Om maar meteen met de deur, het dakraam en de horlepiep in huis te vallen … John Wick: Chapter 4 is het beste deel uit de franchise. Niet alleen dat, het is meteen ook een dijkbreuk van een actieprent. Zelfs al is het op het eerste gezicht allemaal wat inwisselbaar met de vorige drie delen: dit pretpakket werkt.

En wat voor een franchise is/was dit: in 2014 schoorvoetend opgestart met wat een standaardactiefilm van de lopende band leek, gaandeweg uitgegroeid tot een alle stoppenlosreeks waarin elk deel langer en spectaculairder werd. En dat allemaal omdat er blijkbaar nog steeds veel filmfans zitten en zaten te wachten op de martialartsposes van Keanu Reeves, die met deze vertolking vast ook wel nieuwe fans in de snapchatgeneratie heeft bijgewonnen. Al is hij lang niet de enige ster van de reeks: de vele spectaculaire actiescènes met flitsende flair in beeld gebracht door voormalig stuntman en -coördinator Chad Stahelski zijn zo goed als zeker dé reden dat Wick van een bedrieglijk eenvoudige alleenstaande actieprent naar een compleet universum vertakte.

Het universum van The High Table, een misdaadorganisatie met wereldwijde tentakels. Een waarvan John Wick ooit deel uitmaakte, tot wanneer hij zijn munitiegordel over de haag gooide om gelukkige huisvader te worden. Wat niet lukte, waardoor Wick terug in de organisatie verzeilde en er uitgroeide tot opgejaagde persona non grata. Iedereen wou hem dood, niemand kreeg hem dood en per film groeide het dodental gestaag in meticuleus gechoreografeerde gunfu, kungfu en carfu-sequenties, steevast gekaderd in felle neonkleuren en pompende technobeats. Feilloos was het allemaal niet: herhaling loerde meermaals om het hoekje, ook al omdat het op den duur allemaal nogal statisch en theoretisch berekend overkwam. Maar dat de John Wicks actiehongerige hordes in hun web wisten te strikken hoeft niet te verwonderen. Met het vierde hoofdstuk dus als feestelijk orgelpunt.

Bijna drie uur lang nemen Stahelski en Reeves je mee op een door het dak gaande actieorgie, en dat zonder dat er bijna een valse noot te bespeuren valt. Bij de aftrap is het nog wat mweh, omdat er nog een paar verhaaldraden van het derde hoofdstuk moeten worden afgewerkt. Maar na de eerste uitvoerige actiescène in Osaka is het hek van de dam en krijg je een exquisiet feestmaal voorgeschoteld met ook nog volgeschepte borden in Berlijn en Parijs. Is er een plot? Een rudimentaire. Een waarin markies Vincent De Gramont – Bill Skarsgard met een Frans slechterikenaccent waarmee hij ook niet zou misstaan in de James Bond-franchise – de jacht op John Wick officieel voor nog opener verklaart, daarbij zelfs het New Yorkse Continentalhotel met de grond gelijkmakend. Wat meteen ook de kans geeft aan Ian McShane om hoogst appetijtelijk uit de acteerhoek te komen. En ook de toevoegingen van Donnie Yen – als naar Zatochi knipogende blinde zwaardvechter – en Clancy Brown maken van John Wick: Chapter 4 een geslaagde kijkervaring.

Maar de echte koopwaar is dus de actie: dodelijk flirtend met je zintuiglijke percepties, verbloemend dat je eigenlijk toch maar naar pure nonsens aan het kijken bent en je tegelijkertijd binnenrijvend in het schepnet van de overkillwaanzin. Of hoe meer in John Wick: Chapter 4 echt wel beter en best is.

En dat vlak voor de franchise zich gaat uitbreiden met spin-offs en een prequeltelevisiereeks. Komt volgend jaar in de bios gerold: Ballerina met Ana de Armas als wreekster van dienst en met Reeves en McShane in bijrollen. Meteen ook de eerste Wick die niet door Stahelski zal zijn geregisseerd. Of verandering van spijs ook doet eten, zal de toekomst uitwijzen. Maar als (voorlopige) tussenstop is John Wick: Chapter 4 alvast een meer dan geslaagde apotheose.