Jachtige tijden, joh. Alles moet vlugger, groter, breder, omvangrijker, flitsender, scherper, volumineuzer en mastuvuërig indien je nog een kans wil maken in de waan van de dag-attentieslag. Hoe verfrissend is het in die optiek niet om te constateren dat The Equalizer 3 toont daar lak aan te hebben en op de proppen komt met een franchisedeel dat korter is dan de vorige twee, en niet eens moeite doet om spectaculairder te zijn.

Denzel Washingtons Robert McCall gaat dus niet de Jason Bourne- of Ethan Hunt-toer op, maar blijft gepokt en gemazeld in het vigilantesubterrein waar ooit Charles Bronson heer en meester was. En zelfs op dat terrein doet The Equalizer 3 weinig moeite om boven de rest uit te steken. Wat zou kunnen duiden op een slappe hap, maar Antoine Fuqua slaagt er in om van het minimalisme aangename actiecinema te maken. Ook al lijkt het script geschreven door een AI-bot die blijkbaar nog niet in zijn zaterdagse oliebad had geweekt. Met dank weliswaar ook aan een alerte Washington, die zelfs Oscarwaardig trillende neusvleugels in de strijd werpt om zijn onderkoelde woede tastbaar te maken.

Wie was die equalizerende Robert McCall nu ook al weer? In de tekstverwerkerstijden van de jaren tachtig dook de man voor het eerst op in een door Edward Woodward gedragen actieserie die tussen 1985 en 1989 op de beeldbuis werd gestraald. McCall is een voormalig overheidsagent die zich bij wijze van carrièreswitch als een beschermengel toelegt op het beschermen van de kleine man en vrouw die met misdadig onrecht wordt geconfronteerd. Al heeft hij vast ook eens een kat uit een boom, een kanarie uit een regenpijp of een hond uit een kegelspel gered. De serie is wat in de vergetelheid geraakt, maar is het opsnorren meer dan waard. Niet alleen door de potente aanwezigheid van Woodward, maar ook wel door heel wat bijrolvertolkingen van bekende en toen nog onbekende maar later bekende koppen. Gaande van Telly Savalas over David Strathairn tot Giancarlo Esposito: een lijstje Miami Vice-waardig. Sinds 2021 kan je op plasma- en andere schermen trouwens een door Queen Latifah gedragen reboot meepikken die inmiddels aan zijn derde seizoen toe is.

Maar op het grote witte doek mocht Washington zich dus het personage toe-eigenen en dat het hem ligt is een understatement – getuige de dusver drie Equalizers die hij samen met Fuqua draaide. Geafficheerd als de laatste uit de reeks, maar aangezien er in de film geen enkele karakterclosure te bespeuren valt, zal het wel vadertje of moedertje economie zijn die beslist of dit al dan niet de laatste is. McCall bevindt zich ditmaal niet in de Verenigde Staten, maar in het idyllische Italiaanse kuststadje Altamonte waar hij herstelt van een missie in Sicilië. Blijkt dat stadje een broeinest te zijn van meedogenloos martelende en moordende Gomorraërs, dus vervelen doet hij er zich niet, onze pistoollopen in oogkassen duwende goeierd.

Om op Henny Vrientens vraag te antwoorden: ja, dit is alles wat er is, maar het is genoeg voor eender wie in de stemming is voor een standaard actiewrekersverhaal dat met vakmanschap en kunde doet wat het wil doen. Hoe schaars dat wat ook is, daarbij een lans brekend voor onthaasting. Wat al meteen duidelijk is in de richtinggevende openingsscène waar nauwelijks een zwiepende montageovergang te bespeuren is. Schoon. Niet dat alles werkt: de smartphonescène bijvoorbeeld is van zo’n onbenullige onbenulligheid dat je je terecht kan afvragen wat franchisescenarist Richard Wenk – jawel, hij die ooit de grillen van Grace Jones in Vamp moest zien te tolereren – die dag had gesnoven. Al heeft iedereen die erin slaagt om Washington ingetogen en laconiek Italiaans te laten klappen uiteraard recht op een met de mantel der vergeving-getooide catwalkverschijning. Het weze je gegund, Richard.