet Li).

Deze grootgrondbezitter kon de vijf elementen controleren (wat de makers de kans geeft om af en toe visuele effecten van stal te halen die een eerbetoon lijken aan jaren tachtig-pulp als “Red Sonja” of “Big Trouble In Little China”), en ging tussen de wok en de rijst door op zoek naar het eeuwig leven. Dat hoopte hij te vinden door toedoen van de heks Zi Yuan (Michelle Yeoh). Zi, die een machtswellusteling herkent wanneer ze er één tegen het lijf loopt, beraamde echter een valstrik voor Han waardoor hij samen met zijn leger versteende in terracottabeelden. Nadat Alex O’Connell de mummie heeft opgegraven, duurt het niet lang voordat Han terug levend wordt en op weg gaat naar de mythische stad Shangri-La, waar de diamant van de O’Connells hem terug het eeuwige leven kan schenken, zodat hij opnieuw China en de rest van de wereld kan veroveren…

“The Mummy: Tomb Of The Dragon Emperor” is ondermaats op bijna elk niveau. Het scenario is eendimensioneel geforceerd en eentonig. En dat is al na tien minuten duidelijk: de proloog waarin de geschiedenis van Han uit de doeken wordt gedaan is duidelijk gericht op mensenwezentjes bij wie het eerste schaamhaar nog moet groeien. Tienjarigen zullen het trouwens allemaal te pruimen vinden waarschijnlijk: veel computereffecten, wat stunts, actie, kakkende yaks… laat ons maar even positief zijn en deze “Mummy”-film omschrijven als onschuldig en onschadelijk vertier voor kinderen. Even maar, want dit is en blijft een inspiratieloos in elkaar geflanste blockbuster. John Hannah, de enige die naast Fraser ook in de vorige films te zien was, loopt er voor spek en bonen bij en mag nu al met de poedelprijs voor meest idiote bijrol 2008 naar huis. En als hij pech heeft eveneens met die voor 2010 of 2011, want Maria Bello verklaarde dat ze al een contract heeft ondertekend voor een vierde “Mummy”-film en Luke Ford zou zich zelfs als verbonden hebben aan drie “Mummy”-films. Wat betekent dat een coole voornaam nog minstens tweemaal gaat misbruikt worden, ach ach. Een filmminnend mens zou zich voor minder in steen laten veranderen.

Yep, “The Mummy: Tomb Of The Dragon Emperor” is de zoveelste uitgemergelde mot tegen het raam van de tegenvallende blockbusterzomer van dit jaar. Gelukkig dat we “The Dark Knight” en “Wall-E” op bezoek kregen, want zo goed als alle andere popcornlokkende prenten gingen gezwind kopje over. En dan maar zagen en klagen dat er minder volk naar de bios komt. Terwijl ze in Hollywood heel tevreden mogen zijn dat er nog steeds een publiek is voor hun ongeïnspireerde marktwaar. Je zou toch denken dat je met een budget van rond de 100 miljoen dollar op zijn minst een boeiend verhaal kan vertellen, maar dat was voor de makers van deze hersendode prent blijkbaar toch een brug te ver. Een toost op de tienjarigen dan maar.