Als Ben Affleck zin had om te bewijzen dat hij – nu hij toch wel naam heeft gemaakt als capabel regisseur – nog steeds slecht kan acteren in slechte films, dan is zijn missie met deze Hypnotic geslaagd. Een filmpje om de fans van ongein zoals het inmiddels twintig jaar oud zijnde Paycheck nog eens te roskammen, zeg maar.

Als Robert Rodriguez met Hypnotic wou bewijzen dat hij een breed toegankelijke sf-actiethriller kan draaien, dan is dat alvast een missie die niet geslaagd is. Rodriguez neemt naast de regie naar goede gewoonte ook het camerawerk, de montage en nog een paar andere taken op zich, maar gaat voluit tegen het canvas door het door hem meegeschreven script. Een metafysische warboel waarin elk plotpunt tot treurens toe wordt uitgelegd in praatzieke mono- en dialogen. En dat op zo’n belabberde manier dat de twist die het afsluitend deel inluidt niet eens het sop van de kool waard is. Er zijn naar adem happende brasems met kieuwartrose die meer rimpelingen aan het oppervlak veroorzaken dan deze halfbakken mismatch tussen Scanners (zonder de uiteengereten hoofden), Firestarter (zonder het vuur), Total Recall (zonder Ahnuld) en de basisregels van de Jedi-hersenmanipulatie (zonder de fors). Een voordeel is gelukkig nog dat Rodriguez het niet langer laat doordrammen dan anderhalfuur, en zijn brouwsel eerder als een B-film concipieert dan als een overgebudgeteerd A-spektakel. Maar de grens tussen béh en bèh is klein, zo blijkt.

Affleck dus. Hij is een politieman die gebukt gaat onder de nooit opgeloste ontvoering van zijn dochter. Een plotpunt dat zich laat opslorpen door de zaak waar hij aan werkt waarin William Fichtner opduikt als meestermanipulator die met hypnotische hersengolven de wil van iedereen rondom hem kan beïnvloeden. Of zoiets. Hoe de vork in de steel past en de aap uit de mouw kruipt moet je zelf maar uitvissen in een vlaag van ongecontroleerde nieuwsgierigheid.

Rodriguez schreef het idee voor Hypnotic al neer in 2002 en hij vond het blijkbaar goed genoeg om het twintig jaar later alsnog verfilmd te krijgen. Hij wel. Dat het een verhaal is van rond de eeuwwisseling is er trouwens aan te zien, ook aan de uitwerking. Op zich geen verwijt, maar het probleem is gewoon dat Hypnotic wars van de tijdsperiode waarin het is geconcipieerd of is gemaakt een narratieve rommelboel is. En daar zullen een slaapwandelende Affleck, een overtetterende Alice Braga en een ook al somnambuliserende Fichtner alvast geen sikkepit aan veranderen.

De grootste struikelsteen is sowieso de lamlendig rondzwalpende plot die hyp noch hip is, en niet verder komt dan het pikkedieven van elementen die in andere titels beter of boeiender waren geïntegreerd. Een bruisloos broebelfilmpje, heet dat in b-alliteratieland.