Britser dan de worst op het ontbijtbord, de pijp van Sherlock Holmes, de eekhoorntjes in Hyde Park en de wissel van de berenmutswacht ?  Beatrix Potter. Rond de vorige eeuwwisseling schreef en tekende deze Londense dame kinderverhalen die de tand des tijds moeiteloos zouden doorstaan, en die zelfs uitgroeiden tot de populairste Britse kinderboeken/-merchandising ooit. Peter Rabbit is haar bekendste creatie, maar wie weet... misschien hebben jullie ook wel een boon voor Benjamin Bunny, Mrs. Tiggy-Winkle of Jemima Puddle-Duck.

Wie was Beatrix Potter, wat dreef haar en hoe kwamen haar verhalen tot stand ?  Slechts een paar vragen die deze film duidelijk (zij het gesuikerd) beantwoordt. Iedereen die fan is van de Potter-diertjes spurt dus best linea recta naar de bios, maar ook voor andere niet cynische medemensen valt er filmische pret te beleven. Regisseur Chris Noonan weet net zoals in het heerlijke Babe het begrip 'plattelandscinema' andermaal naar hogere regionen te leiden. Spelende kinderen in een landschap dat nog niet door gsm-masten is ontsierd, kwakende kikkers, huppelende konijnen, rustieke meren - zoek je favoriet natuurbeeld, plant het op het Britse platteland en er is grote kans dat het in deze film de revue passeert.

Filmtechnisch is het allemaal 'bare essentials': de karakters worden in grove schetsen getekend (waarom iemand drie minuten laten huilen als het ook met een tussenshot van tien seconden kan), maar wonder boven wonder doet dit maar weinig af aan het geheel. Al heeft dat misschien ook te maken met de magische insteek van Noonan: hij laat de creaties van Beatrix Potter af en toe levend worden op het papier (en soms ook daarbuiten) en dat levert sprookjesachtige intermezzi op, die echter steeds ten dienste van het verhaal blijven staan.

Beatrix Potter (Renéé Zellweger, die tot onze grote verrassing niet op de zenuwen werkt, en dat wil veel zeggen, aangezien ze bijna de hele film met een geconstipeerd pekineesgezicht rondloopt) was voorbestemd om in haar moeders voetsporen te treden: rijk trouwen, veel adelijke feestjes geven en zich vooral niet inlaten met het lagere werkvolk. Maar dat is allemaal niet aan Beatrix besteed: ze is niet te spreken over de bemoeizucht van haar moeder, ze heeft een gruwelijke hekel aan alle vrijers waar haar moeder haar wil aan koppelen en ze wil vooral doen wat ze het liefst doet: schrijven en tekenen, en haar verhalen laten uitgeven. Tot haar grote verrassing hapt uitgeverij F. Warne & Company (schoorvoetend) toe. Zo komt Beatrix in contact met Norman Warne (Ewan McGregor met een stuk dood konijn onder de neus gekleefd), die haar niet alleen begeleidt bij het grote succes (het eerste boek van Beatrix The Tale Of Peter Rabbit werd een heuse bestseller in 1902), maar die ook haar hart verovert.

Miss Potter lijkt qua toon en aanpak een beetje op Finding Neverland, maar is niet zo sterk. Wat niet wil zeggen dat dit filmpje de bal misslaat. Noonan weet welke knoppen hij moet indrukken om te scoren: Beatrix' hatelijke moeder, de hoogbejaarde chaperonne, de sceptische uitgevers, de overvloedige feestdecorering en het haast surreëel ogende Britse platteland, publieksvriendelijke omkadering, is een goede samenvatting. Noonan beperkt zich dan ook tot de periodes in het leven van Beatrix die feëriek en romantisch gerechtvaardigd zijn: geen woord over haar wetenschappelijke uitstap (ze bestudeerde paddestoelen en schimmels, en werd geweigerd in de Botanische Tuinen in Kew omdat ze geen man was), maar wel alle nadruk op de facetten van haar leven die meer invloed hadden op haar gelauwerd en vandaag de dag nog steeds zeer populair werk.

Kortom, een lief filmpje, aangeraden voor elke rechtgeaarde romanticus die het wel ziet zitten zich anderhalfuur onder te dompelen in prentkaartencinema die de sfeer van lang vervlogen tijden uitademt. En neen, je hoeft daarvoor niet per se een wereldoorlog (of twee) te hebben overleefd. Zo, en dan gaan wij nu de biggetjes borstelen en de hamster onder zijn wangzakje kietelen.