Motorengeronk, versnellingspookgeschakel, remblokgegier … welkom in de wondere wereld van Ford V Ferrari – een biopic die zowel tijd, sfeer als personages nagenoeg perfect weet te vatten en te bottelen. Een film die uitstekend zou passen in het oeuvre van Ridley Scott of de hier als uitvoerend producent optredende Michael Mann, maar die ook in de handen van James Mangold uitgroeit tot een hoogst entertainend kijkstuk. Meteen een mooie toevoeging aan ‘s mans cv waarop met titels als 3:10 To Yuma en Walk The Line al mooie stukjes Americana prijkten.

Ford V Ferrari - buiten Amerika en dus ook in ons Belgenland in de zalen gedropt als Le Mans ’66 - deed al een tijdje de ronde in Hollywood vooraleer Mangold uiteindelijk ‘actie’ kon roepen. Oorspronkelijk zouden Tom Cruise en Brad Pitt de hoofdrollen vertolken, maar productionele vertragingen en overlappende agenda’s zorgden er uiteindelijk voor dat het aan regisseur Joseph Kosinski (Tron Legacy, Oblivion, Top Gun: Maverick) gekoppelde project initieel aan de grond bleef. Bij het bekijken van Mangolds film met Matt Damon en Christian Bale in de hoofdrollen hoef je dat alvast niet erg te vinden. Vooral Bale excelleert alweer in een kameleoneske rol waarop hij zo stilaan een patent heeft genomen.

In 1963 is de Ford Motor Company op sterven na failliet. Hun auto’s zijn niet meer geliefd, en de snelle racebolides van bedrijven als Ferrari mikken op de centen en het hart van de autoliefhebbers. Boud plan: Ford besluit om zelf ook een racewagen te ontwikkelen waarmee ze de prestigieuze autorace in Le Mans kunnen winnen. Een poging om Ferrari in te lijven mislukt, waarop Ford dan maar volledig zelfstandig het racecircuit induikt. Dat doen ze met de hulp van autodesigner Carroll Shellby (Damon), die als racer in 1959 zelf Le Mans won. Shelby heeft ook de perfecte chauffeur op het oog: de ingeweken Brit Ken Miles (Bale) die als geen ander weet hoe hij een gestroomlijnde raceauto naar de overwinning kan sturen. Alleen blijkt Miles’ attitude een doorn in het oog van de Ford executieven. Een schisma dat uiteindelijk culmineert in een geschiedschrijvende 1966 editie van Le Mans, waarin naast de strijd tussen Ford en Ferrari ook een interne vete binnen Ford werd uitgevochten.

Bij sommige films van twee uur en een half voel je dat het een lange zit is, bij Ford V Ferrari is dat niet het geval. Mangold neemt traag maar zeker zijn tijd om het omvangrijke verhaal ademruimte te geven en zijn karakters te schetsen. Daardoor zit je al op het puntje van de cinemastoel nog vooraleer het uiteindelijke hoogtepunt van de film – de reconstructie van de ’66-race – uit de startblokken schiet. Damon bewijst andermaal over uitstekende acteergenen te beschikken en is een ideale sparringpartner voor een total loss gaande Bale.

Clashende ego’s en crashende wagens gaan hand in hand in wat een van de meest intelligent onderhoudende Amerikaanse mainstreamfilms van het jaar is. Hoera daarvoor. Het slotakkoord kan je zelfs een koude douche noemen, maar aangezien dat akkoord nu eenmaal ook waargebeurd is, kan je het uiteraard niet wegcijferen. Enkel maar besluiten dat het (nood)lot een grote sadistische (kies je eigen scheldwoord) kan zijn.