Wie? Wat? Waar? Hoe? Huh? Ah ok. Toch? Zo laat de multiversumfilm Everything Everywhere All at Once zich in vraagwoordenmensentaal samenvatten. Een prent die in heel wat filmminnende middens vijf fonkelende sterren of andere triomfantelijke lofbetuigingen krijgt, terwijl hij minder overtuigde medemensen waarschijnlijk eerder diepdonkere oxidatie aan de bilspleet zal bezorgen. Een middenweg schijnt er niet echt te zijn bij deze flitsende conceptfilm van de heren Daniel Kwan en Daniel Scheinert.

Marvelfans en parapsychologe heelalprofessoren weten uiteraard hoe zo’n multiversumvertelsel in elkaar haakt. Wie het in Keulen – al kan dat afhankelijk van het universum waarin je je bevindt ook in München, Lotenhulle, Savannakhet of Bloemfontein zijn – hoort donderen, even opletten a.u.b. De theorie van het multiversum staaft dat je eigenlijk op verschillende plaatsen tegelijk bent, maar dat je je daar niet van bewust bent. Je hebt dus maar weet van één leven tegelijkertijd. Je kan dus nu wel deze zinnen aan het lezen zijn, zonder dat je het weet kan je lichaam op dit moment ook ergens actief zijn in een adoptiehuis voor verwaarloosde miereneters of zelfs ergens op een vreemde planeet roomsoezen aan het katapulteren zijn. Zotte theorie best wel eigenlijk zo, en een die een bodemloos vat creatieve mogelijkheden opent. En die grijpen Kwan en Scheinert gretig.

Ze trekken hun multiversumkaart om er een meditatief schouwspel mee op poten te zetten waarin nihilisme een existentiële spiegel krijgt voorgehouden, waarin intermenselijke relaties onder de loep worden genomen en waarin meer specifiek een moeder en een dochter dichter naar elkaar toegroeien. Kortom, een schouwspel waarin naar de zin van het leven wordt gezocht en waarin zelfs plaats is voor absurde Monty Pythoneske kolder. Net zoals er plaats is voor martial arts, sciencefiction, fantastiek, popcultuur en contextuele metaverbanden tussen yin, yang en Chang. Een gebrek aan ambitie kan je beide heren alvast niet verwijten. Inpikken op de Marvelmultiversumtrend doen ze trouwens niet, daar zij al volop aan hun scenario aan het sleutelen waren toen Spider-Man in animatievorm voor de eerste keer kwam multiversen.

Op de breuklijn van de multiversums staat Michelle Yeoh als ietwat stugge Chinese die in onmin leeft met haar tienerdochter, nog niet weet dat haar man van haar wil scheiden, haar bejaarde vader een blok aan haar been vindt en tegelijkertijd ook belastinginspecteur Jamie Lee Curtis die het op haar wasserette heeft gemunt moet zien te paaien. Haar man wordt trouwens vertolkt door Ke Huy Quan die tijdens zijn jonge jaren voor ieder jarentachtigkind een held was met zijn vertolkingen in Indiana Jones And The Temple Of Doom en The Goonies. Nadien ruilde hij de schijnwerpers in voor een zelfgekozen anonimiteit en een carrière als stuntchoreograaf. Maar in deze ‘hoe waarom effe dimmen’-film heeft hij dus zijn eerste volwassen hoofdrol te pakken.

Yeoh komt via een multiversie van Quan te weten dat ze ook op andere plaatsen leeft en dat kwaadaardige krachten uit die multiversa het einde van de wereld kunnen veroorzaken. Aan Yeoh de taak om dat kwaad te stoppen en te ontdekken dat haar eigen leven zelfs in het meest onbeduidende universum – dat van ons – van waarde is. Dat Yeoh zich duchtig amuseert in haar vele gedaantes is duidelijk. Het zou jammer zijn mocht ze dat niet doen, daar deze rol praktisch speciaal voor haar is geschreven door de twee Daniels. Toch is Yeoh niet de reden waarom deze prent een cultsucces werd: de reden daarvoor is volledig op het conto te schrijven van de visuele omkadering en van de bij de pinken zijnde marketinghype daarrond.

Als je mee bent of mee wil gaan zal je waarschijnlijk wel kunnen smullen van een universum waarin iedereen hotdogworstvingers heeft of eentje waarin er met dildozwaarden en ander intiem rubberplastiek wordt gevochten. Als je niet mee wil gaan, wachten je een zware twee uur en twintig minuten die qua ondoorgrondelijke metaquatsch niet moeten onderdoen voor de zwansretoriek van The Matrix Resurrections.

Te nemen of te laten dus, dit kijkstuk dat alvast geen spek was voor de Filmfreakbek. Kan gebeuren. Zowel aan bakboord, stuurboord als midscheeps.