Ook te vinden op heides en soms als het regent, die kleur paars waar hier lyrisch wordt over gepalaverd. En gezongen, daar deze tweede verfilming van Alice Walkers uit 1982 stammende Pulitzerprijswinnende brievenroman The Color Purple een musical is.

Een relaas over vrouwen die kletsen en klappen krijgen en onder de knoet liggen, incest, een foute patriarchale machocultuur, kindermishandeling en zo meer. Daar zit muziek in, dacht iemand een aantal jaar geleden en in 2005 ging The Color Purple in première op Broadway. Daar zit nog meer muziek in, dacht iemand nog later en zie hier … de verfilming van die musical is een feit. Onder producentschap van onder andere Steven Spielberg. Logisch, daar Spielberg in 1985 Walkers boek al eens verfilmde. Een film die volgens sommigen een bonafide meesterwerk was, en volgens andere sommigen een flauwe afgekalfde sentimentele prent die het boek oneer aandeed. De waarheid ligt ongetwijfeld – zoals vaak het geval is – ergens in het midden.

Anno 1985 was The Color Purple in elk geval een opvallende Spielbergfilm. Algemeen beschouwd als zijn eerste volwassen film, al kan je tegenargumenteren met de tijding dat The Sugarland Express eigenlijk zijn eerste karakterstuk was. Wat er ook van zij: Spielberg liet met The Color Purple een andere zijde van zijn talent zien en leverde een film af die het goed deed bij het merendeel van de critici en die ook veel volk in de zalen wist te krijgen. En daarna nog om een andere reden geschiedenis schreef door geen enkele van zijn elf Oscarnominaties te verzilveren. Nochtans zou een beeldje voor Whoopi Goldberg – in haar doorbraakrol en min of meer ook haar langspeeldebuut – zeker niet onverdiend zijn geweest. Al was Geraldine Pages vertolking in The Trip to Bountiful ook erg sterk, daar niet van.

Goldberg duikt in deze musicalversie even op in een cameo als vroedvrouw, en zal waarschijnlijk heel tevreden zijn met de manier waarop Fantasia Barrino zich hier de rol van Celie eigen maakt. Zij is de centrale ankerfiguur in dit drama dat zich deep south afspeelt tussen 1909 en 1947. Celie, die als tienermoeder twee baby’s door haar vader zag weggenomen, en daarna uitgehuwelijkt werd aan de lossehandenman Mister (Colman Domingo) waar ze – zacht uitgedrukt – alles behalve een fleurig leven leidde. Geen film over puur racisme of blank versus zwart – de blanke hegemonie komt eigenlijk maar een keer aan bod – maar over foute tradities binnen de zwarte gemeenschap zelf. Regisseur/muzikant Blitz Bazawule laat zijn beeldtaal meer dan eens flitsen, maar heeft het wat moeilijk om het harde drama te laten klikken met de muzieknummers, of die nu uitbundig in groep of ingetogen solo zijn. Soms krijg je lange tijd geen enkele deun te horen, op andere momenten passeren er drie op nauwelijks tien minuten. Geen zegen voor de dramatische zeilkracht, dit.

Dus ja, Spielberg wint op punten met zijn verfilming – al zijn er hier ook tegenstemmen voor te horen. Niet dat het een wedstrijd hoeft te zijn: vergelijken met Spielbergs purperenpaarse kleur is geen verplichting, enkel een optie. Want deze notenbalkversie heeft zeker intrinsieke kwaliteiten, krachtige en passievolle vertolkingen op kop. Ook schoon om een tweehonderdjarige Louis Gossett Jr. in een krasse en venijnig-geestige bijrol een tachtiger te zien neerzetten.

The Color Purple blijft dus ook in zijn tweede schermversie een krachtig verhaal, maar of het nu echt nodig was om er een musicalschwung in te stoppen … de jury doremifasolasido’t er nog even over na.