Vier jaar geleden wist nv Tom Cruise tussen de “Mission: Impossible”-gadgets door te bekoren met “Jack Reacher”. Die door Christopher McQuarrie geregisseerde robuuste actiefilm was de verfilming van ‘One Shot’, de negende titel uit Lee Childs gelauwerde boekenreeks rond ex-militair Jack Reacher die op eigen houtje als een identiteitsloos fantoom nogal wat slechteriken het hoekje om stuurt om er hen het loodje te laten leggen en daarbij het recht laat zegevieren. De snoezerd.

De film deed het aan de kassa’s betrekkelijk beter buiten thuishaven Amerika, en de kans op een sequel was daardoor lange tijd onzeker. Blijkbaar heeft Cruise toch nog steeds genoeg macht om packagedeals te sluiten en om door de studio’s als een kassamagneet te worden aanzien. Waardoor er alsnog een tweede “Jack Reacher” het levenslicht kon zien. Geen gebrek aan bronmateriaal daarbij, daar Child inmiddels twintig romans rond Reacher schreef. En daarvan is nu dus ook ‘Never Go Back’ verfilmd, de achttiende uit de reeks.

Al was dat beter niet gebeurd. Cruise en co slaan hier immers de bal serieus mis. Alles wat vier jaar geleden goed was, is hier in geen velden, wegen of ondergrondse ontsnappingsroutes te bespeuren. De regie is oninteressant, het script meh en de bijrollencast fletser dan door mottenballen aangevreten engelenhaar uit 1998. Voor Cruise geen bezwaar: die zorgt er als producent immers voor dat hijzelf (alweer) heel veel machoposerend in beeld komt. Maar daar is het een Hollywoodsuperster voor, natuurlijk. Alleen valt dat in pakweg de MI-franchise minder op, omdat hij daar vlot in een lekker geolied geheel past. Zonder back-up naast en voor hem wordt zijn eigen adoratie bij vlagen echter potsierlijk. Kort gezegd: jammer dat Rosamund Pike, Richard Jenkins en Robert Duvall ditmaal niet van de partij zijn.

Het script is ontegensprekelijk de hoofdreden waarom “Never Go Back” het met een schamel sterretje moet stellen. Reacher bijt zich vast in de zaak van majoor Susan Turner (Cobie Smulders), gearresteerd onder het mom van spionage. Terwijl zij eigenlijk door een paar vuige militairen en privécontractanten op een zijspoor is gerangeerd omdat zij een lastige getuige kan zijn die hun weinig daglicht verdragende activiteiten in Afghanistan kan dwarsbomen. Waarop Reacher op de bres springt om haar te beschermen tegen een batterij huurmoordenaars, gaandeweg ontdekt dat hij misschien een opstandige tienerdochter (Danika Yarosh) heeft, zich knokkend een weg baant door generieke slechteriken met een groot Stijn Van Opstal-gehalte, en af en toe eens een one-liner uit de kooi laat.

De meeste actiefilms hebben toch niet meer spoeling, breng je misschien tegenkantend in. Dat is waar, maar de goede slagen er wel in om de tekortkomingen te bedekken onder een roterende brok adrenaline, en die is hier nergens te vinden. Edward Zwick (die samen met vaste schrijf- en productiepartner Marshall Herskovitz ook het script onder handen nam)  is duidelijk niet de juiste man op de juiste regiestoel, en de plot sleept zich van de ene weinig opwindende actiescène naar de andere. Bovendien is de plotlijn rond de vuilbekkende tiener en al dan niet dochter van een tenenkrommende saaiheid. Er bestaan in dit universum dvd-kasten en containers die gevuld zijn met Chuck Norris- en zelfs Andrew Dudikoff-titels die meer substantie hebben dan deze ongeïnspireerde sof. En dat is - vooral gezien de herbekijkbare klasse van de eerste Jack “Reacher”-prent - een jammerlijke zaak.