Een stadslegende wil – toepasselijk binnen de krijtlijnen van het horrorgenre – dat iedereen die op jonge leeftijd voor het eerst in de ban raakte van Sam Raimi’s verpletterende lowbudgetdebuut “The Evil Dead” uit 1981, nog heel goed weet waar en wanneer dat was. Stadslegendes zijn er in principe om ontkracht te worden, maar dat zal toch deze keer niet zijn. Als pakweg tienjarige cinefiele snotneus met een drang naar verboden vruchten, herinner ik me immers nog levendig hoe de befaamde affiche waarop een bebloede Bruce Campbell met een kettingzaag skelethanden te lijf ging (dat was nog eens marketing) me nog geen klein beetje intrigeerde. Niet dat die overal voor het grijpen lag, maar de zwart-witreproductie die de programmatiepagina van de Gentse bioscopen in de toenmalige reclamekranten sierde was al goed genoeg om in de ban te zijn van deze toen nog onbereikbare prent. Als ik me niet vergis draaide de film destijds (eind ’82 of ’83) in de toenmalige Calypso/huidige Sphinx op de Korenmarkt, maar dat kan een foutieve kronkel in het melancholische cinefiele geheugen zijn.

Leuk om te weten is trouwens dat Jan Verheyen Raimi’s cultmeesterwerk voor de eerste keer in België vertoonde. Op het door hem (mee) georganiseerde Festival van Knokke in 1982 om precies te zijn. De trailer zag ik voor het eerst tijdens een trailermarathon op de Nederlandse televisie ergens in 1983 of 1984. Doe Maar beweerde toen wel dat er geen bal op de tv was, dergelijke programma’s bewezen echter netjes het tegendeel. De integrale film zag ik uiteindelijk eind jaren tachtig, uiterlijk in 1990. In de Franse versie (getiteld “L’Opera De La Terreur”) uitgezonden op een zalige vrijdagnacht op RTL. Die toonden toen elke week een al dan niet beruchte horrorfilm (William Lustigs “Maniac” was er ook bij) rond half twaalf (soms ging het ook om soft-erotische epistels), en dat was wekelijkse manna voor een genrefreak voor wie de donkere krochten van de videotheek alsnog verboden terrein waren. Jammer dat die horroravonden de tweede helft van ’90 plaats moesten ruimen voor “Les Superstars Du Catch”, maar soit …

Later kon de pret pas echt beginnen met de VHS-release met de klassieke affiche op de cover (verdeeld door HomeScreen of VideoScreen – ik ben het even kwijt) die op zijn zachtst gezegd grijs gespoeld werd. En toen kwam de dvd en het verhelderende boek “The Evil Dead Companion”. Het einde van het verhaal was het uiteraard niet. Daar zorgde Raimi zelf voor met de sequels “Evil Dead 2” (eveneens grijs gedraaid op VHS) en “Army Of Darkness” (gezien tijdens zijn première op het Festival van de Fantastische Film in Brussel in 1993).

En dan is er nu de remake. Net zoals veel andere fans liet ook ik 'moet dat nu' horen toen in 2009 bekend werd dat “The Evil Dead” net zoals zoveel andere horrorprenten uit de jaren zeventig en tachtig niet aan een “moderne” versie kon ontsnappen. Protest dat geleidelijk aan vervaagde, zeker toen duidelijk werd dat Raimi samen met acteur Bruce Campbell en producent Robert Tapert (die destijds samen voor een appel en een ei het origineel draaiden) het project hoogstpersoonlijk zouden superviseren en niet van plan leken hun erfenis aan eender wie te verkopen. Als regisseur koos Raimi de Uruguayaan Fede Alvarez, nadat hij gecharmeerd was door diens op YouTube vrijgegeven kortfilm “Ataque De Panico”.

Het moet gezegd: “Evil Dead” anno 2013 doet het origineel geen oneer aan. Dat komt grotendeels omdat Alvarez er strikt op toeziet Raimi’s stijl niet te kopiëren, een paar demoncam-intermezzo’s en bewuste knipogen naar de fans niet te na gesproken. Je kan zelfs van een stijlbreuk spreken: er is geen equivalent van Ash, en ook de (zwarte) humor geeft niet thuis. Alvarez gebruikt het gegeven van vijf jongeren die een weekend doorbrengen in een boshut, er een demonisch boek vinden en elkaar vervolgens als bezeten duivels naar het leven staan vooral/uitsluitend als scharnier voor een parade van gore effecten die net zo ver gaan als de R-rating hem toelaat. Wie op zoek is naar brutale vormen van lichaamsverminking zal zich meermaals in het themalied van “Dirty Dancing” wanen.

De vijf jongeren die in het huis verblijven zijn Mia, David, Eric, Olivia en Natalie. Mia (Jane Levy) is de zus van David (Shiloh Fernandez) en draagt een geschiedenis van drugmisbruik mee. Gedeeltelijk begrijpelijk, daar haar broer niet thuis gaf toen zij voor hun mentaal zieke moeder moest zorgen. Issues die alvast niet aan de orde van de dag waren in Raimi’s versie. In de kelder vindt het vijftal een heleboel opgehangen katten en een mysterieus boek waarin afzichtelijke helse afbeeldingen staan en woorden in bloed zijn geschreven. Van een bandopnemer is geen spoor. Eric (Lou Taylor Pucci) raakt in de ban van het boek, en wanneer hij de spreuken zegt, breekt de hel letterlijk los. Demonen maken zich van het vijftal meester en om te overleven moeten ze zeer zware offers brengen.

Los van het gepimpte scenario, blijkt Alvarez hoofdzakelijk (om niet te zeggen uitsluitend) geïnteresseerd in 'body horror'. Waardoor na een tijd zowaar gewenning aan het extreme bloedvergieten optreedt. En die herhalingsfactor blijkt hier en daar nefast voor zowel de spanningsopbouw als de scenario-uitwerking. Iets waar Raimi destijds minder last van had, zelfs al was het verhaal toen ook maar een kapstok om gruwelijke vondsten aan op te hangen. Alvarez bewijst in zijn debuut te weten waar de gore klepel hangt, maar finisht eerder met een academische stijloefening dan met een tegen de ribben klevende adrenalinerush. Echt erg is dat niet, al is het maar omdat Raimi’s “Evil Dead”-reeks daardoor het neusje van de cultzalm blijft. En omdat de liefhebber van het betere gruwelwerk – niettegenstaande de detailkritiek – alsnog in zijn/haar nopjes zal zijn met de schier eindeloos lijkende stroom mutilaties die lawinegewijs over het scherm rolt. Wie als echte fan van de franchise trouwens wat extra suiker in het kotszakje wil, krijgt zowel voor als na de eindgeneriek extra waar voor het geld. Blijven zitten is – meer dan ooit – de boodschap.