Toen ze bij Blue Sky Studios rond de vergadertafel gingen zitten voor de “Ice Age 4”-brainstorm, was het waarschijnlijk niet zozeer de bedoeling om origineel uit de hoek te komen, maar eerder om verder te borduren op de succesformule. Bestendigen heet zoiets: pech voor iedereen die dacht een snuif Tarkovsky of Cocteau terug te kunnen vinden in dit vierde been van het miljoenen opbrengende ijstijdvierkant. Helemaal ongelijk kun je ze bij Blue Sky natuurlijk niet geven: als we even naar de wereldwijde opbrengst kijken van de franchise, hoeft het niet te verwonderen dat 'veranderen' niet hoog op het lijstje stond. Op de kop af tien jaar terug bracht de eerste “Ice Age” 383 miljoen op, de sequel was in 2006 goed voor 655 miljoen en de derde klokte in 2009 af op kassageluiden ter waarde van 886 miljoen. Om een lang verhaal kort te maken: Fox en de Blue Sky Studios zitten op een goudmijn, en ze zouden wel gek zijn om die niet verder te ontginnen. Kleine kans dus dat deze vierde ijstijdprent de laatste gaat zijn.

Uit die optiek gezien is de missie geslaagd: “Ice Age 4: Continental Drift” past mooi bij de vorige delen uit de franchise, en zoekt gelukkig niet volledig zijn heil in ADHD-fratsen om de kindertjes en begeleidende volwassen bij de les te houden. Imposante animatie, een verhaal met ijspiratenvaart, amusante personages en geslaagde (woord)grappen zijn meer dan voldoende om anderhalfuur te entertainen. En het maakt niet eens zoveel uit of je de film in de originele, Vlaamse, platte of 3D-versie bekijkt. Wij kozen ditmaal voor de 3D-versie en ontdekten zo dat Scrats neus zich alvast heel goed leent voor het medium.

Zoals de titel al aangeeft loopt de biotoop van Manny de mammoet, Sid de luiaard en Diego de sabeltandtijger ditmaal gevaar door het schuiven van de aardplaten, hier uiteraard in gang gezet door eekhoorn Scrat en zijn niet-aflatende speurtocht naar de perfecte eikel. In de proloog zien we hoe Scrat helemaal naar het middelpunt van de aarde afzakt en de aardkern nogal wat ontwricht. Waardoor het aards massief plotsklaps barsten vertoont en de continenten zoals we die nu kennen vorm krijgen.

Het gevolg is dat Manny, Sid en Diego door een gigantische krater gescheiden worden van Manny’s echtgenote Ellie en zijn inmiddels tot tiener uitgegroeide dochter Peaches. Manny en co gaan op zoek naar een manier om met zijn familie herenigd te worden, maar raken onderweg het spoor bijster. Hun gammele ijsschots wordt geënterd door het piratenschip van apenkapitein Gutt, die het drietal de keuze geeft tussen zijn crew vervoegen of sterven. Manny geeft Gutt resoluut het nakijken, waarop de vadsige aap met wraakgevoelens in de ogen de achtervolging inzet.

Een rudimentair verhaaltje dus (en verre van origineel), maar regisseurs Steve Martino en Mike Thurmeier zorgen voor genoeg schwung en geslaagde vondsten die het makkelijk maken om dit filmpje liefdevol te omarmen. De levenslesjes (familie is alles, blijf bovenal jezelf, amen halleluja) hadden uiteraard niet gehoeven, maar het blijft allemaal binnen de aanvaardbare grenzen van de irritatiegraad. Sommige nieuwe personages (Sids dementerende grootmoeder bijvoorbeeld) zijn zelfs uitstekende vondsten te noemen. Net zoals de revelatie dat Atlantis eigenlijk Scratlantis was. Kortom, “Ice Age 4: Continental Drift” is pretentieloos animatieplezier voor jong en oud: altijd makkelijk om de deur van een Filmfreakrecensie met een cliché van jewelste op slot te mogen draaien.