Joe Darrow (Kevin Costner) werkt als hoofdverantwoordelijke op de spoedafdeling van het Chicago Memorial Hospital. Zijn echtgenote Emily (Susanna Thompson) beoefent ook het beroep van dokter, maar ze wil haar kennis en talenten aanwenden op een ander vlak. Humanitaire missies zijn haar roeping, een overtuiging die niet altijd wordt gedeeld door Joe. Op een dag krijgt Joe te horen dat Emily omgekomen is bij een ongeluk tijdens haar werk als hulpverleenster/dokter in Venezuela : wanneer een bus van de weg af raakte, werd die even later meegesleurd bij een aardverschuiving, waarbij de bus in de kolkende massa van een rivier terechtkwam. Emily's lichaam wordt nooit gevonden, ondanks een intensieve zoektocht in de omgeving van het ongeluk. Zelfs wanneer Joe naar Venezuela afreist, moet hij onverrichterzake naar huis terugkeren.  Joe slaagt er niet in om de dood van Emily te aanvaarden en heeft het moeilijk om zijn functie in de kliniek verder naar behoren te blijven vervullen. Uiteindelijk vraagt hij een overplaatsing naar de afdeling kankerpatiéntjes, waar Emily ook een tijd heeft gewerkt. De gebeurtenissen daar brengt Joe rechtstreeks in verband met Emily's dood, waarbij hij gaat geloven dat de kinderen zowat de spreekbuis zijn van Emily, die volgens hem probeert om, via de kinderen, met Joe in contact te komen.

Het kan volgens Joe daarenboven ook geen toeval zijn dat alle zieken op de afdeling hetzelfde figuurtje tekenen : een libelle, hetzelfde figuurtje die op het kinderspeelgoed staat die Emily kort voor haar vertrek bestelde voor het kind waarvan ze zwanger was en vergelijkbaar met de vorm van de moedervlek die Emily op haar schouder heeft...

Er zijn dikke boeken geschreven over dé dood, het sterven, het afscheid nemen van wie je houdt en bovenal de 'bijna doodservaringen'. Dragonfly behandelt deze zaken allemaal. Alhoewel, 'behandelen' is een verkeerde woordkeuze hier, even aanraken lijkt mij beter uitgedrukt. Dragonfly mist voor een stuk de diepgang, de intensiteit maar vooral de dramatiek van een Lorenzo's oil (met Nick Nolte en Susan Sarandon) bijvoorbeeld of, zomogelijk nog beter, een Shadowlands met Anthony Hopkins en Debra Winger (wy love if losing hurts so much?). De getekende libelle-figuurtjes en de reacties van de kinderen wanneer Joe ze ontmoet en over Emily spreekt, moeten in de film zorgen voor een mystieke sfeer, maar men slaagt niet echt in dit opzet, de kracht van bijvoorbeeld The Mothman Prophecies wordt zelfs niet benaderd.

Het gegeven van de film boeit ons nochtans bijzonder sterk en we zijn hiervoor zelfs bereid alles wat minder rationeel te gaan bekijken, maar wanneer Kevin Costner naar het einde van de film toe 'springt', overschrijdt de film meteen ook onze lijn van het aanvaardbare. Zijn 'vondst' op het einde van de film hadden we dan ook liever niet gezien. Regisseur Tom Shadyac tekende in het verleden al voor een aardig aantal (Jim Carrey-)komedies : Ace ventura pet detective (zijn regie-debuut), The nutty professor, Liar liar maar ook Patch Adams met Robin Williams. Daarenboven was hij uitvoerend producent van beide Nutty Professor-films. Shadyac was destijds naar eigen zeggen aanwezig bij z'n moeder toen ze stierf en getuige van iets, waarna hij besloot er vroeg of laat een film over te maken. Toen hij het script kreeg van Dragonfly, was het volgens hem een bijzonder sterk, inventief verhaal, de geknipte basis voor een film.

Opmerkelijk is ook de aanwezigheid van Oscar-winnares Linda Hunt (The year of living dangerously) in deze Dragonfly, een goeie keuze voor de rol van Zuster Madeline. Ze brengt ons een goeie benadering van het vertrek dat ons allemaal te wachten staat : de ladder van het bewustzijn heeft wel honderd treden, tussen het absolute bewustzijn en de dood, de onderste tien treden zijn nog door weinigen betreden, met alle gevolgen van dien. Het moet ons helpen in de toekomst wat beter met de 'dood' en alles wat daarrond hangt, overweg te kunnen...