De spannende avonturen van de twee motten in de oude jas van Dorus vallen bijna in het niets in vergelijking met die van de twee meisjes op de oude B67 televisietoren die ergens in de viciniteit van Death Valley staat. Waarom die motten in de jas zaten? Waarschijnlijk omdat ze op zoek waren naar nestwarmte, voedsel en okselpluis. Waarom die meisjes op de toren klimmen? Om stoer te doen, omhoogduimpjes en hartjes te krijgen op de sociale media en ook wel een beetje om loutering te vinden.

Een woordje uitleg: in de proloog van Fall krijgen we te zien hoe een bergbeklimmer Cliffhangergewijs naar beneden stort voor de verschrikte ogen van zijn echtgenote Becky (Grace Caroline Currey) en diens vriendin Hunter (Virginia Gardner). Een jaar later zit Becky nog steeds in zak en as - net zoals de restanten van haar echtgenoot trouwens - en is ze zelfs suïcidaal te noemen. Totdat Hunter plots voor de deur staat met een (niet zo) grandioos idee: een oude televisietoren van zo’n 660 meter hoog beklimmen. Die toren staat (bijna) in het midden van nergens, heeft over 600 meter een uitwendige trap en dan nog een onbeschermd stuk van zo’n zestig meter. Het doel: kicken, adrenaline spuien, filmpjes op YouTube posten en ook wel het op hoge hoogte uitstrooien van de as van Becky’s overleden echtgenoot.

Wat dan volgt is eigenlijk een haaienfilm zonder haai. Want net zoals pakweg Open Water, 47 Meters Down en andere The Shallows is dit een film waarin de hoofdpersonages op zichzelf zijn aangewezen om zich te redden uit een gepekelde natuurelementensituatie. Haaien passeren uiteraard niet de revue in Fall maar op 660 meter hoogte is het wel uitkijken voor een tekort aan water, platte gsm- en dronebatterijen, slingerbavianen, aasgieren, hondsdolle vleermuizen en straalstromen. Twee hiervan komen trouwens niet langs en waren maar een graptje zoals ze dat linksboven in ons land wel eens durven noemen.

Fall doet vlot wat het wil doen: je als kijker - argeloos of voorbereid speelt geen rol - deelgenoot maken in een zot avontuur waarbij de stompzinnigheid van de hoofd-personages een deel van de lol uitmaakt. Regisseur Scott Mann en scenarist Jonathan Frank weten het geheel fris en entertainend te houden zodat je zelfs mee kan zijn als je geen zin hebt om emotioneel te investeren in de twee ‘ze hebben het zelf gezocht’-waaghalzen. Ook al omdat het uit het Engels geleentjebuurde suspension of disbelief nog binnen de aanvaardbare perken blijft: eigenlijk houdt alles wat Becky en Hunter ondernemen om terug veilig naar beneden te geraken min of meer steek. Waarom ze trouwens niet gewoon naar beneden kunnen klimmen? Omdat de ladder op de toren roestiger was dan doorroest en naar beneden klettert nog voor de meiden terug naar beneden kunnen. Waardoor ze dus vastzitten op hun kleine platformpje helemaal bovenaan.

Nog een reden waarom Fall entertainend blijft: Mann draaide zijn film zoveel als mogelijk op ware hoogte. De filmcrew construeerde daarvoor zelf een toren zodat alles levensecht oogt. Koppel dat aan impressionant stuntwerk met de onvermijdelijke CGI-ingreep links en rechts en het moge duidelijk zijn dat Fall met recht en reden als hoogtevreesopwekkende cinema mag worden omschreven. En dan is dit inventief beeldgebruik ook nog eens gekoppeld aan de best wel gedreven vertolkingen van de twee mastmeisjes … B-pulp van de oké’e soort dus, deze valling.