Wat er door het struikgewas ruist en door de waterplas plonst? Aangezien dit een film is die met Jurassic begint, is de kans meer dan groot dat het iets is dat op saurus eindigt. Of toch iets dat er met gelinkt is. In deze zevende film uit de franchise duiken bijvoorbeeld Mutadons en Aquilopsen op, maar dat zijn ook saurussen hé. Laat ons een katosaurus een katosaurus noemen.

Deze zevende Jurassic Park – of zo je wil vierde Jurassic World – volgt op de hielen van een trilogie die door het gros van het filmjournalistiekgespuis opvallend meh werd onthaald. Zeker Fallen Kingdom en Dominion kregen een buis op het rapport door de meest vileine vierendelende en verketterende pixellikkers. Het publiek trok zich daar geen jota van aan: de drie Jurassic Worlds brachten wereldwijd elk meer dan een miljard op, en naar verluidt ging zelfs de Inuit kijken in de drive-in-iglo.

Het rapport ziet er trouwens ook niet zo denderend uit voor Jurassic World: Rebirth. Al zijn er wel tegenstemmen te horen die dit de beste titel uit de reeks noemen – op het origineel van Steven Spielberg uit 1993 na weliswaar. Quatsch dat laatste, daar het drieluik met Bryce Dallas Howard en Chris Platt op het voorplan veel meer entertainment bracht dan deze Rebirth, dusver de meest tegenvallende titel uit de franchise. Het aura van evenementencinema is er niet meer, dit is louter de zoveelste uit de reeks.

De rex … excuus, rek is er ditmaal wel degelijk uit. Enigszins verrassend, daar het scenario werd geschreven door David Koepp, die eveneens de twee door Spielberg geregisseerde delen bij elkaar pende. Sommige scènes zijn een openlijke ode aan de originele prent, al ogen ze eerder als flets jatwerk. En wiens idee het was om maar liefst acht personages de strijd met de prehistoriebeesten te laten aangaan – en dan halen de opgepeuzelden nog niet eens het telraam … in het piranhasaurusbad ermee. Acht personages die bovendien karakterieel helemaal niet uitgewerkt zijn en om ter snelst verloren lopen tussen slome dialogen en interacties. Waardoor deze wedergeboorte na verloop van tijd meer op een zotte kermis dan op een onderbouwd spektakel begint te lijken.

Jawel, er is een plot: een waarin we leren dat de dino’s opnieuw aan het uitsterven zijn omdat ons klimaat hen niet goed gezind is. Enkel in een strook rond de evenaar zit het klimaat net goed voor de grote en kleine lobbesen. Militair Scarlett Johansson wordt door farmamiljonair Rupert Friend ingehuurd om hem naar een eiland in de evenaarszone te vergezellen, daar bloedextractie bij de drie grootste dinosoorten een medicijn tegen hartziekten kan faciliteren. En nog wat meer duiten aan zijn fortuin kan toevoegen uiteraard. Tel daar nog wat andere missieavonturiers en schipbreukelingen bij en je komt aan de zweetful eight waarvan hoger reeds sprake. 

Zelfs met een begenadigd cineast als Gareth Edwards aan het roer is Rebirth een mak beestje dat zowel ter land, ter zee als in de lucht geen vernieuwend spektakel weet te bieden. ‘t Is gelukkig nog net geen Monsterverse-film, al scheelt het niet veel. Ja, je mag met tomatosaurussen gooien deze keer. En dat in het vijftigste verjaardagsjaar van Jaws. Ditmaal was niet zozeer een grotere boot nodig, eerder een beter script. En wat wat meer tu-dum tu-dum tu-dum uiteraard.