Een van de succesvolste Hollywoodfilms vorig jaar bleek deze late “Jumanji”-sequel/reboot te zijn. Drieëntwintig jaar na het door Robin Williams gedragen origineel bleek er dus zeker nog een publiek te zijn voor een bordspelavonturenfilm met CGI-dieren. En dat terwijl de tijd niet zo lief is geweest voor het uit 1995 stammende origineel: de computerbeesten die daarin op stampede gingen, zijn qua graphics momenteel bijna te vergelijken met de bossanova’ende dierenriem op BabyTV. Maar misschien is dat een substantieel deel van het plezier: ook in deze opvolger ogen de dieren niet altijd realistisch genoeg in tijden waarin je wel gelooft dat dino’s echt leven en Andy Serkis echt een primaat is. “Jumanji: Welcome To The Jungle” overleeft in de eerste plaats vooral door de interactie tussen de acteurs van vlees en bloed, en niet zozeer door wat de visuele effecten-huizen uit hun software weten te pieren.

In 2012 liet Columbia Pictures optekenen dat er een remake van “Jumanji” in de pijplijn zat. De dood van Robin Williams in 2014 stak daar een stokje voor. Velen vonden het van slechte smaak getuigen om kort na zijn overlijden van een van zijn klassiekers een nieuwe versie te draaien. En dus werd de geplande remake uiteindelijk een reboot/sequel. Een goede beslissing, zo blijkt. Twee korte verwijzingen naar het origineel uit 1995 niet te na gesproken - de spellendoos onder het strandzand in de eerste scène en een kleine knipoog naar Williams’ personage ergens in het tweede uur - is deze “Welcome To The Jungle” een volledig op zichzelf staande film.

Anno 2017 wordt er niet meer met dobbelstenen gegooid, en “Jumanji” kreeg een voor de hand liggende computerspelupdate. De vier onfortuinlijke “Breakfast Club”-tieners die in de console worden gezogen, nemen er de vorm aan van de door hen gekozen avatar. De schriele nerd wordt bicepskoning Dwayne Johnson, de kakelende selfiebabe ziet er plots uit als Jack Black in Dr. Livingston-tenue, het verlegen meisje wordt übervamp  Karen Gillan en de stoere jock blijft zwart maar moet het met een paar koppen kleiner – en een rugzak – doen als Kevin Hart. Het constante gekibbel tussen deze vier levert amusante alle leeftijden-cinema op. Positivisme staat centraal, en alle potentiële vunzigheden zijn weggefilterd. Een prestatie zowaar voor Jake – zoon van Lawrence - Kasdan die hiervoor talent en tijd verkwanselde met ondingen als “Bad Teacher” en “Sex Tape”.

Niet dat “Jumanji: Welcome To The Jungle” een onvervalste topper is. Daarvoor is de centrale plotscharnier te dun. De vier avatarhelden die een groene diamant moeten terugbrengen naar het oog van een in een rots uitgehouwen reuzenjaguar om de spelwereld van de ondergang te redden, is al bij al weinig ‘romancing’ en zou evengoed door Jef Nys kunnen bedacht zijn. De echte valse noot hier is zonder twijfel de centrale slechterik (Bobby Canavale) die lusteloos door de plot slentert en er zelfs met duizendpoten en schorpioenen in het oor slaapverwekkend uitziet.

Een makke plot die niet wegneemt dat “Welcome To The Jungle” gezapige glimlachcinema is die terecht de status van geslaagde sequel verdient. Hoera daarvoor. En dat alles op de tonen van een soundtrack die met zijn jungleheroïsche hoempapaklanken zowel John Williams’ “Raiders Of The Lost Ark” als Jerry Goldsmiths “King Solomon’s Mines” evoceert.

De extra’s bestaan uit een paar korte ‘achter de schermen’-flitsen: de tijd van lange en substantiële extra’s is duidelijk voorbij. Al is “Jumanji: Welcome To The Jungle” niet meteen een film die om veel duiding vraagt. Een kijk op de effecten volstaat om deelgenoot te zijn van de geheimen achter de schermen. De rest is vulsel. Het meest omvangrijk is een kwartier durende making of, ‘gemodereerd’ door Rhys Darby/Nigel Billingsley. Hierin kom je zaken te weten over de opnames in Hawaii, de kostuums, de effecten, de sets en aanverwante zaken. Alle andere korte featurettes sluiten hier bij aan door dieper in te gaan op onder andere de cast en de stunts.

Goed nieuws is er ook nog voor wie zijn blu-raycollectie op kleur rangschikt: de junglegroene verpakking zorgt ervoor dat je deze titel moeiteloos terugvindt, al dan niet naast die van “Green Lantern”.