Mocht er een wisselbeker bestaan voor de film met de beste woordspeling in de titel, dan zou Gnomeo & Juliet dit jaar wel eens op het gouden schavot kunnen landen. Deze adaptatie van Shakespeares Romeo & Juliet verhuist de vete van de Capulets en de Montagues naar twee aanpalende tuinen. In Stratford-Upon-Avon zowaar.

Mevrouw Montague en meneer Capulet wonen naast elkaar op Verona Drive, op nummer 2B en Not 2B. Waarmee meteen duidelijk is dat de makers hun uiterste best hebben gedaan om heel wat verwijzingen naar Shakespeare en zijn oeuvre in de film te stoppen. Op een bepaald moment rijdt er trouwens ook een verhuiswagen van de firma Rosencrantz en Guildenstern door het beeld, en de bard zelf mag – als levend standbeeld – eveneens zijn zegje doen. Maar we wijken af: de centrale verhaallijn brengt ons naar de vete tussen mevrouw Montague en meneer Capulet, die hun tuin respectievelijk hebben aangekleed met blauwe en rode tuinkabouters ('gnomes' in het Engels). En net zoals hun baasjes kunnen die kabouters ook niet met elkaar overweg. Van zodra de kust veilig is dagen ze elkaar uit voor grasmaaierraces of maken ze elkaar het leven zuur, veelal met kleine plagerijen. De meest roekeloze blauwe tuinkabouter is Gnomeo (James McAvoy), en die komt nogal veel in aanvaring met de brutale Tybalt (Jason Statham) uit het rode kamp. Op een nacht heeft Gnomeo onverwachts een ontmoeting met de vrijgevochten Juliet Capulet (Emily Blunt) die zich buiten haar territorium waagde om een zeldzame orchidee te plukken. Ook al horen ze eigenlijk vijanden van elkaar te zijn, Cupido slaat onverbiddelijk toe en de twee worden stapelgek op elkaar. En dat terwijl de vijandigheden tussen hun clans steeds heviger en bitsiger worden. Is hun liefde sterk genoeg om de twee rivaliserende kabouterfamilies eindelijk te verenigen of zullen de twee zich verplicht zien de stem van hun hart te negeren?  Vast staat dat de onmin tussen de blauwe en de rode niet meteen de juiste potgrond is voor hun liefde, maar aangezien dit een kinder-/familiefilm is eindigt het uiteraard op een positieve noot (wat had je anders gedacht) en niet met de dubbele zelfmoord die Shakespeare destijds ter lering en vermaak uit de ganzenveer schudde.

Gnomeo & Juliet stond een aantal jaar terug op het lijstje animatiefilms dat door de Walt Disney Studio’s zou worden gemaakt. Daar kwam verandering in eens John Lasseter aan het hoofd van de animatieafdeling kwam te staan. De Pixargoeroe schrapte de film, waarna hij in eerste instantie zou verhuizen naar Miramax Fims, toen nog een deel van Disney. Inmiddels is Miramax opgehouden te bestaan, en werd de animatie van Gnomeo & Juliet verzorgd door het Canadese Starz Animation. En werd de film in Amerika uiteindelijk uitgebracht door Disneys volwassen poot Touchstone Pictures. Of hoe Gnomeo & Juliet eigenlijk een Disneyfilm is die er tegelijkertijd geen is. Hij maakt hoe dan ook geen deel uit van het zogenaamde Disney Classics-rijtje, daar de animatie niet in het huis van de muis gebeurde.

Een opvallende naam op de generiek is die van Elton John. Die verzorgde niet alleen de soundtrack, hij was ook uitvoerend producent (en mag even als geanimeerde tuinkabouter in beeld komen). Frappant is dat de soundtrack een mengelmoes is van oude hits en nieuw werk. Soms worden de liedjes nogal opzichtig ingebracht (een grasmaaierrace op de tonen van 'Saturday Night’s Alright For Fighting' bijvoorbeeld), maar soms zitten er subtiele cues van bekende Elton John-hits in de geluidsband van James Newton Howard verwerkt, en dat zorgt vaak voor een paar aardige toetsen (spits de oren voor onder andere Don’t Go Breaking My Heart, Rocket Man en Your Song). Ook nogal opvallend aanwezig is het thema Hello, Hello dat door Elton John samen met Lady Gaga wordt vertolkt.

De stemmencast van de film is ook meer dan ok: McAvoy en Blunt zijn goed op elkaar ingespeeld als noodlottig verliefde kaboutertjes, en naast hen (en Staton Statham) is het aangenaam luisteren naar onder meer Michael Caine (als Juliets vader), Maggie Smith (als Gnomeo’s moeder), Ozzy Osbourne (als rendier), Jim Cummings (als plastic flamingo) en Patrick Stewart (als Shakespeare).

Een geslaagde animatieprent dus?  Tot op zekere hoogte wel. Er zit genoeg vaart in om zowel jong als oud te entertainen, maar de gegeerde derde Filmfreakster blijft helaas buiten bereik. Het valt immers niet te loochenen dat Gnomeo & Juliet iets te vaak op automatische piloot vliegt en als puntje bij paaltje komt lijkt het allemaal te veel op een 'poor kid’s Toy Story' om echt te scoren. De gelijkenissen zijn legio: net als Buzz, Woody en co bewegen de kabouters pas als de mensen het niet zien, er is een sentimenteel intermezzoliedje in het midden (zij het niet van de kwaliteit die Randy Newman haalde) en er zijn nogal wat dolle achtervolgingen die teveel lijken op het kunst- en vliegwerk uit de Toy Story-films. Waardoor het allemaal iets te berekend overkomt om echt voor het felbegeerde apart gevoel van binnen te zorgen.