Alan Parkers originele “Fame” uit 1980 is bezwaarlijk grote cinema te noemen (richt je pijlen daarvoor liever op ’s mans veel betere “The Commitments” uit 1991), maar groeide wel uit tot een klassiek stukje jaren tachtig-entertainment. Zo leverde de film Irene Cara een van haar twee aanstekelijke hitsingles op (remember, remember, en dan nog zo’n paar keer), en tussen 1982 en 1987 volgde ook een succesvolle televisie-spinoff. De kans dat tienermeisjes drie decennia geleden niets hadden met “Fame” is dan ook heel, heel klein. Even klein als de kans dat tienermeisjes anno vandaag wel iets gaan hebben voor de zoutloze en muffe update die momenteel in de zalen loopt.

Echt verwonderlijk is het niet dat MGM een nieuwe versie van de film liet maken. Het lijstje films uit de jaren tachtig dat nog geen remake heeft gekregen wordt stilaan korter dan het lijstje met films die wel een verjongingskuur kreeg. De tijd was dus rijp voor “Fame 2.0”, ook al omdat de materie zijn ‘staying power’ had bewezen met een musicaladaptatie die al meer dan twintig jaar wereldwijd voor volle zalen zorgt. Naast de titel werd ook de scenariostructuur van de film uit 1980 overgenomen: we volgen een tiental jongeren tijdens hun vier jaar aan de New York High School Of Performing Arts. Een zangeres, een danseres, een aspirant-regisseur, een acteur, een zanger, … iedereen heeft zijn eigen specialiteit, en allemaal moeten ze na die vier jaar verschillende disciplines beheersen.

Het docentenkorps kenmerkt zich trouwens door een haast plechtstatige serieux: Kelsey Grammer, Bebe Neuwirth en Charles S. Dutton komen maar sporadisch in beeld, en zien er steevast zowel meelevend als streng uit. Kelsey Grammer lijkt zelfs tegen zijn zin op de set beland, daar hij zijn vertolking wel heel slaapwandelend brengt. Niet erg, want de film draait toch rond de jeugdige vertolkers? Klopt, maar helaas dragen die ook allemaal het keurslijf der grote clichés rond hun lijf. En dat zijn er nog al wat: de filmmaker vindt geen fondsen voor zijn project, de zangeres met de soulstem moet zich van haar ouders concentreren op haar klassieke opleiding, een actrice moet haar verlegenheid op het podium overwinnen, prille liefdes blijken eens te meer zeer pril, enzovoorts en zo verder.

Het gevolg is dat het bijna onmogelijk is om met de personages mee te leven (of ze uit elkaar te houden): wat ze doen en niet doen, kleine kans dat het je koude kleren raakt. Bovendien bevat “Fame” ook weinig muzikaal spektakel. Af en toe sijpelt er wel eens een stuk choreografie tussen de dialogen door, maar echte showstoppende nummers zijn er niet. Wat toch enigszins kan verwonderen, daar debuterend regisseur Kevin Tancharoen Madonna danspasjes aanleerde en ook de regisseur was van Britney Spears’ 'Onyx Hotel Tour'.

Opvallend is ook dat deze remake niet wil teren op de songs en soundtrack van de originele film: liefhebbers van 'Sing The Body Electric' en 'Dogs In The Yard' komen van een kale kermis thuis. De pianoballade 'Out Here On My Own' maakte de verhuis wel mee, maar zelfs de nieuwe versie van de titelsong (beide vertolkt door Naturi Naughton) blijft verborgen tot tijdens de eindgeneriek. Waar het trouwens vruchteloos speuren is naar ‘gut provider’ want “Fame” is een film met opvallend weinig peper in het gat. Meer zelfs, “Fame” anno 2009 is puree zonder patatten, een gummibeertje zonder suiker en een cock zonder tail. Kleine kans dat dit vlamgewijs de hemel oplicht.