In 1554 door Nostradamus voorspeld terwijl hij zijn boterhammen smeerde met confituur en pickles: dat er in 2011 een onvermijdelijke sequel zou komen op de komedie “The Hangover” nadat zijn visionaire telraam had berekend dat die prent – uitgebracht in 2009 – wereldwijd op de kop af 467.483.912 miljoen dollar zou opbrengen. Goed gezien van de bebaarde visionair, want – jawel jawel – twee jaar na het verpletterende succes van “The Hangover” mag de opvolger proberen om hetzelfde kunstje nog eens te herhalen. Kwalitatief slaat de bliksem echter geen tweede keer op dezelfde plaats in: waar de komedie over drie lapzwansen die na een nachtje doorzakken hun beste vriend kwijtspelen tijdens zijn vrijgezellenfeestje twee jaar terug fris en origineel oogde, is deze “Part II” grotendeels een verschraalde affaire.

De ‘wat gebeurde er’-plotstructuur wordt letterlijk gekopieerd. Las Vegas heeft plaatsgemaakt voor Bangkok, en in plaats van bruidegom Doug (Justin Bartha) is het in deze herhalingsoefening de broer van de bruid van Stu (Ed Helms) die verdwijnt na een nachtje zwijnerij. Want jawel, ditmaal is het Stu die trouwt. In Thailand om precies te zijn, het vaderland van zijn verloofde Lauren. Stu nodigt zowel Doug als Phil (Bradley Cooper) uit voor het huwelijk, en beslist om de festiviteiten wijselijk te verzwijgen voor Alan (Zach Galifianakis) daar het grotendeels zijn schuld was dat het ‘jongens onder elkaar’-avontuur in Vegas bijna fataal afliep. Onder druk van Doug en Phil nodigt hij hem uiteindelijk toch uit, zodat de volledige 'wolf pack' naar Thailand vliegt. Voor wat uiteindelijk opnieuw een memorabele trouwpartij wordt. De nacht voor het huwelijk gaat het viertal samen met Laurens amper zestienjarige broer Teddy (Mason Lee, de zoon van regisseur Ang Lee) een biertje drinken op het strand en … de volgende ochtend ontwaken Stu, Phil en Alan samen met een kettingrokend capucijnenaapje in een groezelige hotelkamer. Stu voorzien van een gigantische tatoeage op het aangezicht, Alan van een kale kop. En niemand die zich kan herinneren hoe ze daar gekomen zijn. Laat staan dat iemand weet waar de spoorloos verdwenen Teddy zich bevindt. Rest de drie niets anders dan te proberen de nacht te reconstrueren en Teddy op tijd terug te vinden voor het huwelijk.

Regisseur Todd Phillips heeft bijna geen jotaspat veranderd aan de formule die twee jaar geleden zo succesvol bleek. Uiteraard passeert ook de vuilbekkende crimineel Chow (Ken Jeong) opnieuw de revue, samen met Mike Tyson trouwens. Wat Phillips ook doet is herhaaldelijk grossieren in ranzige grappen: piemelliefhebbers mogen zich voorbereiden op de tijd van hun leven. Zelfs de ‘verboden onder de 18 jaar’-fotocollage tijdens de eindgeneriek maakt opnieuw zijn opwachting.

Jammer voor de fans (en dat zijn er nogal wat) is dat Phillips er niet in slaagt om dit doorslagje even leuk te houden als het origineel. De chemie die in de eersteling zowel pers als publiek wist in te palmen is hier ver te zoeken en het aantal geslaagde hahaha-momenten is op een slapende hand te tellen.

Echt verwonderlijk is die kwalitatieve duik naar beneden niet: Phillips bewees vorig jaar met het marteltuig “Due Date” dat “The Hangover” eerder een toevallig schot in de roos dan een strategische voltreffer was, al is deze sequel gelukkig nooit zo tenenkrommend slecht als dat onding. Want, eerlijk is eerlijk, tussen al de mislukte kolder door slaagt Phillips er toch in om hier en daar verrassend uit de hoek te komen. Een trippy scène waarin de cast tijdens een meditatiescène van Galiafinakis vervangen wordt door kinderen bijvoorbeeld is een aardige vondst. Ook het grote Billy Joel-gehalte op de klankband zorgt voor een verrassende noot. In Galiafinakis’ kamer hangt een poster van Joels “Glass Houses”, wanneer het vliegtuig landt in Thailand horen we “The Downeaster Alexa” en de band op het huwelijk waagt zich aan een versie van “Just The Way You Are”. De alternatieve door Ed Helms gezongen versie van “Allentown” mag zelfs als een heus Zen-moment worden beschouwd.

Al blijken die geslaagde en/of geïnspireerde momenten uiteindelijk toch maar druppels op een hete plaat die niet kunnen verhinderen dat “The Hangover Part II” grotendeels een boertige en overbodige sequel is en blijft. Zij het er wel een die in zijn openingsweek meer heeft opgebracht dan de eerste “Hangover” na zijn eerste week. En die dus onvermijdelijk een opstapje zal blijken te zijn voor “The Hangover Part III”.