Alea iacta est. En zij die gaan sterven krijgen niet altijd de tijd om te groeten. Een echt definieerbare slechterik is er trouwens niet meer in dit sluitstuk van de meest gehypte (en succesvolle) filmtrilogie sedert de eerste Star Wars-trilogie. Christopher Lee is verbannen naar het rijk van de special edition DVD-versies, Gollum blijft schipperen tussen de betovering van de ring en zijn tragisch verleden (al haalt de schurk in hem de bovenhand), de Orks en consorten zijn veredeld blaffend voetvolk en de Zwarte Vorst zijn vuurtorenoog moet niet veel anders doen dan op het cruciale moment naar de verkeerde kant schijnen. Niet dat de strijders voor vrede in de Midden-Aarde het makkelijk krijgen. Gelukkig niet, want hoe zouden Peter Jackson en de magiërs van WETA zich anders lekker kunnen uitleven met het uittekenen van opzienbarende strijdtonelen, de koopwaar van deze film ?

Jackson blijft Tolkiens boek als een zeer zwaarwichtige Bijbel beschouwen. Tussen het vechten door steken de personages dialogen af die zo gewichtig zijn dat je even vreest dat het biosscherm het onder het gewicht gaat begeven. Let wel, dit is geen kritiek, maar indien Jackson zelf met al die statige poeha voor de dag was gekomen, zonder brontekst, zouden we onze wenkbrauwen toch veelvuldig gefronst hebben. Zeker in dit afsluitend deel waar een paar personages een verplicht verschijningsnummertje maken (Liv Tyler, Guy Pearce, Cate Blanchett,…) zonder dat ze nog iets aan het verhaal bijdragen.

Het boek lettertrouw volgen doet Jackson zeker niet in dit afsluitend deel. Hij blijft wel trouw aan de geest en de verhaallijn. Zo verschijnt de spin Shelob in het midden van de film (terwijl hij in Tolkiens werk aan het eind van The Two Towers zijn intrede doet) en ook Sam's queeste om Frodo uit de handen van de spin en de Orks te redden vertoont heel wat verschillen.

Echt verwonderlijk is dat niet allemaal : Jackson trekt drie uur en twintig minuten uit (inclusief een mooie eindgeneriek vaneigenst) om alle verhaallijnen af te wikkelen, en hij moet dan ook een vertelvaart vinden waarbij het publiek Klaas Vaak niet gaat opzoeken. Al bestaat dat gevaar uiteraard niet meer: The Lord Of The Rings is uitgegroeid tot volbloed filmgeschiedenis, waar veel generaties zich vrijwillig zullen laten in onderdompelen. De hype zal nog wel worden opgedreven met een ultieme twaalf uur durende versie, maar de kruik kan natuurlijk ook niet te water blijven gaan zonder dat ze breekt.

Maar goed, het hoe en waarom van de film vind je op onze fijne making of-pagina's, mijn bedoeling is enkel maar om jullie (indien nog nodig) warm te maken voor een film die niet echt veel verschilt van de vorige twee. Verteltoon en -tempo zijn identiek, de personages kennen we intussen, en de actiescènes zijn eens te meer van een overdonderende kracht, zowel tijdens de digitale als de echte momenten. Al kan het zeker geen kwaad om vooraf nog eens de vorige twee delen te bekijken, want hier en daar zijn er toch wel momenten met een groot hoe zat dat nu ook al weer-gehalte. De marathonsessies die sommige bioscopen organiseren (alle drie delen na elkaar) zijn zeker geen overbodige luxe voor degenen die het zonder dvd-box of VHS-versie moeten stellen. En deze film zien zonder dat je de vorige zag is uiteraard niet de beste manier om het werkstuk naar de juiste waarde te schatten. De koning is dood, lang leve de koning ! En het nieuwe jaar…