Er komen nogal wat remakes in de zalen de laatste tijd.  Niet zomaar herwerkingen van films uit het verleden die geen mens kent noch zich herinnert, maar films die bij elke filmliefhebber wel een belletje doen rinkelen.  “Ben-Hur” bijvoorbeeld waar Alex na het zien van de film noodgedwongen en plichtsbewust de botte bijl moest bovenhalen bij het schrijven van de recensie.  Of “The Magnificent Seven” die we in tegenstelling tot “Ben-Hur” met dankbaarheid in onze filmarmen sluiten.  Want “TM7” is niet alleen welgekomen omdat het één van de betere films is van het moment maar ook omdat het western-genre op sterven na dood is als je het aantal releases bekijkt.  Want na “The Hateful Eight” en “Jane Got a Gun” van begin dit jaar hebben we het zo’n beetje gehad wat westerns betreft die zijn uitgebracht in 2016 (!).  Op kwalitatief vlak zijn de 3.5 sterren natuurlijk een prima score voor Antoine Fuqua’s nieuwste film, overigens zijn eerste western.

Rose Creek is een stadje dat op een dag het bezoek krijgt van ene Bartholomew Bogue (Peter Sarsgaard).  Die zorgt dat er op een barbaarse manier een eind komt aan de vredige sfeer onder zijn bewoners wanneer de gewapende slechteriken uitgerekend het huis van God binnenstormen en Bogue in eigen persoon een wel heel onredelijk voorstel doet om wie er land bezit aan hem te verkopen.  Op die manier moet hij ook de goudmijnen kunnen inpalmen en daar zijn velen het niet mee eens.  De meningsverschillen tussen de brave burgers en de bende van Bogue worden beslecht met de revolvers en Bogue belooft terug te keren binnen drie weken om definitief af te rekenen : ofwel verkopen de bewoners hun stukjes land aan het voorgestelde spotprijsje ofwel… vergaat het hen zoals de enkelingen die duidelijk maakten dat ze het niet met Bogue eens waren en na het revolvervuur moeten begraven worden…

Het is duidelijk dat wie in Rose Creek woont niet is opgewassen tegen Bogue en het conflict niet wil betalen met zijn leven.  Maar Emma Cullen (Haley Bennett, vroeger ook al te zien in “The Equalizer”) die na de revolverschoten in één klap van gelukkige echtgenote een weduwe werd, is niet van plan zich neer te leggen bij de gang van zaken.  En misschien is ene Sam Chisolm wel de man die haar kan helpen bij haar vastberadenheid om wraak te kunnen nemen op de mensen die haar leven verwoestten.  Of hij kan voor een zekere vorm van  gerechtheid zorgen.

Chisolm heeft Rose Creek niet zomaar uitgekozen wanneer hij in de saloon van Rose Creek afrekent met de uitbater (wéér werk voor de begrafenisondernemer) want op het papiertje dat hij na de moord bovenhaalt staat het bedrag vermeld dat uitbetaald wordt indien de man in kwestie voor de rechter wordt gebracht of wordt van kant gemaakt.  Chisolm, die meestal kiest voor de tweede optie,  is een man met een statuut dat hem het recht en de macht geeft om op die manier met gezochte misdadigers af te rekenen. “I’m a duly sworn warrant officer from Wichita, Kansas and a licensed peace officer in Arkansas, Indian Territory, Nebraska, and seven other states” klinkt het uit zijn mond wanneer de Sheriff ter plaatse is gekomen, overigens op vraag van Chisolm zelf.

Voor hij weer op zoek gaat naar zijn volgende slachtoffer en bijhorende premie wordt hij aangesproken door Emma.  Die heeft er haar laatste nikkelcent voor over om de moordenaars van haar man te wreken...

Chisolm neemt de opdracht aan en gaat op zoek naar extra man- en vuurkracht.  Faraday (Chris “Guardians of the Galaxy” Pratt) is Chisolms eerste partner.  Een rokkenjager, gokker en dronkebroer maar bovenal iemand die goed overweg kan met handvuurwapens.  Hij heeft al aardig wat mensen naar de eeuwige jachtvelden geschoten maar misschien niet altijd voor de goeie redenen.  Daar kan hij nu verandering in brengen door zich van zijn beste kant te laten zien, nu de échte boosdoeners eens een lesje te leren. 

Chisolm gaat in zijn speurtocht naar extra mannen vrij ver en gooit zelfs bepaalde persoonlijke principes overboord.  Zo haalt hij Vasquez (Manuel Garcia-Fulfo, overigens in ‘real life’ een rasechte Mexiaan) er ook bij, iemand die op de vlucht is voor premiejagers als Chisolm en een prijs op zijn hoofd heeft.

