Ja, er komt wat kijken bij het ontvoeren van een vrouw. De overzichtelijke handleiding waar “The Disappearance Of Alice Creed” mee uit de startblokken schiet, biedt alvast een handig antwoord op de vele hoe en doe-vragen. Voor degenen die zich de sfeer voor de geest proberen te roepen: het doet wat denken aan de geraffineerdheid van Danny Boyles doorbraakthriller “Shallow Grave”, waar deze film een beetje mee vergeleken kan worden. Een spits gemonteerde handleiding trouwens, waardoor het meteen duidelijk is dat dit Brits filmpje genoeg panache in huis heeft om uit te groeien tot een kleine en fijne thriller. En dat ook doet.

In de eerste tien (dialoogloze) minuten zien we hoe twee mannen, Danny (Martin Compston) en Vic (Eddie Marsan) snode plannen smeden en uitvoeren. Ze kopen doe-het-zelftuigen, isoleren een kamer, maken hun bestelwagen geluiddicht, maken een bed op, halen touwen, handboeien, dekens en zo’n yukkie mondsnoer met bal in de mond boven, nemen zowaar even tijd om wat te eten, installeren sloten en kijken elkaar uiteindelijk aan met een blik van: het is tijd. Waar het tijd voor is, blijkt als ze een vrouw in hun bestelwagen proppen om er vervolgens mee naar de geïsoleerde kamer te rijden, en er haar vervolgens vastbinden en uitkleden. Wie na deze eerste naakte passage met Gemma Atherton (want zij is het ongelukkige schaap van dienst) denkt vertrokken te zijn voor een rondje torture porn is er meteen aan voor de moeite en mag het kwijl uit de mondhoeken wrijven. “The Disappearance Of Alice Creed” is immers in de eerste plaats een poets wederom poets-thriller waarin de kaarten die bij het begin worden geschud niet noodzakelijk degene zijn die bij het eind van de rit nog op tafel liggen.

Want uiteraard roept het begin heel wat vragen op. Zoals daar zijn: is het een toevallige ontvoering ?  Waar hebben de twee ontvoerders elkaar leren kennen ?  Wat zijn hun plannen met Alice ? V ertrouwen ze elkaar we l?  Zijn ze echt tot geweld in staat of plegen ze blufpoker ?  Typisch zo’n filmpje dus waarbij je voelt dat je gaandeweg heel wat zaken te ontdekken hebt. Opvallend is dat de antwoorden steek houden en er geen onnodige plottwists worden geëtaleerd. Wat niet wil zeggen dat er zich geen spannende scènes ontwikkelen.

Ook opvallend: de spaarzaamheid van “The Disappearance Of Alice Creed”. De film speelt zich zo goed als volledig op één locatie af, de cast klokt af op drie stuks en zelfs de regisseur (J Blakeson) heeft aan een letter genoeg heeft om het voornaamvakje in te vullen. De vertolkingen zijn trouwens dik in orde: net als in “Tamara Drewe” bewijst Gemma Atherton hier dat ze een actrice is die aan de vooravond staat van een mooie carrière. En een lucratieve, daar ze ook al twee keer mocht opdragen als oogsnoepvoer in voor de rest makke Hollywoodspektakels (“Clash Of The Titans” en “Prince Of Persia”). Dit is geenszins haar beste vertolking, maar wel een heel moedige natuurlijk daar ze zich hier een paar keer letterlijk blootgeeft. Eddie Marsan is heerlijk dreigend als ‘de man met het plan’ en ook Martin Compston (die debuteerde als zestienjarige knaap in Ken Loach’s “Sweet Sixteen” in 2002”) tokkelt op de juiste toetsen als zijn handlanger.

Vlekkeloos is het parcours dat “The Disappearance Of Alice Creed” aflegt niet: daarvoor voelt het af en toe iets te theatraal aan en ontbreekt het de climax helaas wat aan de benodigde oempf. Wat niet wegneemt dat deze ontvoeringssaga ook tijdens de mindere momenten netjes blijft boeien, zelfs al is het eindresultaat bij lange na niet stout genoeg om uit te groeien een cultklassieker, zoals de goed geoliede hypemolen je hier en daar wil laten geloven.