We schrijven 19 april 2014. Het Ace Hotel Theatre in Los Angeles. Capaciteit : 1600 plaatsen. Tarantino stelt er het scenario van zijn nieuwste product voor. Samen met voor hem oudgedienden als Samuel L. Jackson, Kurt Russell, Walton Goggins, Tim Roth, Michael Madsen, Bruce Dern, James Parks, Dana Gourrier en Zoë Bell. Men is er samengekomen voor een soort lezing als het ware. De opbrengst gaat integraal naar Film Independent, een ‘non profit’ organisatie. We hadden er graag bij geweest, amai… Het straffe hieraan was dat iedereen weliswaar had ingestemd om iets te gaan doen rond zijn respectievelijke personage maar tijdens de drie dagen durende repetities was het uitgerekend Kurt Russell wiens mond openviel van verbazing toen hij hoorde dat er wel wat meer aan de hand zou zijn binnenkort. Ook aanwezig die dag maar dan in de zaal, onder het publiek : Jennifer Jason Leigh die met “The Hateful Eight” overigens haar debuut maakt in een Tarantino-film.

Tarantino nam uiteindelijk het besluit om het “stuk” ook te gaan verfilmen. Alsof hij nog anders kon natuurlijk gelet op het enorme enthousiasme van het publiek tijdens de “lezing”. En hij ging nog een stap verder : de toekomstige film zou niet alleen opgenomen worden in 70mm, hij ging zelfs voor het formaat ‘Ultra Panavision 70’ wat zorgt voor een bijzonder brede/wijde kijk op het gebeuren in een verhouding van 2.76:1. Opmerkelijk, zeker als je weet dat deze manier van filmen voor het laatst werd gebruikt anno 1966 voor “Khartoum”. Het is niet verrassend dat er nog een hele weg diende afgelegd te worden voor men effectief kon filmen in dit formaat, we besparen je alle details. In Amerika heeft men er voor gekozen om “The Hateful Eight” exclusief te releasen in zalen die de mogelijkheid hebben om 70mm-films te vertonen in al hun ‘grandeur’ waarbij “The Hateful Eight” overigens de 70mm-release wordt met de langste speelduur in meer dan 20 jaar.

Wyoming. Ergens tussen de zes en twaalf jaar na de beëindiging van de ‘Civil War’ in de States trekt een koets door het winterlandschap. Aan boord : premiejager John ‘The Hangman’ Ruth (Kurt Russell zowaar, terug van weggeweest (uit een Tarantino-film)) en Daisy Domergue. De rit gaat naar Red Rock, John Ruth is vastbesloten om er aan de spreekwoordelijke kassa te passeren in het kantoor van de sheriff want zijn gevangen metgezellin is maar liefst 10.000 $ waard. Dood of levend. Maar John gaat voor levend. Op die manier houdt hij de optie open om zelf te zien hoe de crimineel wordt opgeknoopt. De koetsier doet wat hij kan om de storm voor te zijn dus is het oponthoud van ene Majoor Marquis Warren niet echt gewenst. Enige tijd later (kwestie van de inhoud van het gesprek tussen Jackson en Russell niet te verklappen want dat moet je gewoon zien) wordt de paardenkoets weer in gang gezet. Met zijn drietjes. Niet onbelangrijk om weten is dat Majoor Warren niet echt Majoor meer is en ook de toer van premiejager opging na zijn soldatentijd te hebben afgebroken… Maar dan wordt de aandacht van de paardenmenner getrokken door nog een man die te voet door de sneeuw ronddwaalt. Blijkt ene Chris Mannix te zijn en die beweert dan weer de toekomstige sheriff van Red Rock te zijn. Waarna de koets opnieuw vertrekt. Maar dan al met zijn viertjes.

Zoals gevreesd valt het weer in die mate tegen dat men onderdak zoekt bij ‘Minnie’s Haberdashery’, een gekende rustplaats voor koetsiers in de buurt. Minnie is er niet, het is ‘Mexican Bob’ die op de zaak past tijdens haar afwezigheid. En het mogen dan al bijzondere gasten zijn die voor een korte periode neerstrijken in de zaak, de andere aanwezigen en vooral wat en wie ze beweren te zijn zorgt voor de nodige argwaan onder het viertal. Om zijn eigen gemoedsrust tot een aanvaardbaar niveau te brengen wil John Ruth iedereen eerst wat beter leren kennen. Maar ook Majoor Marquis Warren heeft zo zijn eigen aanpak in de situatie waarin het achttal uiteindelijk in verzeild is geraakt…

“The Hateful Eight” lost alle Tarantino-verwachtingen in. Vooral omdat alle ondertussen goed gekende ingrediënten aanwezig zijn. De dialogen bijvoorbeeld. Om van te smullen. Al van bij het begin van de film – de scène waarin Majoor Marquis Warren de koets tot staan brengt - is het al prijs. Samuel L. Jackson trakteert ons zo vroeg in de film al op een lekker voorgerecht dat de complete filmmaaltijd die Quentin Tarantino op zijn menu heeft staan moet openen. Zijn ‘lines’ zijn zo goed gekozen, gebracht ook op een manier zoals je die alleen in een Q.T.-film kan zien en horen voorbijkomen. Babbeltjes om vingers en duimen bij af te likken. Later in de film sluit Tim Roth als onverbeterlijke onderkruiper zich bij hem aan. Niet dat het niveau van de anderen te wensen onverlaat, hoegenaamd niet. Tarantino slaagt er ook nu weer in om het beste uit iedereen op de set naar boven te halen. Mexican Bob, J.J. Leigh (waarover straks meer), ze zijn allemaal op hun best in “The Hateful Eight”. Of toch bijna allemaal. Want hoe en vooral waarom Chaning Tatum in deze film is verzeild geraakt is voor ons een raadsel. Mocht het enkel zijn omdat hij een grote fan is van Tarantino, dan mag Quentin ons ook eens bellen. Dag en nacht.

