Oh God said to Abraham, Kill me a son Abe says, Man, you must be puttin' me on God say, No. Abe say, What ? God say, You can do what you want Abe, but The next time you see me comin' you better run Well, Abe says, Where do you want this killin' done? God says, Out on Highway 61.

Einde citaat van Highway 61 revisited, een nummer van Bob Dylan, nog eens voorgelezen door Johnny Cash bij het begin van The hunted, William Friedkin's nieuwste thriller. Onmiddellijk na deze boodschap zitten we live op locatie in Kosovo, we schrijven 1999. Een groep Servische soldaten neemt het zoveelste dorp in en slacht een massa Albanese burgers af. Het is ook al op dit moment dat een groep Amerikaanse elite-soldaten (wie haalt anders de kolen uit het vuur in oorlogssituaties denk je ?) ingrijpen en de leider van de Servische barbaren het hoekje om helpen. De man met het bloed aan de handen is Aaron (Benicio Del Toro). Haast onzichtbaar voor de vijand sluipt hij als een hyena langs de bewakers en wacht het geschikte moment af om toe te slaan. Stil, beheerst, gecontoleerd, dodelijk efficiënt zoals hij het destijds leerde van zijn meester L.T. Bonham (T.L. Jones).

Het doden wordt een automatisme werd hem toen beloofd. En men had gelijk. De moeilijkheid is om de knop terug op af te zetten zei men er ook nog bij. En men had gelijk. Zoveel heldenmoed in oorlogssituaties kan in Amerika moeilijk anders dan beloond worden, dus men prikt al gauw een Silver Star op de borst van Hallam. Wie denkt eind goed al goed is allicht het stukje van daarnet over de knop vergeten want onze oorlogsheld ziet de bloedige oorlogstaferelen van zoveel jaar geleden nog voorbijflitsen op de momenten dat een normaal mens verondersteld wordt om te slapen. Hij wordt een gevaarlijk wapen dat zichzelf niet meer onder controle heeft en slachtoffers maakt. Er blijkt maar één man die (ja hoor, hier komt hij, dé cliché-zin waarvoor je al vreesde...) hem kan stoppen : L.T. Bonham, die hem destijds alle knepen van het vak/doden heeft geleerd... Die wordt van Brits Columbia een stuk dichterbij gehaald richting Silver Falls Oregon waar recent nog twee jagers werden afgeslacht. De jacht (ja ja, hier komt er nog eentje !!) kan beginnen...

The Hunted werd geregisseerd door William Friedkin, die eerder al met Tommy Lee Jones had samenwerkt voor Rules of Engagement. Friedkin droomde er al jaren van een film te maken als The Hunted sinds hij professioneel sporenzoeker Tom Brown Jr. had leren kennen. Zijn vrees dat het allemaal een beetje te veel als een documentaire zou lijken (Friedkin had daar toen al bijzonder veel ervaring mee) liet hij varen toen hij het script las van David en Peter Griffiths. Tom Brown Jr., zelf actief in het lesgeven aan speciale eenheden en Delta-teams van opleidingen van sporenzoeken, survivaltrainingen en doden, werd ook binnengehaald en kreeg de taak de acteurs voor te bereiden op hun belangrijke rol.

80 tot 90 % van het succes van een film hangt af van de casting volgens Friedkin. We kunnen hem maar voor een stuk volgen en hadden liever ook gezien dat men wat minder steekjes liet vallen bij het filmen zelf. Zelfs zonder de blooper-tips van Jobo op ons forum hadden we allicht ook die slordigheidjes bij het filmen opgemerkt, alhoewel een aantal toch wel een plaatsje verdient in het (film)blunderboek. Want ja, T.L.H. loopt sneller dan een trein en de geblutste auto bij Del Toro's ontsnappingspoging tijdens de spitsuren ziet er enkele filmminuten later heel wat minder gehavend uit en zo kunnen wel nog wel even doorgaan. Een mens stelt zich de vraag hoe weinig mensen na het monteren het eindproduct gezien hebben en waarom zoiets bij een grote filmproductie als deze niet kon vermeden worden. Het grootste vraagteken verscheen boven onze filmkop op de voorlaatste rij (onze vast stek, altijd...) bij het slot van The Hunted. Wanneer 27 helicopters, 150 politiemensen en 13 politieboten op zoek gaan naar de losgeslagen Hallam die terugvalt op wat hij vroeger heeft geleerd, fabriceert Tommy Lee Jones ook al vanuit het niets zijn eigen mesje, tja... De houten pijl die zijn been doorboort en hem in de absolute finale van een klif doet storten aan een touw beperkt hem niet in zijn bewegingen in het ultieme messengevecht met Hallam waarbij zijn gehuppel hem moet helpen om weg te blijven van het mes van zijn tegenstrever. De twee worden beiden zoveel gestoken en opengereten waarbij elke uithaal weer het bloed rijkelijk en spectaculair uit de wonde doet spuiten dat we een glimlach echt niet langer konden onderdrukken. We hadden gezworen dat de twee op het eind van het ultieme gevecht als aardappel-chips uit elkaar zouden vallen. Het kan nog teveel zijn ook.