Take Me To The Matador, zong Garland Jeffreys hitgevoelig in 1980, en 26 jaar later kleeft het deuntje nog ergens tegen een verdwaald stukje hersenschors. De kans dat The Matador van ene Richard Shepard diezelfde filmische eer te beurt valt is eerder klein. 26 minuten lijkt een logischer schatting.

Akkoord, het 'te oud voor James Bond'-vrouwenidool Pierce Brosnan parodieert op hilarische wijze zichzelf. En ja, je zal hoogstwaarschijnlijk luidkeels gniffelen als je de voormalige 007 enkel gekleed in onderbroek en cowboylaarzen door de lobby van een luxueus hotel ziet kuieren. Helaas is het scenario minder spannend dan de elastiek in diezelfde onderbroek.

Julian Noble (Brosnan) is een veelgevraagde huurmoordenaar : voor enkele dollars meer reist hij graag de wereld rond om zonder verdere vragen het hem toegewezen doelwit een kopje kleiner te maken. De tijd voor en na de moord brengt hij door met alles wat los en vast zit te bespringen. Lichamelijk of mentaal, het maakt hem weinig uit, al geeft hij toch de voorkeur aan het lichamelijke. In Mexico loopt hij zakenman Danny Wright (een ongelooflijk futloze Greg Kinnear) tegen het lijf. Danny probeert er zijn job te behouden, deelt een paar margarita's en zieleroerselen met Julian aan de bar, en de arme stakker is meteen een vogel voor de kat. Julian maakt hem deelgenoot in de wondere wereld van het huurmoorden, en voilaà er groeit zowaar een vertrouwensband tussen de twee. En dat komt goed uit, want Julian begint steeds meer last te krijgen van gewetensproblemen net vooraleer hij de trekker overhaalt. En daar kunnen zijn opdrachtgevers dan weer niet om lachen. Julian beseft dan ook dat de behulpzame hand van Danny zeker van pas kan komen tijdens zijn volgende opdracht, als hij tenminste niet zelf op het dodenlijstje wil belanden.

Ergens tussen de naden van dit scenario zit een verdienstige poging om een grappig verhaal neer te poten, maar helaas leidt die poging nergens heen. De intrige komt traag op gang, stagneert eens Brosnan en Kinnear 'buddies' worden en stuikt helemaal in wanneer op het einde ook nog eens een sentimentele invalshoek met een grove borstel wordt uitgekamd. Je voelt Shepard zo twijfelen of hij nu gewoon los escapisme wil brengen of toch ook zijn publiek wil ontroeren. Het resultaat van dat getwijfel is alvast dat zijn geesteskind vooral verveelt, en daar kunnen zelfs een bij vlagen hilarische Brosnan (ik ben even serieus als een erectiestoornis) en bij wijlen zonnige plaatjes weinig aan veranderen. Kortom : een futloze corrida en net zoals het echte tijdverdrijf met de stieren volstrekt overbodig.