Films die een musicaladaptatie baren waarna de musical ook een verfilming krijgt … het is een dingetje. Met schone voorbeelden als The Little Shop of Horrors en Hairspray en recente worpen als Mathilda: The Musical en The Color Purple. En ja, er zijn er nog. Vaneigenst. Wie weet kijken we binnen vijftien jaar wel naar een musicalversie van The Zone of Interest.

Hoort ook in de dingetjeslijst thuis: Mean Girls. Twintig jaar na de film en zeven jaar na de musical is e nieuwe filmversie een feit. Met liedjes dus, en die vlotten goed in het geheel. Beter dan bij The Color Purple in elk geval. Logisch, daar een schoolomgeving zich uitstekend leent voor frivole muzikale uitspattingen. Well-a, well-a, well-a, tell me more, tell me more.

Mean Girls strooit niet te pas en te onpas met de deunen, en last ze op logische momenten in. Debuterend regisseurspaar Samantha Jayne en Arturo Perez Jr. zorgt voor spitse beeldovergangen tijdens het zingend gekrakeel en de danschoreografieën. Mean Girls 2024 is daardoor even geestig als Mean Girls 2004. En zou dat zonder de muziek waarschijnlijk ook geweest zijn.

Twintig jaar geleden betekende de door Tina Fey geschreven fijne hogeschoolkomedie over meisjeskliekvorming de grote doorbraak voor zowel Rachel McAdams als Lindsey Lohan. Deze remake blijkt op zijn beurt een bron van borrelend talent. Waar het in 2004 vooral McAdams was die zich in de kijker acteerde in de rol van supertrien Regina George, lijkt het ditmaal toch vooral Angourie Rice te zijn die met de meeste aandacht aan de haal gaat als brave Cady Heron. Niet dat dit een verrassing is: Rice liet in het verleden al mooie dingen zien op zowel het grote als kleine scherm en overleefde het Marvel Cinematic Universe als sidekick in het Peter Parker-universum. Dus ja, een mooie toekomst wacht ongetwijfeld de deerne die van ver – en zelfs van dicht – toch wel als anderhalve druppel water op Amy Adams lijkt.

De rest van de cast loopt ook geïnspireerd te wezen. Met speciale vermeldingen voor het lichaamgeschud van Auli’i Cravalho – die debuteerde als de stem van het titelpersonage in Disney’s Moana – en Jaquel Spivey, en de heel fijnmazige geestigheden van Fey en Tim Meadows die hun rol hernemen uit de 2004-film. En gniffelen mag eveneens om Jon Hamm die als leraar moraal en seksualiteit het woord hormons als whoremons schrijft.

Wat nog het properst van allemaal is: dat Fey er met de update van haar eigen film en musical andermaal in slaagt om een tienerprent af te leveren die nooit vervelend, onnozel of irritant is. Er is duidelijk respect voor de personages – trien, seut of er middenin, de humor is geestig, er zijn geen geforceerde vunzigheden en zelfs de moraal van het tienerverhaal openbaart zich op een volkomen natuurlijke manier. Ook aan wokeputten wordt voorbijgegaan en de inlassing van de alomtegenwoordige sociale media – die was er twintig jaar geleden hastag oo-em-djie nog niet – zorgt nergens voor peesplaatontwrichtende uitschuivers. Fijne film? Yep doowooptiedoo zwing zing jawohl.