Wie 23 jaar na de release van “Jumanji” die film nog eens in de dvd- of blu-rayschuif laat ronddraaien, zal snel in de smiezen hebben dat de tijd niet CGI-vriendelijk is geweest. De computerbeesten die in die familiekomedie op stampede gingen, zijn qua graphics momenteel bijna te vergelijken met de bossanova’ende dierenriem op BabyTV. Of de jaguars en andere roofdieren in deze reboot van/sequel op “Jumanji” de tandplak des tijds zullen doorstaan is trouwens maar de vraag, daar de nieuwe roedel junglebeesten er nu al ‘computerig’ uitziet. Wat op zich eigenlijk niet erg is. “Jumanji: Welcome To The Jungle” overleeft in de eerste plaats immers door de interactie tussen de acteurs van vlees en bloed, en niet zozeer door wat de visuele effecten-huizen uit hun software weten te pieren.

Maar eerst nog even terug naar 1995. Robin Williams draafde toen op het toppunt van zijn bioscooppopulariteit op in een vermakelijke familiefilm gebaseerd op het uit 1981 stammende kinderboek van Chris Van Allsburgh. Centraal daarin staat een wel heel bijzonder gezelschapsspel dat de speler als het ware opslokt en pas terug vrijlaat als het volledige spel is uitgespeeld. De film was een wereldwijd kassucces, en toch kwam er geen bioscoopvervolg. Wel een animatietelevisiereeks die zou afklokken op veertig afleveringen.

In 2012 liet Columbia Pictures optekenen dat er een remake van “Jumanji” in de pijplijn zat. De dood van Robin Williams in 2014 stak daar een stokje voor. Velen vonden het van slechte smaak getuigen om kort na zijn overlijden van een van zijn klassiekers een nieuwe versie te draaien. En dus werd de geplande remake uiteindelijk een reboot/sequel. Een goede beslissing, zo blijkt. Twee korte verwijzingen naar het origineel uit 1995 niet te na gesproken – de spellendoos onder het strandzand in de eerste scène en een kleine knipoog naar Williams’ personage ergens in het tweede uur – is deze “Welcome To The Jungle” een volledig op zichzelf staande film.

Anno 2017 wordt er niet meer met dobbelstenen gegooid, en “Jumanji” kreeg een voor de hand liggende computerspelupdate. De vier onfortuinlijke “Breakfast Club”-tieners die in de console worden gezogen, nemen er de vorm aan van de door hen gekozen avatar. De schriele nerd wordt bicepskoning Dwayne Johnson, de kakelende selfiebabe ziet er plots uit als Jack Black in Dr. Livingston-tenue, het verlegen meisje wordt übervamp Karen Gillan en de stoere jock blijft zwart maar moet het met een paar koppen kleiner – en een rugzak – doen als Kevin Hart. Het constante gekibbel tussen deze vier levert amusante alle leeftijden-cinema op. Positivisme staat centraal, en alle potentiële vunzigheden zijn weggefilterd. Een prestatie zowaar voor Jake – zoon van Lawrence - Kasdan die hiervoor talent en tijd verkwanselde met ondingen als “Bad Teacher” en “Sex Tape”.

Niet dat “Jumanji: Welcome To The Jungle” een onvervalste topper is. Daarvoor is de centrale plotscharnier te dun. De vier avatarhelden die een groene diamant moeten terugbrengen naar het oog van een in een rots uitgehouwen reuzenjaguar om de spelwereld van de ondergang te redden, is al bij al weinig ‘romancing’ en zou evengoed door Jef Nys kunnen bedacht zijn. De echte valse noot hier is zonder twijfel de centrale slechterik (Bobby Canavale) die lusteloos door de plot slentert en er zelfs met duizendpoten en schorpioenen in het oor slaapverwekkend uitziet.

Een makke plot die niet wegneemt dat “Welcome To The Jungle” gezapige glimlachcinema is die terecht de status van geslaagde sequel verdient. Hoera daarvoor. En dat alles op de tonen van een soundtrack die met zijn jungleheroïsche hoempapaklanken zowel John Williams’ “Raiders Of The Lost Ark” als Jerry Goldsmiths “King Solomon’s Mines” evoceert.