Moet er nog Amerikaans zand zijn? Niet in de arena van Henri Verneuil, die met Le Casse (internationale Engelstalige titel: The Burglars) alweer een spectaculaire actiethriller aflevert die zo uit de Hollywoodfabriek zou kunnen rollen. En dat is – voor alle duidelijkheid – geen verwijt.

Le Casse is een losse adaptatie van David Goodis’ uit 1953 stammende roman The Burglar, die in 1957 al eens werd verfilmd door Paul Wendkos. In Verneuils versie volgen we vier inbrekers (Jean-Paul Belmondo, Robert Hossein, Renato Salvatori en Nicole Calfan) die in Athene juwelen ter waarde van een miljoen dollar uit een villa stelen. Niet met bruut geweld, maar met een hoogtechnologische kluiskraker. De niet zo zuiver op de graat zijnde politie-inspecteur Omar Sharif bijt zich in hun spoor vast, en krijgt tien procent van de buit beloofd door het slachtoffer als hij erin slaagt om de juwelen terug te brengen. Wat volgt is een heel laconiek, zichzelf niet serieus nemend maar verdomd entertainend kat-en-muisspel dat bol staat van de actie en stunts.

Dyan Cannon komt ook even langs en laat als naaktmodel de testosteronfabriek van Belmondo overuren draaien. Daar krijgt ze op een bepaald moment een paar ferme kletsen voor want dat kon en mocht in machocinema van de jaren zeventig.

De spectaculaire autoachtervolging die duidelijk knipoogt naar die uit Bullitt is het werk van Remy Julienne en zijn stuntteam. Julienne is met zijn team zowat verantwoordelijk voor alle autostunts in de Franse cinema tussen 1964 en 2006, maar kon ook internationaal aan de slag, onder meer in de Bondfranchise waar hij van For Your Eyes Only tot Goldeneye op de loonlijst stond. Een mooie prestatie. Ook mooi: de schaarse, maar secuur ondersteunende soundtrack van Ennio Morricone die deze zo al coole overvalfilm nog een extra dosis cool meegeeft.

In Frankrijk was dit alvast een megahit, al deed hij het door het internationale karakter overal goed. Speciaal voor de Engelstalige markt werd er naast de Franse versie trouwens een volledig Engels gesproken versie gedraaid tijdens dezelfde draaiperiode. Wat meteen verklaart waarom er tijdens de vele actiescènes zo goed als geen woord wordt gesproken, daar die uiteraard in beide versies identiek zijn.