Een paar weken terug konden we een geslaagde hommage aan de korte B-films uit de vervlogen zwart-wittijden aanprijzen met Red Eye, en hier is alweer een vliegtuigthriller. Zij het eentje met op het eerste zicht meer potentieel dan Red Eye. Door publiekstrekster Jodie Foster dominant op de poster te plaatsen (terwijl ze in essentie haar rol uit Panic Room herneemt) zullen ongetwijfeld heel wat filmfans hun zuurverdiende popcorngeld aan deze film willen spenderen.

Flightplan vliegt van begin tot eind op veilig: het wordt nooit bloederig of extreem nagelbijtend spannend.  Dit zou zich wel eens het meest familievriendelijke thrillerscenario van het jaar kunnen zijn. Er wordt even leentjebuur gespeeld bij Hitchcocks The Lady Vanishes waarin een vrouw verdween aan boord van een rijdende trein. In Flightplan verdwijnt het dochtertje van Jodie Foster aan boord van een vliegtuig hoog in de lucht. En wat voor een vliegtuig… twee verdiepingen,high-tech snufjes, een bar die op de Titanic niet zou misstaan, een hoogst irriterend schermsysteem ingebouwd in de rugleuning van elke zetel… niet meteen de meest aangewezen plaats om in alle rust Tolstoys Oorlog en vrede te lezen.

Jodie Foster is Kyle, een (hoe toevallig) vliegtuigingenieur die haar man verloor in Berlijn. De arme man sprong/viel van een dak, en Kyle heeft het nog steeds moeilijk om met zichzelf in het reine te komen. Samen met haar dochtertje probeert ze een nieuw leven op te bouwen in Amerika, terwijl haar overleden echtgenoot in zijn lijkkist in het bagageruim de oversteek ook meemaakt. Wanneer Kyle ontwaakt na een broodnodig tukje, ziet ze dat haar dochter niet meer naast haar ligt.  Een steeds meer hysterisch wordende moeder komt tot de conclusie dat iedereen beweert haar dochter niet te hebben gezien, en dat er dus een snoodaard aan boord is die het meisje heeft ontvoerd. Probeer dat echter maar eens wijs te maken aan een kapitein (Sean Bean) die denkt dat Kyle aan waanvoorstellingen leidt door haar medicatie. Want hoe anders te verklaren dat er geen instapkaart is geregistreerd voor het meisje?

Geen kat in het publiek die natuurlijk gelooft dat Foster hallucineert en deze film ziet ontaarden in een ‘enkel in de verbeelding’-epistel à la Fight Club. De sterkte van Flightplan blijkt uiteindelijk ook de zwakte. Het goed geoliede thrillerscenario wordt zwierig in beeld gebracht door Robert Schwentke, die het na zijn Duitse seriemoordenaarthriller Tattoo in Hollywood mag proberen. Helaas slaagt de film er niet in om een voldoening schenkende climax te brouwen aan de intrigerende opbouw. Zowel bij het ontmaskeren van de ontvoerder als bij de uiteindelijke motivatie is het ‘much ado about nothing’-gehalte te hoog om compleet voldaan het bioszitje te verlaten. Gelukkig is de ontknoping niet ook weer zo slecht om Flightplan een halve waarderingsster te doen kwijtspelen. Dit is en blijft immers een competente brok (ont)spanning. Niets meer, niets minder. En soms is dat ruimschoots genoeg.