Met stip genoteerd in het helaas nog niet in de betere boekhandel verkrijgbare naslagwerk ‘Overbodige Sequels Waar Bijna Niemand Zit Op Te Wachten Maar Waarvan U Toch De Filmfreakreview Leest’: “London Has Fallen”. De opvolger van het drie jaar jonge “Olympus Has Fallen”, waarin veiligheidsagent Mike Banning (Gerard Butler) het leven wist te redden van de Amerikaanse president (Aaron Eckhart) toen terroristen het op zijn leven hadden gemunt. Of was het op het loonbriefje van Morgan Freeman die alweer ettelijke miljoenen verdiende door een van zijn zoveelste getelefoneerde vertolkingen te laten optekenen ?

“London Has Fallen” – de titel verraadt het een beetje – speelt zich af in Londen. Butler en Eckhart reizen naar de Britse hoofdstad om er de begrafenis bij te wonen van de Britse eerste minister. En dat net op een moment dat Banning/Butler erover nadacht om zijn job op te geven, omdat hij meer tijd thuis wil spenderen bij zijn vrouw (Radha Mitchell) en toekomstige baby. Zal dus niet lukken. Meer zelfs, Banning mag al blij zijn als hij zijn gezin überhaupt nog terug ziet. De uitvaart in Londen blijkt immers een valstrik eerste klas, op poten gezet door een moslimwapenhandelaar die zich wil wreken nadat de helft van zijn familie omkwam bij een door de G8 goedgekeurde droneaanval twee jaar eerder. En zijn wraak zal zoet zijn: de halve stad in puin, een paar naar pierenland gestuurde wereldleiders en vooral: de onthoofding van de Amerikaanse president rechtstreeks en zonder reclamespotjes uitgezonden via streaming, satellietcaptatie en tamtam. Uiteraard buiten de waard en Butler gerekend, die prompt doet wat Arnold Schwarzenegger, Chuck Norris, Sylvester Stallone, Bruce Willis, Liam Neeson en Freddy De Kerpel ook zouden doen: in een vlammende colère schieten en dat plan verijdelen.

“London Has Fallen” is ongelooflijk cynische cinema. In een tijd waarin terroristische aanslagen het wereldnieuws beheersen een film in de zalen droppen waarin een wereldstad onder vuur wordt genomen, enkele honderden of duizenden slachtoffers vallen en waar op het eind van de dag een patriottische speech afstekende Amerikaan – hij mag dan nog vertolkt zijn door een Schot – als overwinnaar uit de strijd komt, lijkt toch wat misplaatst. Let wel: moraalridderschap is dit niet, het is nogal wiedes dat deze film in de eerste plaats dom entertainment biedt zonder enige relevantie. Zo zit commerciële (actie)cinema nu eenmaal in elkaar. Wat niet wegneemt dat er los van de bijna ondraaglijke domheid van de prent een vies smaakje aan kleeft. Al mag er ook eens gelachen worden: de Italiaanse premier ontsnapt aan het bloedbad omdat hij met zijn jonge maîtresse aan het begrafenisspijbelen was.

Frappant is dat de producerende studio Millennium Films eigenlijk een ver neefje is van het in de jaren tachtig alomtegenwoordige Cannon Films. In die optiek deelt deze prent nogal wat DNA met titels als pakweg “Invasion USA”. Avi Lerner, de stichter van Millennium, is net als Menahem Golan en Yoran Globus van Israëlische afkomst en werkte zelfs aan een paar Cannonfilms mee. Millennium scoorde in 2010 een dikke hit met “The Expendables” en grossiert sindsdien onafgebroken in B-cinema, zij het al dan niet met A-ambities. Of eigenlijk zelfs al veel langer, daar Nu Image – de voorloper van Millennium – al in de jaren negentig boven het doopvont werd gehouden. Cannon 2.0 dus, en nog meer zo daar Boaz Davidson, een van de voormalige huisregisseurs van Cannon, ook aan Millennium verbonden is.

Frappant of niet, “London Has Fallen” blijft uitwerpselvervelende cinema. De te verwachten clichés worden door de Iraans-Zweedse regisseur Babak Najafi (“Snabba Cash II”) op automatische piloot afgehandeld. Butler heeft te weinig charisma als actieheld, Aaron Eckhart is inspiratieloos als spek en bonen-president, Morgan Freeman zit opnieuw in uitbolmodus en toch wel sterke acteurs als Melissa Leo en Jackie Earle Haley hebben niets – zelfs helemaal niets – te doen. Eigenlijk is - ook best ironisch – “London Has Fallen” als het erop aankomt aan de eindmeet niet stout of fout genoeg om een verschil te maken binnen de krijtlijnen van het Z-actiegenre. Overbodig filmpje dus. Maar dat hadden de slimste specimen onder jullie ongetwijfeld al begrepen.