Finaal staan er zeven op de teller wanneer die een eerste keer Rose Creek aandoen en er strijd leveren met Bogue’s handlangers.  Die hebben samen met de Sheriff het stadje in hun macht in afwachting van de terugkomst van Bogue en zijn definitieve afrekening.  Het is de Sheriff zelf die de eer krijgt de booschap over te brengen aan Bogue dat, wanneer hij Rose Creek terug in handen wil krijgen, hij eerst Chisolm en zijn trawanten zal moeten passeren.  Waarna de voorbereidingen voor de ultieme confrontatie met het leger cowboys van Bogue pas echt kunnen beginnen…

Regisseur Antoine Fuqua zegt zelf opgegroeid te zijn met westerns en eigenlijk sprak de idee voor “The Magnificent Seven” hem vooral aan omwille van het tijdloze van het verhaal als je weet dat de wereld nu ook sinds enige tijd geconfronteerd wordt met tiranie.  Maar het initiatief voor de film kwam van Robert Birnbaum die in 2010 samen met Gary Barber op zoek was naar een nieuw project en in het doornemen van de mogelijkheden bij MGM “The Magnificent Seven” wel als een optie zag.  Toen Antoine Fuqua zich engageerde voor een eventuele remake lag de weg open naar Denzel Washington want Fuqua had niet alleen zijn ‘Academy Award’ voor “Training Day” deels te danken aan de acteur, hij kon voor “The Equalizer” ook al rekenen op de zwarte acteur en daarenboven zou het voor Washington ook zijn eerste western zijn.  Wie Antoine Fuqua, “Training Day” en Denzel Washington zegt, voegt daar natuurlijk Ethan Hakwe aan toe.  Die was zo enthousiast over het project dat hij Fuqua al had laten weten deel te willen uitmaken van de film op een moment wanneer er nog maar sprake was van geruchten rond de remake.

Antoine Fuqua heeft er alles aan gedaan om van “The Magnificent Seven” geen middelmatige film of -western te maken.  Alles moest en zou er uit zien zoals het hoorde.  Hij had het voorrecht om hierbij te kunnen een beroep doen op Thell Reed bijvoorbeeld en als er iemand is die van Washington en zijn kompanen overtuigende (film-)revolverhelden kon maken dan was hij het wel.  Reed, inmiddels al een stuk in de zeventig (!), was op 14-jarige leeftijd al een heuse kampioen met de revolver, ging destijds al op tournee met Gene Autry op zijn ‘Wild West Shows’ en er zullen maar weinig sets van westerns van betekenis geweest zijn waar Reed niet op aanwezig was.  Als er dus iemand met kennis van zaken een woordje uitleg kon geven hoe je best omgaat met een single action wapen als de Colt Peacemaker dan was hij het wel.

Ook op vlak van stuntwerk kon Fuqua beroep doen op toppers in hun discipline om de filmcrew te ondersteunen : Jeff Dashnaw en zijn team.  Sommige van hen werden al van hun paarden geschoten, vielen door vensters of van gebouwen in de tijd toen John Wayne en John Ford nog films maakten.  En dat had zijn belang, want de filmmaker wou ten allen tijde vermijden dat zijn film een CG of VFX-film zou worden.  En daar is hij met brio in geslaagd, getuige daarvan de indrukwekkende actie-scènes bij de strijd om Rose Creek.

Voor de film werd Rose Creek overigens volledig opgetrokken in de omgeving van Baton Rouge (Louisiana) waar productie-ontwerper Derek Hill maar liefst 25 gebouwen én een kerk liet bouwen, de meeste ervan met een authentieke binnenkant zodat ook daar kon gefilmd worden.

“The Magnificent Seven” is een stevige, solide western.  Als kijker wordt je geen tijd gegund om even te verpozen of op adem te komen.  Mocht deze bijdrage een bespreking van een boek zijn in plaats van een film, we schreven dat we die in één adem hadden uitgelezen en een onbetwistbare pageturner was, zo boeiend, meeslepend en strak is het allemaal.  De film die afklokt op een dikke twee uur is voorbij in no time.  Zet je zeker schrap in de tweede helft wanneer Bogue met een indrukwekkende troepenmacht afzakt naar Rose Creek, vastbesloten om het mijnstadje terug in handen te krijgen.  Maar vooral wat zich hierbij op het grote scherm afspeelt van zodra het eerste schot is gevallen, de eerste pijl afgeschoten, de eerste messteek werd toegediend.  Een mega-climax zowaar met de hoofdletter M.

Tot slot nog een bijzondere vermelding voor de soundtrack.  Dat het niet beter kon als in de originele film stond vast maar wat Simon Franglen en James Horner schreven zorgt voor een uitstekende algemene muzikale ondersteuning met specifieke hoogtepunten bij enkele cruciale scènes.  Het was Simon Franglen die Antoine Fuqua belde toen de opnames nog volop aan de gang waren met de melding dat James Horner die ondertussen was overleden nog voor zijn dood een aantal thema’s had geschreven voor de film zonder dat hij ook maar het filmscenario had gelezen.  Franglen was één van Horners naast medewerkers en kreeg van Fuqua groen licht om de filmmuziek verder te verfijnen en af te maken.

De kans is klein dat deze remake de tand des tijds zal doorstaan zoals “The Seven Samurai” of de eerste/originele film, maar het eindresultaat blijft een bijzonder overtuigende film van een bijna vergeten genre.  Mochten we niet zo’n Tarantino-fan zijn, we bombardeerden “The Magnificent Seven” tot de beste western van 2016…