Goed nieuws voor de fans van de deadites: de Evil Dead-franchise is nog lang niet leeggebloed. Deze vijfde titel uit de franchise – de tv-reeks niet meegerekend – vond immers netjes zijn publiek en zowel dat publiek als de pers waren het grotendeels eens in hun consensus: dat deze reboot/verderzetting van de reeks zowel op de humor- als horrorschaal mooie punten wist te scoren.

De tijd waarin aardappelpuree en plasticine werden gebruikt om een horrorclimax te stofferen ligt in het verleden. Dergelijke foefelarijen hanteerde Sam Raimi destijds in 1981 om de finale mokerslag van zijn ultimate experience in grueling terror uit te delen. Al moet je deze pureezin niet denigrerend lezen: The Evil Dead was echt wel een baanbrekende horrorprent. En is, daar de prent nog steeds nieuwe generaties bij de lurven grijpt. Is het niet om hen de stuipen op het lijf te jagen, dan toch minstens om die stuipen cinematografisch te masseren.

Want de zwiepende camerabewegingen, waanzinnige make-up, nachtmerriesoundtrack en bij de release onder vuur liggende scènes zoals de verkrachting door een boomtak en de aanval met een potlood scoren nog steeds goede hinnikpunten op de nachtmerrieschaal. Al zijn de tijden wel veranderd, daar die twee scènes in het niets verzinken als je ze vergelijkt met de ruw geschat 6500 liter bloederige substantie die regisseur Lee Cronin hier in Evil Dead Rise over het scherm uitsmeert.

Raimi bouwde zijn Evil Dead-franchise naderhand verder uit met twee aansluitende delen waarin vooral de humor- en Bruce Campbell-kaart werd getrokken. Later volgden nog een door Raimi geproduceerde remake en een drie seizoenen tellende televisiereeks die door het vele over de top-bloedvergieten en de alomtegenwoordige aanwezigheid van Campbell manna voor de Necronomiconfans was. En nu is er dan een opnieuw door Raimi gesuperviseerde sequel, reboot of spin-off … noem het zoals je wil.

Evil Dead Rise is tegelijkertijd meer van hetzelfde maar toch anders. Het duivelsboek Necronomicon – Naturom Demento voor de vrienden – duikt andermaal op om vervolgens iedereen die de spreuken uit dat boek te horen krijgt te transformeren in bloeddorstige deadites. Cronin – die ook het script schreef – verhuist de actie van een boshut naar een groezelig flatgebouw dat op het punt staat gesloopt te worden, maar dat nog net genoeg bewoners telt die demonisch uit de bol kunnen gaan. Met op de scharniercirkel een moeder (Alyssa Sutherland) die haar drie kinderen naar Satans hol wil trappen maar daarbij tegenstand krijgt van haar zus (Lily Sullivan) die net even in de buurt was om hallo te zeggen.

Een (voorlopige) standalone-film met andere woorden, al zag het er lange tijd naar uit dat de nieuwe Evil Dead een sequel ging zijn op Fede Alvarez’ remake, op Raimi’s eigen trilogie-afsluiter Army of Darkness of dat er een ontmoeting zou zijn tussen Campbells Ash en Jane Levy’s Mia uit Alvarez’ film. Maar dat bleek dus allemaal te gecompliceerd of moeilijker te realiseren dan verwacht waardoor de tekentafel uiteindelijk werd vrijgemaakt voor deze scharlakenrode affaire. Een waarin Cronin alle beschikbare ruimte neemt om zijn eigen ding te doen, maar bij wijze van fanservice toch ook heel wat knipogen naar Raimi’s universum inbouwt.

De betrekkelijke eenvoud waarmee Cronin alles ontvouwt is zowel het sterke als zwakke punt van Evil Dead Rise. Op zich voegt Cronin niets nieuws toe aan de franchise – of bij uitbreiding aan het genre – waardoor het allemaal een tikkel voorspelbaar oogt. Maar erg is dat niet: hij vergaloppeert zich tenminste niet zoals David Gordon Green dat deed met zijn Halloween-triptiek. Zelfs met geijkte ingrediënten als een kettingzaag (uiteraard), een kaasrasp, een scharen- en messenwinkel en andere puntige hebbedingen weet Cronin (ja ja) scherp genoeg uit de hoek te komen, daarbij heel fijn de lijn tussen walging en adrenalineleute laten samenvloeiend. Met naast de bloederige erupties toch ook verrassend veel ruimte voor karakterontwikkeling, trillende anticipatie en rottende make-up- en CGI-ondersteuning.

Dat alles zonder al teveel omwegen of stilstaande fases op een roetsjbaan die op negentig minuten vliedt naar waar ze moet zijn. Op dat punt waar de recensiepoort zich met een voor de hand liggend (bijna) slotwoord dicht laat trekken: groovy (dus).

Een woord dat we helaas niet kunnen gebruiken voor de extra’s. Want die zijn er niet. Nada. Niente. Noppes. Zelfs geen EPK-featurettes. Laat staan een pagina uit de Necronomicon.