Voor de eerste keer in hun inmiddels twintigjarige carrière gaan de Coen-broertjes vreemd. En toepasselijk genoeg met een overspelkomedie. Joel en Ethan Coen zijn een unicum in de hedendaagse filmgeschiedenis : samen schrijven, produceren, monteren en regisseren ze zowat om de twee jaar een film die nooit in een vakje thuis te brengen is. Meestal nemen ze een klassiek genre (hun voorkeur gaat uit naar de film noir en de screwball comedy) en voegen ze (door de sleutelelementen bewust ironisch dik in de verf te zetten) er een unieke sfeer aan toe. Steeds aanwezig in de Coen-mix : theatrale dialogen en perverse karikaturale personages die schijnbaar uit een parallel universum komen overgewaaid. Niet alle films van de Coens zijn meesterwerken (hetgeen hun reputatie soms wel doet uitschijnen), maar een echte tegenvaller hebben ze nog niet afgeleverd. En ook met hun eerste film waarbij ze zelf het originele scenario niet schreven halen ze met veel elan de finishlijn.

Het scenario van Intolerable Cruelty lag al zo'n tien jaar stof te vergaren in Hollywood. Niet verwonderlijk als je de film ziet. De reden dat er te lachen valt komt net door de typische Coen-touch. Neem die weg en je zit opgezadeld met een scenario dat het verdient om te vervagen. Ethan & Joel Coen gingen aanvankelijk enkel het scenario upgraden, maar toen hun nieuwe project (een zwart-wit stille film met Brad Pitt !) in het water viel, besloten ze meteen om Intolerable Cruelty meteen ook maar te regisseren. Onder supervisie van producer Brian Grazer (het hoofd van Imagine Entertainment, thuishaven van zowat alle Ron Howard-films, maar ook van het sublieme tv-thrillerepos 24) weliswaar, en het is duidelijk dat die samenwerking hen noopte om af en toe een fikse scheut water bij de wijn te doen. Langs de andere kant biedt het hen ook de kans om eens een film te maken die zich specifiek richt tot een mainstream-publiek en niet louter tot 'hun fanclub'. Een oscar voor Fargo ten spijt vindt het grote publiek immers nog steeds niet massaal de weg naar de hersenspinselen van de Coens… In Intolerable Cruelty maken we kennis met topadvocaat Miles Massey (George Clooney met Cary Grant-batterijen). Hij is de beruchtste echtscheidingsadvocaat in L.A. en ontwerper van het Massey-huwelijkscontract. Dat contract is zo berucht dat iedereen die er zijn huwelijk mee inzegent wel van goeder trouw moet zijn, want er zijn geen achterpoortjes die ervoor zorgen dat er bij de scheiding van tafel, bed en dure luxegoederen valse truukjes mogelijk zijn. Of toch… we maken immers ook kennis met Marilyn Rexroth (Catherine Zeta-Jones), getrouwd met de miljonair Rex Rexroth. Nadat Rex betrapt is met zijn broek rond de enkels in het gezelschap van een schaar geklede deerne ziet zij haar kans schoon om met het volledige fortuin van ex-Rex aan de haal te gaan. Helaas voor haar is dat buiten Miles gerekend : hij toont immers aan dat Marilyn enkel maar huwde met Rex zodat zij het fortuin kon inpikken. De achter het net vissende Marilyn zint op wraak, hetgeen niet zo moeilijk kan zijn daar Miles tot over zijn oren gefascineerd is door het schepsel (zoals hij hetzelf liederlijk verwoordt)…

Zoals reeds gezegd, zonder de inbreng van de Coen-broers was dit scenario ongetwijfeld uitgegroeid tot een komedie met weinig verrassingen. Nu kunnen we ons echter verkneukelen met een plot die zich als een serpentinewedstrijd ontvouwt en waarvan je nooit weet uit welke hoek de lachwind komt. Niet dat de Coens zich geen misstappen permitteren : soms is de verpakking zo bizar dat zelfs die-hard fans wel even zullen slikken (Clooney's baas die zich schuilhoudt in een duistere kelder en enkel nog in leven is dankzij een wirwar van infuzen, de Schotse priester tijdens de huwelijksceremonie, …). En dan zijn er ook nog momenten waarop ze zichtbaar toegeven aan de commerciële wensen van hun opdrachtgevers : de speech op het congres, de eindscène… Eigenlijk is het enkel het einde van de film dat ervoor zorgt dat we uiteindelijk toch bijna sell out gingen roepen. Want waar we pikzwarte ironie en cynisme verwachten, kregen we een lauwe satirische uitsmijter in de maag gestompt. Maar gelukkig lagen we daarvoor wel al het grootste deel van het anderhalfuur strijk van het lachen. Sommige van de dialogen zijn zo hilarisch dat je ze minstens twee keer moet horen en sommige scènes zijn zo grappig (de scène met de hondenbaron, de confrontatie met de astma-killer,…) dat je ze twee keer wil zien. Waarmee meteen ook maar weer bewezen is dat zelfs Coens op halve kracht nog altijd meer te bieden hebben dan veel cineasten in hun gewone doen. Intolerable Cruelty is een oogverblindend mooie humorlawine (die naast zijn screwball-invloeden ook overvloedig leentjebuur speelde bij de 'stoute' komedies van Blake Edwards) waarbij je de mindere momenten graag door de libidovingers ziet.