Brildragers zijn zeker bekend met dit tafereeltje: sta je in de foyer de benevelde brilleglazen te poetsen met de enige zakdoek die je overhaastig hebt meegescharreld, wanneer je plots te binnen schiet dat je het ding amper een minuut geleden nog gebruikte om de lopende herfstverkoudheid de neus te snoeren. Gevolg: een dampende vlek op het smetteloos geachte briloppervlak.

Jurassic Park heeft eenzelfde effect op het netvlies. En daarmee is eigenlijk alles al gezegd, want één ding is duidelijk : Spielbergs Jurassic Park is topamusement dat moeiteloos beantwoordt aan de megahype die al sedert de Amerikaanse release de wereldwijde toon aangeeft. Dat de menselijke karakters ondergeschikt zijn aan de visuele effecten (de ongelooflijk levensechte, bijna tastbare dinobeesten) is een bijkomstig detail.

Spielberg benadrukt in zijn spektakelprenten nu eenmaal graag het verbazingwekkende, en drumt het gewone in de ondergeschikte hoek. Al is Spielberg hier niet de echte tovenaar, dat zijn uiteraard de mensen van de effectenafdeling. Heel wat van de saurussen werden op ware grootte gebouwd en hydraulisch, -mechanisch leven ingeblazen. De bovenste helft van de vervaarlijke T-Rex werd zelfs bevestigd op een vliegtuigsimulator!

Wat niet op werkelijke schaal mogelijk bleek, werd via computerreliëf in het beeld geprojecteerd. Niet alleen zijn de dino’s verbluffend knap, de film is tevens grandioos spannend en bedient zich van tempoversnellingen die je even naar adem doen happen.

Sla het ‘Jaws was beter’-gefluister dan ook maar rustig in de wind, want Jurassic Park is een gruwelthriller die onder geen enkele voorwaarde te missen valt. Ook niet als je op de eerste rij moet gaan zitten.