Het enige mirakel in deze film is te vinden in de titel. In de bijhorende beelden is immers maar weinig wonderbaarlijks te bespeuren. Geen gebrek aan goede bedoelingen in deze Ierse goedgevoelfilm, daar niet van. Maar de uitwerking is zo vlak, het drama zo clichématig en de humor zo flets dat het resultaat eerder een nietsgevoelfilm is. Ja, kijk … het kunnen niet allemaal meesterwerken zijn zeker?

En zeggen dat de producenten al achttien jaar in de weer waren om The Miracle Club gerealiseerd te zien. In 2005 zat het project bij HBO met Maggie Smith, Kathy Bates, Joan Allen, Claire Danes en Brenda Blethyn in de belangrijkste rollen. Nadat daar een kink in de wijwaterkabel kwam, bleven de producenten naarstig en ijverig op zoek gaan naar nieuwe fondsen en investeerders. Welhaast wonder boven wonder kregen ze de prent uiteindelijk toch op de rails – zij het na aanpassingen in het script – en zowel Smith als Bates waren blijkbaar nog steeds geïnteresseerd om aan te treden.

In Dublin onderneemt de lokale congregatie in 1967 een bedevaartstrip naar Lourdes – of zoals het hier wordt uitgesproken, Lourds. Er zijn zelfs gratis tickets te geef voor de winnaar van een lokale talentenjacht. Een gegeven dat de film opent, maar waar verder niet echt iets wordt mee aangevangen – een eerste signaal dat het script van de haken en ogen-categorie is. Hoe dan ook, te Lourds op de bergen wordt er gegaan. Zitten mee op de bus: oude bes Smith (omdat het een levensdroom is), Bates (die wil bidden dat het knobbeltje dat ze op haar borst voelt niet kwaadaardig is), Agnes O’Casey (die op een wonder hoopt zodat haar zoontje eindelijk begint te praten) en Laura Linney (die de plaats inneemt van haar overleden moeder). Het is de komst van Linney naar Dublin die de dramatische boog zou moeten vormen. Veertig jaar eerder verdween ze hoogzwanger naar Amerika. Zwanger van Smiths intussen overleden zoon, waardoor ze ook door Bates schots en scheef wordt bekeken – en nog meer zo omdat ze al die tijd geen contact meer met haar moeder heeft opgenomen.

Al die oude barsten worden tijdens de trip naar Lourds dichtgereden door regisseur Thaddeus O’Sullivan die de camera zonder animo met zijn personages laat mee glijden. Gelukkig dat Smith, Bates en Linney een deel van de meubelen redden – talent drijft nu eenmaal boven. Al is het zonde dat de drie geen potiger script kregen zodat ze dat talent beter konden laten floreren.

The Miracle Club mag dan in se wel een mooi hart hebben, de stramme knoken dragen het niet ver. Een tussendoortje, zoals dat vriendelijk omschreven heet in oorden waar voor woorden als verlept geen plaats is als het om films gaat die vergevingsgezindheid en andere schone waarden prediken. Amen. En uit.