Dat Val Guest een interessante en vaak onderbelichte Britse regisseur is blijkt meteen al uit de cinematografisch sterk onderbouwde openingsscène van The Full Treatment waarin dialoogloos de naweeën van een auto-ongeval worden getoond. Alleen al om die scène zou de vraag ‘Val, wie?’ niet mogen worden gesteld.

Een personenwagen is tegen een vrachtwagen geknald, en de chauffeur van de wagen is racepiloot Ronald Lewis die net gehuwd was met Diane Cilento. Die komt ongedeerd uit het ongeval, maar Lewis houdt er een mentaal trauma en oncontroleerbare geweldopstoten aan over. Zozeer zelfs dat hij vreest dat hij op een dag zijn echtgenote gaat vermoorden. Om het ongeval te vergeten reizen de twee naar Zuid-Frankrijk waar ze in contact komen met psychiater Claude Dauphin die er een persoonlijke erezaak van maakt om Lewis terug in het gareel te krijgen. Of er toch minstens een persoonlijke erezaak lijkt van te maken.

Guest raakte geïntrigeerd door de in 1959 verschenen roman The Full Treatment, onder het pseudoniem Ronald Scott Thorn geschreven door arts Ronald Wilkinson. Hij ontwikkelde zelf de verfilming en ging aankloppen bij Hammer Films, waarvoor hij al een paar films had gedraaid, waaronder de eerste twee Quatermass-films. Hammer schoof productioneel mee aan tafel, maar liet hun naam uiteindelijk niet opnemen op de generiek of op het promotiemateriaal. In plaats daarvan schoven ze alles onder de vlag van hun bijhuis Falcon Films.

Dat Guest zich liet inspireren door Hitchcock valt moeilijk te loochenen in een film die de setting van To Catch A Thief deelt met verhaalelementen uit Suspicion en Spellbound. Het is niet onmiddellijk duidelijk naar welke richting Guest zijn film wil stuwen: huwelijksdrama, medisch pamflet of onderhuids borrelende horrorthriller. Het gevolg hiervan is dat de film in het middendeel wat rondjes draait die leiden naar net iets teveel momentumverlies. Al blijf je toch maar beter op je qui-vive want het slimme slotakkoord plaatst de prent terug netjes op de rails. Of zoals het destijds door de marketingbonzen werd verwoord: You will experience the cold sweat of fear, feel the razor-edge of suspense, live the love scenes that scorch and sear and will be shaken by the shock ending. Genoeg redenen dus om deze atypische en anonieme Hammerproductie alsnog aan het collectieve filmbewustzijn toe te voegen.

Wat die liefdesscènes betreft: de scorchten en searden iets teveel voor de Amerikaanse markt, waar Columbia Pictures de film uitbracht onder de iets meer sensationele titel Stop Me Before I Kill! maar wel een badscène van Cilento integraal wegknipte. En dat terwijl er in de volledige Britse versie zelfs een tepel boven het badwater mag opduiken. Daarnaast werd in Amerika zelfs nog een veel kortere versie van amper anderhalf uur uitgebracht. Allemaal te mijden dus, enkel het Britse origineel zorgt voor the full experience.

Cilento was tijdens de opnames trouwens het vriendinnetje van Sean Connery waarmee ze tussen 1962 en 1973 ook have, goed – en naar het schijnt ook slecht – en een huwelijkscontract zou delen. In 1985 huwde ze ook nog met de Britse schrijver Anthony Shaffer. Afgaand op de familienaam en het Italiaanse accent dat ze zich in The Full Treatment aanmeet kan je geneigd zijn te denken dat de dame uit de Zuiderse laars afkomstig is, maar eigenlijk heeft ze Australische wortels. Al kan je dieper op haar stamboom wel zien dat haar overgrootvader langs vaders zijde wel degelijk een Italiaan was. Va bene.