In het begin van The Fisher King is Jack Lucas (Jeff Bridges) een egocentrisch, succesvol DJ, 10 filmminuten later zit hij hopeloos aan de grond, geschokt en verbijsterd, nadat een luisteraar zijn woorden wat al te letterlijk opnam en zeven restaurantbezoekers neerschot.

Gebukt onder het schuldgevoel vindt Jack enkel nog soelaas bij de videotheekuitbaatster Anne Napolitano (Mercedes Ruehl).  Tot hij op een niet zo vredelievende nacht een ontmoeting heeft met Parry (Robin Williams), een halfgeschifte zwerver die grotendeels in een imaginaire wereld vertoeft en druk op zoek is naar de Heilige Graal, ergens in Hartje New York.  Als Jack ontdekt dat Parry ooit een respectabel geschiedenisleraar was, en dat hij in zijn huidige toestand verzeilde nadat zijn vrouw omkwam bij de restaurant-slachtpartij, knaagt zijn geweten heviger dan ooit.  Bij wijze van boetedoening zal hij Parry dan ook bijstaan op de Graal-speurtocht en helpen om Parry te verenigen met zijn grote liefde, de onhandige Lydia (Amanda Plummer).

Ex-Monthy Pythonlid bijt zich na eerdere bizarre fabels (zoals Brazil) andermaal vast in een niet alledaags allegorisch gegeven, al hoefde hij het deze keer niet zelf te bedenken, daar hij het kant en klare scenario van Richard LaGravanese netjes kreeg toegeworpen. Het resultaat is Gilliams toegankelijkste film tot nog toe, al krijg je steeds een bomvolle rariteitenverzameling te ontleden.

Geen standaardentertainment met andere woorden, maar gelukkig blijken het knappe acteren van hogervernoemd kwartet en prachtige staaltjes absurde humor de grootste gemene delers te zijn.  Dat maakt van The Fisher King een geslaagd huwelijk tussen tragedie (de bruid) en humor (de bruidegom), geassisteerd door een flinke scheut fantasie (de bruidsjonker) en een snuifje horror dat als bruidsboeket mag fungeren.

Al had ceremoniemeester Terry Gilliam de plechtighedi beter wat beknopter gehouden, kwestie om het net iets teveel aan inzinkingen die zich vooral aan het eind profileren, tot een minimum te herleiden.