Goed, “The Hangover” was een geslaagde komedie, maar dat is nog geen reden om regisseur en scenarist Todd Phillips binnen te rijven als de redder des komisch vaderlands. Al was het maar omdat die katerfilm de enige goede is die de man ooit heeft gemaakt. Meer nog, zijn andere films zijn meestal het kolensop niet waard, al had “Road Trip” zijn momenten. Om maar te zeggen dat filmpjes als “Old School” en “Starsky & Hutch” volstrekt niet onze meug waren.

Phillips’ nieuwste “Due Date” is zelfs een regelrechte draak. Het simpele verhaaltje met Robert Downey Jr. die van Atlanta naar L.A. moet zien te geraken vooraleer zijn hoogzwangere vrouw bevalt en willens nillens gekoppeld wordt aan brokkenmaker Zach Galifianakis blinkt immers uit in pijnlijk beschamende humor. Downey Jr. is Peter Highman, die op de luchthaven per ongeluk in aanvaring komt met Ethan Tremblay (Galifianakis) wanneer die per ongeluk Peters koffer meeneemt, en Peter niet vlekkeloos door de douane geraakt door de wiet in Ethans koffer.

Op het vliegtuig ontmoeten de beide mannen elkaar opnieuw, en door een misverstand wordt het duo verplicht het vliegtuig te verlaten, en komen ze zelfs op een ‘no fly’-lijst te staan. Bovendien verliest Peter ook zijn portefeuille en identiteitspapieren. Gelukkig wil Ethan Peter wel een lift geven naar Los Angeles, met de belofte dat ze zeker op tijd zullen zijn voor de geboorte van zijn kind. Maar dat blijkt al snel een loze belofte te zijn: Peter kan helemaal niet om met Ethan en zijn altijd omnipresente hond, en wanneer Ethan de ene ramp na de andere blijft ontketenen is het al snel duidelijk dat het een helse tocht wordt voor de met tegenslagen overvallen Peter…

Het scenario van “Due Date” is een variante op John Hughes’ zaliger “Planes, Trains & Automobiles”, maar dan met twee irritante zeikerds in de hoofdrol. Meer “Planes, Trains & Imbeciles” dus. Uiteraard hebben de twee protagonisten af en toe een geslaagd moment (’t zou er nog aan mankeren) en mag er al eens geproest worden (de 'Mexico – Texaco'-verwarring), maar dat is praat voor de vaak: “Due Date” is negentig procent van de tijd irritant, langdradig, voorspelbaar (twee tegenpolen die elkaars vriendje worden – gaap gaap) en grossiert in vernietigende ongein boordevol auto-ongevallen, schietincidenten en lawaaierige onkunde. Een mens zou van minder heimwee krijgen naar de hoogdagen van John Landis. Weet ook dat het absolute dieptepunt op het conto staat van een masturberende hond. Om een lang verhaal kort te houden: wat werkte in “The Hangover” spoort hier langs geen meter.

Nochtans zullen ze bij Warner Bros veel geld verdienen aan “Due Date”, daar de film op een week tijd wereldwijd zijn productiebudget al heeft terugverdiend. Waardoor ze misschien (help) ook wel zullen denken aan een sequel. Niet doen, beste CEO, CFO of eender welke O: is het niet voor de liefde gods, dan wel voor de nagedachtenis van de vier Wonskolaserbroers die in 1923 Warner Bros in het leven riepen. Intussen troost Filmfreak zich met de gedachte dat het nog altijd slechter kon met pakweg Adam Sandler en Martin Lawrence in de hoofdrollen. Een mens moet wat doen om positief te blijven. En geloof te blijven hebben in “The Hangover II” die Phillips momenteel aan het inblikken is.