Growin’ Up. Bruce Springsteen schreef er een lied over, Greta Gerwig regisseerde en schreef er een film over. Lang niet de enige twee die hun eigen jeugd in een semi-autobiografie goten natuurlijk, maar hé, een mens moet ergens een scharnier vinden om met de tekstdeur in huis te vallen. Bij deze.

Actrice Greta Gerwig liet voor haar zelfgeschreven regiedebuut “Lady Bird” optekenen dat het verhaal niet per se dat van haar is, maar dat het script een kern van waarheid bevat die dicht aanleunt bij zaken waarin ze zich herkent. Dat de lijn tussen fictie en non-fictie dun is laat zich evenwel merken: Saoirse Ronans manierismen lijken heel erg op die van Gerwig als actrice en het hoofdpersonage heeft net als Gerwig haar opgroeiwortels in Sacramento.

Het is dat Sacramento anno 2002/2003 dat Gerwig evoceert in “Lady Bird”. Woelige tijden om in op te groeien: de naweeën van nine eleven zijn voelbaar, de strijd die de Amerikanen voeren in het Midden-Oosten is door een nooit aflatende stroom televisiebeelden tastbaar en de financiële crisis hakt er bij velen diep in. Die ene vluchtige knipoog naar het Amerika van Reagan slaat een cynische brug naar de jaren tachtig, een decennium dat veel tienerfilms afleverde die de blauwdruk verzorgden voor “Lady Bird”.

Een film die in zijn eigen historisch kader die krijtlijnen volgt door het hoofdpersonage te laten zoeken naar liefde, respect, genegenheid en een valabele toekomst terwijl ze als zeventienjarige vrouwtjesvogel op het punt staat om haar vleugels uit te slaan. Gerwig zit soms kloef in de mindset van de jaren tachtig (de katholieke school, de musicalopvoering, de tegenstelling tussen de rijkeluiskinderen en de arbeidersklasse), maar zit als puntje bij paaltje komt uiteindelijk toch meer in het vaarwater van Richard Linklaters “Boyhood” dan in dat van John Hughes’ “Pretty In Pink”.

Gerwig mixt de zoete onschuld van het tienerzijn met de wrange mindere kanten ervan op de drempel van het leven. Het recalcitrante karakter van het hoofdpersonage zorgt ervoor dat ze niet altijd even gemakkelijk te omarmen is. Gerwig was duidelijk niet geïnteresseerd in gesuikerde sprookjesromantiek, maar eerder en vooral in een persoonlijke en eigenzinnige invulling van een beproefd concept. Al kan ze niet alle valkuilen ontwijken: de rush van moeder Laurie Metcalf naar het vliegveld aan het eind slaat alles even in clichégruzelementen, en ook het weifelende einde zal niet door iedereen worden gesmaakt. Dat “Lady Bird” de ups en downs en ins en outs van het zeventien zijn filmisch raak weet te treffen staat echter buiten kijf. Extra applaus is er voor de bloedmooie vertolking van Tracy Letts als de goedmoedige vader aan de zijlijn.