Twee jaar na de love it or hate it-adaptatie van Don De Lillo’s “Cosmopolis” levert David Cronenberg opnieuw een satire af. Niet meteen het beste nieuws voor wie hoopt dat de eigenzinnige Canadees nog eens met een straffe body horror voor de dag gaat komen. De satire richt zich ditmaal niet op de leegzuigers van de financiële markten, maar op het reilen en zeilen in de sterrenvilla’s in de schaduw van het Hollywoodbillboard. Op het eerste zicht lijkt deze duister-komische kijk op de leeghoofdige uitwassen van de L.A.-cultuur niets nieuws onder de zon te bieden, en dat is tot op zekere hoogte zo. Al is de groteske burleske van Cronenberg en scenarist Bruce Wagner tegelijkertijd een unieke belevenis die zelfs spookfilmingrediënten in de mix gooit.

Bruce Wagner (ooit vier jaar getrouwd met Rebecca De Mornay) richtte zijn pijlen al eerder op de Hollywoodcultuur, onder andere met het scenario van Paul Bartels “Scenes From The Class Struggle In Beverly Hills” en de nineties cultserie “Wild Palms”. Zelfs zijn medewerking aan het scenario van Wes Cravens derde “Nightmare On Elm Street”-film destijds ziet hij in dat verhaal passen, daar het gros van die prent zich afspeelde in een psychiatrische instelling. Cronenberg voelde zich aangetrokken tot de boude stijl van Wagner en was zo’n zes jaar in de weer om dit project gefinancierd te krijgen. In het hedendaagse megablockbuster-Hollywood is oude rot Cronenberg immers een van de zovele meesters die helaas niet meer bovenaan het verlanglijstje staan als het aankomt op het uitdelen van fondsen. Het project viel uiteindelijk toch in de juiste financiële plooien en ging eerder dit jaar in première op het festival van Cannes, waar Julianne Moore de prijs voor beste actrice in ontvangst mocht nemen.

Moore zal alvast tevreden zijn dat ze de rol de hare kon maken toen Rachel Weisz – net als Viggo Mortensen trouwens – paste voor de opnames nadat het draaischema niet meer in hun persoonlijke planning paste. Frappant is dat “Maps To The Stars” de eerste Cronenbergfilm is die grotendeels in de States werd gedraaid. Cronenberg zette immers nooit eerder voet in Amerika om er een film te regisseren: zelfs Cronenbergs bekende commerciële werken (“The Dead Zone”, “The Fly”) werden volledig in Canada opgenomen.

Moore gaat absurd in overdrive als wereldvreemde actrice/rijke teef Havana Segrand, die de hoofdrol wil vertolken in een remake van een film waarin haar moeder destijds schitterde. Dat ze haar inmiddels overleden moeder ervan beticht haar seksueel te hebben misbruikt toont aan hoe het gesteld is met haar innerlijke psyche. Nog geschifter is de Weiss-clan: moeder en vader (Olivia Williams en John Cusack) zijn eigenlijk broer en zus, hun dertienjarige acterende zoon Benjie (Evan Bird, geen onbekende voor wie vertrouwd is met de Amerikaanse versie van “The Killing”) is een etter eerste klas en verslaafd aan drugs, en hun dochter Agatha (Mia Wasikowska) is persona non grata nadat ze ettelijke jaren terug het ouderlijk huis in de fik stak. Ook Robert Pattinson (blijkbaar goed op weg om de nieuwe fetisjacteur van Cronenberg te worden) is van de partij als aspirant-acteur annex limousinechauffeur die zowel in het web van Wasikowska als Moore verstrengeld raakt.

De overlappingen tussen fictieve en echte personages (er wordt nogal wat aan name dropping gedaan en Carrie Fisher vertolkt zichzelf) zorgt voor een fijne touch in de narratie. In tegenstelling tot in “Cosmopolis” is er ditmaal een duidelijke plot, waardoor het resultaat gelukkig minder navelstaarderig overkomt. Wat niet wegneemt dat de Hollywoodjetset (inclusief de 'has been' en 'never was' jetset) een makkelijk doelwit blijft. De helft van de tijd zit je je af te vragen waarom je om deze personages zou moeten geven, en wat hen overkomt raakt nauwelijks de koude kleren. Wat niet wegneemt dat “Maps To The Stars” een bij tijd en wijlen hilarische kijkervaring is (de 'na na na hey hey kiss him goodbye' rondedans!). Toch zal lang niet iedereen dit een goede film vinden. Je moet eigenlijk al Cronenberg-fan van het eerste uur zijn om dit echt te kunnen appreciëren en om het eventueel te willen kaderen binnen zijn volledig oeuvre. Verdwaalde zielen die per ongeluk de zaal binnenwaaien waar “Maps To The Stars” op het programma staat mogen zich schrap zetten voor een op zijn zachtst gezegd onevenwichtige bioservaring die in gelijke mate bekoort en afstoot.