Tarantino schreef ook het scenario van “The Hateful Eight”. Niet voorspelbaar, met een verhaal gekenmerkt door het beperkte aantal personages en locaties. Je kijkt al naar het einde van de film om er meer dan de acht uit de titel te tellen maar dan ook niet meer dan het dubbel. En op het vlak van locaties doet hij nog beter. Minnie’s Harberdashery is, naast de immense witte sneeuwvlakten (en de koets), zo goed als de enige plaats waar het zich allemaal afspeelt.

Bij een western hoort ook wat geweld en wat slachtoffers en ook hierbij weer blijkt dat Tarantino de grenzen van wat nog (net) kan opzoekt in dit filmgenre, voor sommigen zelfs overschrijdt. Het (geweld/bloed) komt allemaal expliciet en voldoende kleurrijk op het scherm, let op een aantal specifieke scène(s) met Jennifer Jason Leigh die bij een deel van de kijkers nog een eindje zal nazinderen. Heerlijk. Maar ook op inhoudelijk vlak gaat Tarantino er toch wel (weer) lekker over. Het babbeltje waarin Samuel L. Jackson een woordje uitleg geeft aan Bruce Dern is zo’n moment, je zag het echt zo aankomen. Tuurlijk maak dit nieuwe potje grofbekkerij voor Tarantino op dat moment al geen enkel verschil meer. Er zijn andere elementen in zijn achtste film genoeg die hem in de V.S. verzekerden van een rating die bijzonder goed aansloot bij zijn doelpubliek.

Ook al heel bijzonder : de grappen. Tuurlijk is “The Hateful Eight” geen komedie – laat het ons maar bij ‘western’ houden – maar wij hebben bij momenten geschuddebuikt van het lachen en niet alleen omwille van de “deur-grap” die zich als een soort van running gag in het eerste uurtje van de film nestelde. Maar ook de woordspelingen, de one-liners, gelaatsuitdrukkingen (met Samuel L. Jackson als absolute kampioen op kop…) en de gitzwarte humor van sommige scènes zorgen voor een overheersend gevoel dat deze Tarantino-trip echt niet lang genoeg kan duren.

Misschien toch nog eens terug naar Jennifer Jason Leigh. In vroegere reviews van films met Jennifer Jason Leigh (“Existenz”, om er maar één van te noemen) lieten we ons al bijzonder lovend uit over de actrice en ook nu weer blijkt dat ze ook deze rol op een wel heel overtuigende manier neerzet. In “Existenz” nog waanzinnig erotisch-aantrekkelijk en mannelijke hormonen stimulerend moet het omwille van de look die ze nu aangemeten krijgt op een andere manier. Daisy Domergue ziet er aan het begin van de film al niet aantrekkelijk uit - en dat is nog zachtjes uitgedrukt - naarmate de film vordert wordt het er zeker niet beter op. Haar gelaatsuitdrukking(en) alleen al – zelfs zonder ‘lines’ dus – maakt soms al het verschil. Haar gestoorde blik en al even geschifte lachje zorgt voor een goede entree en het wordt er enkel maar beter op naarmate de film richting ontknoping gaat. Jennifer Jason Leigh die op vraag van Quentin Tarantino zelfs gitaar leerde spelen voor de film maakt met haar rol een stevige come-back, nu enkel nog haar naam zien verschijnen in lijstjes met belangrijke filmprijzen of nominaties ervan…

Indien je vroeger al werk van Tarantino hebt gezien en zijn films wel kunt “smaken”, dan mag je “The Hateful Eight” onder geen enkele voorwaarde missen. Voor wie (zo goed als) alle films van de filmmaker heeft gezien zal de pret zelfs niet op kunnen. Heel veel scènes in “The Hateful 8” zijn immers verwijzingen naar vroeger werk, zelfs “Reservoir Dogs”. En ook al niet verwonderlijk : “Django Unchained” gelet op het feit dat heel wat cast members (en er zijn er al niet veel in Tarantino’s achtste…) te zien waren in die film. Sommige scènes zullen door de gemiddelde filmkijker of –kenner zelfs geassocieerd worden met grote films uit het verleden (het zou een spoiler zijn om die hier te gaan specifiëren maar het is er één met zes letters uit 1976) en we zijn er zelfs zeker van dat er bij een tweede keer kijken op dit vlak nog meer aan de oppervlakte komt.

“The Hateful Eight” is zowel western, actie, komedie, horror, thriller, zelfs Stille Nacht…
“The Hateful Eight” is een cocktail, een medley, onvervalst en zalig filmplezier.
“The Hateful Eight” is Tarantino op en top...