Terug van weggeweest op veler verzoek: Manny de mammoet, Sid de luiaard, Diego de sabeltandtijger en showsteler Scrat de eekhoorn die ontzettend veel moeite doet om zijn kostbare eikeltje te hamsteren (en er ditmaal zelfs over lijken wil voor gaan). Goed nieuws dus voor alle fans van Ice Age dat ze in Hollywood zo vriendelijk waren om een vervolg te breien aan het vorige digitale ijsavontuur. Getuige de zeer succesvolle boxoffice komen die fans trouwens in grote getale opdraven. Maar zoals bij veel andere filmreeksen geldt ook hier dat het nummertje twee heel wat minder is dan nummertje één.

Ice Age 2 heeft als ondertitel 'The Meltdown'. Logisch, gezien het feit dat de drie vrolijke ijsdieren uit de eerste film (samen met een heleboel andere leuk geanimeerde wezentjes) ditmaal geconfronteerd worden met het smelten van de ijskappen. Een veilig en droog onderkomen zoeken lijkt aangewezen, indien ze tenminste niet fataal kopje onder willen gaan.

Tijdens de tocht naar het einde van de vallei worden ze geconfronteerd met diverse gevaren, waaronder prehistorische (yep, ook de prehistorie kende oude tijden) dinovissen op zoek naar een lekkere hap en een niet zo betrouwbare gier die de kudde gidst. Maar ook voor doorgroeimogelijkeden en zelfontplooiing is er plaats: Diego overwint zijn oerangsten, Sid wordt aanvaard als trouwe vriend en Manny ontdekt dat hij toch niet de laatste mammoet op de planeet is. Als hij er de wollige Ellie tenminste kan van overtuigen dat zij een vrouwtjesmammoet is, en geen buidelrat...

Carlos Saldanha (co-regisseur van de eerste Ice Age en van Robots) levert een gezapige en best wel amusante sequel af, maar alle leuke diertjes en woordgrapjes van de wereld kunnen niet verhullen dat het scenario ergens halverwege serieuze bloedarmoede begint te vertonen. De dieren blijven maar wandelen en wandelen, en naar een meervoudige spanningslijn (à la Toy Story 2 om maar iets te zeggen) hoef je niet te zoeken. Integendeel, sommige scénes en passages voegen niets toe (Sid die eventjes vuurkoning mag spelen bijvoorbeeld) en dienen schijnbaar enkel maar om de speelduur dicht bij de negentig minuten te brengen. Eekhoorn Scrat staat ook daarom veel meer op de voorgrond, en zijn dolle avonturen vormen andermaal de koopwaar van de film.

Een op veilig spelend familiefilmpje dus dat niet echt het evenwicht vindt tussen bla bla bla en ha ha ha, maar dat zal je kroost (en het kind in jezelf) waarschijnlijk geen haarbal kunnen schelen.