Money, money, money. Het ligt voor het grijpen in het casino Bandit Queen. Spek naar de bek van de malafide Goldthwait Higginson Dorr (Tom 'grappig is mijn tweede naam' Hanks) die met een zootje ongeregeld het plan opvat de harde cash uit de kluis te stelen. Het plan lijkt simpel: ze geven zich uit als leden van een kamerorkest, huren de kelder bij de weduwe Marva Munson (Irma P. Hall) van waaruit ze een tunnel willen boren naar het kantoor van het casino. De overval lukt, maar niet helemaal als gepland: de kranige weduwe struikelt immers over de rondvliegende bankbriefjes in haar huis, en er rest de bende bankovervallers niets anders dan het vrouwtje te liquideren om ongemerkt met het geld te kunnen verdwijnen...

Een conventionele synopsis voor een film van de broertjes Coen? Ach en wee. Het hipste broederduo van de auteurscinema sinds de uitvinding van het wiel doet voor hun elfde film immers een stapje terug. Of net niet, het is maar hoe je het bekijkt. Door tegen hun eigen uitzinnige stroom in te roeien doen ze immers iets wat hun fans niet echt verwachten: de commerciële toer op uitgaan. Niet dat ze verloochenen aan hun idealen (de geschifte humor in de film is nog altijd stukken beter dan de rest van de komedies die Hollywood uitbraakt), maar toch halen Ethan en Joel Coen deze keer hun slag niet volledig thuis: grappen voor een groot publiek koppelen aan hun eigen stijl loopt niet van een leien dakje, en The Ladykillers wringt en piept meer dan dat het goed geolied verloopt. Voor de eerste keer wagen de Coen-broers zich aan een echte remake. In het verleden leenden ze wel vaker uitvoerig conventies van genrefilms om er een eigen draai aan te geven (de gangsterfilm in Miller's Crossing, de film-noir in Blood Simple, de screwball-comedy in The Hudsucker Proxy), deze keer vertrekken ze van een bestaande Britse Ealing-komedie. Om vervolgens de handeling te verplaatsen naar het Zuiden van de Verenigde Staten (hetgeen hen meteen de kans gaf om de soundtrack te drenken in een heel uitvoerig aanwezige gospel-soundtrack).

Joel en Ethan Coen waren aanvankelijk enkel maar als scenarist betrokken bij het project (op vraag van hun vroegere cameraman Barry Sonnenfeld, één van de producenten van deze film), maar merkten na de adaptatie dat ze het geheel zo zeer naar zich toe hadden getrokken dat ze de film evengoed dan maar ook zelf konden regisseren. Sommige visuele vondsten zijn alweer magistraal, getuige de openingsscène met de boot die onder de brug vaart (een shot dat om praktische redenen heel veel wordt herhaald in de film). De dialogen zijn zo zwaar beladen met moeilijke woorden en pompeuze oratorische kunsten dat je wel moet lachen maar toch… volledig bevredigen doet de film niet. Komt ook wel een beetje door de cast: wat doet Marlon Wayans in godsnaam in een Coen-film? Enkel J.K. Simmons (Jonah Jameson in de Spiderman-films) lijkt een logische toevoeging aan het universum van de Coens. Steve Buscemi, John Turturro en co. waren echter meer dan welkom geweest in deze film.

Als Coen-adept mag je de film uiteraard niet links laten liggen (je bent fan of je bent het niet), maar het 'commerciële publiek' wacht waarschijnlijk eerder op Ocean's Twelve dan op deze Dorr's Five.