Geen gebrek aan ambitie bij regisseur-coscenarist Martin Davidson. Die kiest zowaar voor een Cités Kane-aanpak in het ontrafelen van het mysterie dat vasthangt aan de vraag: wat gebeurde er in 1964 met zanger Eddie Wilson?

Een vraag die auteur P.H. Kluge zich ook stelde in zijn uit 1980 stammende gelijknamige roman. Davidson vond zijn eigen passie voor muziek terug in die roman en kocht op eigen houtje de filmrechten aan. Hij slaagde er vervolgens in om een budget van zo’n 5 miljoen dollar bij elkaar te sprokkelen en distributie bij Embassy Pictures te verzilveren. Eddie and the Cruisers werd geen hit tijdens zijn bioscarrière, maar kreeg de status van culthit nadat hij meermaals op het kabelstation HBO te zien was in 1984.

Dat bleek onder meer uit de verkoopcijfers van de soundtrack. Die begon plots als gek te verkopen, en negen maand nadat de film initieel in de zalen was te zien scoorden John Cafferty & The Beaver Brown Band zelfs een toptienhit in de Billboard 100 met het vaak in de film voorkomende On The Dark Side. Davidson huurde Kenny Vance – een lid van de sixties en seventiesband Jay and the Americans – in om de muziek in de film te superviseren en die ging aankloppen bij John Cafferty en zijn band om de soundtrack te verzorgen.

Cafferty en co benaderden de muziekmelange die Davidson voor ogen had vrij dicht. Tijdsmatig raar is dat Eddie en zijn Cruisers door de aanpak van Cafferty meer als Bruce Springsteen & The E-Street Band klinken dan als pakweg Dion & The Bellmonts. Niet verwonderlijk, want John Cafferty was nu eenmaal een Springsteenkloon. Dat ver doorgedreven Springsteengeluid past – hoe lekker het ook klinkt – toch niet echt in de tijdsgeest van de vroege jaren zestig die Davidson wil evoceren. Ook de algehele aankleding is eerder eighties dan sixties trouwens. Daarnaast valt het ook moeilijk te geloven dat een overblijvend lid van een groep die maar een elpee heeft uitgebracht twintig jaar later nog succes zou hebben met een veredelde covergroep, laat staan dat diezelfde groep ook terug bovenaan de hitparade zou staan.

Maar de vraag is dus wat er gebeurde met leadzanger Eddie Wilson – Michael Paré in zijn bioscoopdebuut – wiens wagen de dag na de opnames van de tweede Cruisers-elpee uit het water werd opgevist, zij het zonder dat zijn lichaam ooit werd gevonden. Wat de mythe voedt dat Eddie best nog wel eens in leven zou kunnen zijn en zijn eigen dood in scène heeft gezet. De muziek klinkt goed, Paré en zijn muzikanten hebben de juiste rock ‘n roll-look en Tom Berenger brengt het er ook niet slecht van af als voormalige cruiser die zich geconfronteerd ziet met zijn verleden. Maar filmisch en scenariotechnisch weet Davison nooit een gebalde vuist te maken waardoor Eddie and the Cruisers finisht als een much ado about nothing-tussendoortje.

De behaalde cultstatus zorgde er verrassend genoeg voor dat Paré in 1989 mocht opdraven voor de sequel Eddie and the Cruisers II: Eddie Lives.