Arme Jack. Reuzenjager of niet, aan de box-office kreeg deze gigant maar een lauwe ontvangst met een Amerikaanse recette van 65 miljoen dollar. Wereldwijde klokte de teller af op een respectabele 198 miljoen, maar aangezien het productiebudget volgens insiders begroot is op 240 miljoen, raakte deze prent niet uit de kosten. En zoiets noemt men dus een flop. Ook “The Lone Ranger” kan er dit jaar van meespreken. Een opvallende gelijkenis tussen de twee: beide films kregen van de pers hoofdzakelijk een lauwe ontvangst, terwijl het eigenlijk allebei uitstekende familiezoethouders zijn. En zeggen dat “Oz, The Great And Powerful” – eveneens een mooie fantasyprent trouwens – die een paar weken voor “Jack” in première ging wél brokken maakte aan de kassa’s.

Wie “Jack The Giant Slayer” niet op het grote scherm zag, kan dat gemis nu alvast counteren met een mooie uitgave op dvd en blu-ray. Zeker doen, zouden we zeggen: ondanks het floppen zijn er immers heel wat die deze “Jack” wel een goede prent vinden (wij inclusief), en de kans dat hij binnen een aantal jaar op tal van lijsten als cultfavoriet staat is groot.

De origines van het bonenstaakverhaal gaan volgens historici terug naar de tijd toen Vikingen met hun drakars de zeeën kleurden. Een eerste neergeschreven versie dateert van 1807, een tweede van 1872 en in 1890 verscheen het in de bundel “English Fairy Tales” en kon het aan zijn wereldwijde opmars beginnen. Het verhaal werd al een paar keer verfilmd, waaronder als tv-film door de studio’s van Jim Henson. Het bekendst is waarschijnlijk de korte tekenfilm uit 1947 met Mickey Mouse in de rol van Jack.

“Jack The Giant Slayer” (oorspronkelijke titel: “Jack The Giant Killer”) is de eerste echt grootschalige fantasyverfilming van het verhaal. Met uiteraard ruimte voor dichterlijke vrijheidsaanpassingen en narratieve uitbreidingen. Scenarist Chris Lemke pitchte het idee van een eigentijdse adaptatie al in 2005, nog voor er sprake was van updates van “Alice In Wonderland” en “Little Red Riding Hood”. Projecten die later werden opgestart, maar sneller werden geproduceerd. Pas in het najaar van 2009 begon de productie echt vorm te krijgen toen Bryan Singer (“The Usual Suspects”, “X-Men”, “Superman Returns”) aan boord kwam (hij verving oorspronkelijke keuze D.J. Caruso, bekend van “Eagle Eye”) en het scenario gedeeltelijk werd herschreven, onder meer door vaste Singermedewerker Christopher McQuarrie (regisseur van “Jack Reacher”). Oorspronkelijk was de première voorzien voor juni 2012, maar in januari vorig jaar besloten de studiohoofden van Warner en New Line de release met een half jaar uit te stellen. De reden: meer tijd om de visuele effecten te finetunen, de marketingstrategie uit te werken en bovenal om de film kindvriendelijker te maken. Ingrepen die het eindresultaat ironisch genoeg commercieel geen goed deden. Singer toonde zich niet tevreden over de misleidende marketingstrategie die ervoor zorgde dat tieners en oudere fantasy-liefhebbers de reuzendodende Jack massaal lieten links liggen.

“Jack The Giant Slayer” mag dan wel geflopt zijn en afgekraakt door heel wat recensenten, wie de prent neemt voor wat hij is (een vlot vooruitgaand fantasy-epistel voor mensenkinderen tussen 7 en 107) zal weinig te klagen hebben. Het warm water wordt niet opnieuw uitgevonden, hier en daar schort er wat aan, maar Singer zorgt voor een mooie combinatie van sprookjesmythologie en de erfenis van avonturenserials à la “Raiders Of The Lost Ark”, en verzeilt nergens in een hoofdpijn veroorzakende videospelallure. Dus, vergeet de sleur van alle dag en gun je thuisbioscoopinfrastructuur een trip naar de Middeleeuwen, meer bepaald naar het koninkrijk Cloister. Koning Brahmwell (Ian McShane) wil dat zijn dochter, prinses Isabelle (Eleanor Tomlinson) huwt met raadsman Roderick (Stanley Tucci). Niet zo’n verstandige beslissing, daar de vadsige Roderick – door Tucci neergezet als een bastaardneef van de sheriff van Nottingham zoals vertolkt door Alan Rickman en Count Rugen uit “The Princess Bride” – een lijpe machtswellusteling is die er niet voor terugdeinst om te moorden om zijn doel te bereiken. Bovendien wil hij enkel met Isabelle huwen om koning te kunnen worden van Cloister. En dan verschijnt boerenzoon Jack (Nicholas Hoult, eveneens te zien in “Warm Bodies”) op het toneel. Om zijn arme oom en de familieboerderij te helpen, is hij verplicht om zijn paard te verkopen. Iets dat niet echt lukt, maar hij slaagt er wel in om het te ruilen voor toverbonen met een monnik, die hem vertelt dat de bonen zo snel mogelijk in veiligheid naar een abdij moeten worden gebracht. Waarom wordt snel duidelijk: wanneer de bonen per ongeluk worden geplant en wortel schieten, verschijnen reusachtige bonenstaken die tot aan de hemel reiken. En halt houden bij een wereld boven de wolken waar een reuzenvolk leeft. Reuzen die ook de aarde willen veroveren, maar dat niet kunnen omdat ze destijds werden verslagen door mensenkoning Erik. Enkel wie zijn kroon draagt, kan de reuzen domineren en bevelen. Die kroon is nu in handen van Roderick die ervan droomt om Cloister te laten vernietigen door de reuzen. Aan Jack om dat vuige plan te verijdelen en tegelijkertijd Isabelle uit de klauwen van de reuzen te redden.

De digitale effecten waarmee de reuzen en hun wereld werden gecreëerd zijn puik aangewend in deze film die ook gebruik maakt van performance capture. Reuzenleider Fallon wordt neergezet door Bill Nighy die hiermee niet aan zijn proefstuk toe is. In “Pirates Of The Caribbean: Dead Man’s Chest” en “At World’s End” kroop hij met de octopuspiraat Davy Jones immers al in de huid van een computergegenereerd personage. De cast is over het algemeen trouwens goed op elkaar ingespeeld: Nicholas Hoult is een beetje tam als held met Luke Skywalker-allures (dat was Mark Hamill eigenlijk ook), maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door de omkaderende rollen van onder andere McShane, Tucci, Eddie Marsan en Ewan McGregor die zowaar de standaard “Star Wars”-waarschuwing “I’ve got a bad feeling about this” mag etaleren.

De interessantste extra is “Become A Giant Slayer”. Middels een interactief spel (je moet een bonenstaak beklimmen) krijg je toegang tot featurettes die iets meer achtergrond geven. Hoofdzakelijk over de manier waarop de effecten zijn verwezenlijkt, over de cast etc. Zelf zitten wij voorlopig nog even tussen een paar bonenstaaktakken in en hebben we dus nog niet alle featurettes bekeken, maar wie meer wil weten over de productie (of digitale hocus pocus in het algemeen) doet er goed aan alle achter de schermen-filmpjes (samen goed voor zo’n veertig minuten aan extra’s) te bekijken. Naast dit klim- en klauterspel biedt de vitrine extra’s nog ruimte aan verwijderde scènes (waarvan de visuele effecten nog niet zijn afgerond) en een pakket bloopers.