Waar is de tijd dat de duivel nog herkenbaar was aan de kenmerken waarmee hij aan kleine kindertjes wordt voorgesteld : sikje, bokkepoten, hoorns, drietand en een sardonische grijns die net iets te preferen is boven het akelig starende alziende oog van de 'God ziet U, hier vloekt men niet'-kader die vroeger aan elke zichzelf respecterende muur van een Vlaams gezin met katholieke waarden hing ?

In deze materialistische tijden zijn er geen klassieke zekerheden meer: niet alleen is de duivel in deze moraalstudie annex sitcom-komedie een vrouw, ze draagt zowaar ook nog eens de duurste spullen. Een postmoderne fabel die er ons wil op duiden dat we allemaal een beetje duivel zijn in de consumptiemaatschappij? Maar neen, bijgot, The Devil Wears Prada is vooral een aantrekkelijk glijmiddel om ook de vrouwelijke biosbezoekers dit jaar hun blockbuster te geven. Een strategie die nog geslaagd is ook, want in de States klokte dit filmpje af op 124 miljoen dollar aan de kassa. Laat de Europese veroveringstocht beginnen.

De Prada-dragende duivel is gemodelleerd op Anna Wintour, sinds 1988 editor-in-chief van het wereldberoemde modetijdschrist Vogue. Amy Weisberger, auteur van het boek waarop deze film is gebaseerd beweert wel dat The Devil Wears Prada niet op Vogue of Wintour is gebaseerd, maar aangezien Weisberger een tijdje als stagiaire bij Vogue heeft gewerkt is het niet zo moeilijk te raden waar de klepel begint en de klok eindigt. Maak kennis met Miranda Priestley (Meryl Streep, de koopwaar van de film), editor-in-chief bij het modetijdschrift Runway. Priestley gedraagt zich als een echte tiran: ze moet op haar koffiewenken bediend zijn vijf minuten voor ze het vraagt, haar erwten moeten tijdens de lunch allemaal dezelfde diameter hebben, en haar tweelingdochters moeten tijdens een trip naar oma in staat zijn om Harry Potter 7 al te lezen, ook al is het manuscript van J.K. Rowling nog niet beschikbaar. En dat zijn nog maar haar niet-professionele eisen...

Voetvegen van Miranda zijn haar vele assistentes en medewerkers, en het is in deze heksenketel dat de ietwat sullige Andy Sachs (Anne Hathaway, tegelijkertijd ook solliciterend naar de rol van een 'jonge Julia Roberts' ) zich waagt als 'tweede assistente'. Ze wil eigenlijk journaliste worden, maar ziet het wel zitten om een jaartje mee te draaien bij een gerenommeerd tijdschrift. Op het gebied van mode is Andy een met vogelgriep besmette vreemde eend in de bijt, maar dat weerhoudt Miranda er niet van om Andy een kans te geven onder het motto mijn vorige assistentes waren mager en goed gekleed, maar deden hun werk niet goed, dus laat ik de vulgair geklede dikke meid maar eens een kans geven. Onder het niet altijd toeziend oog van Miranda's eerste assistente Emily (een hilarische Emily Blunt) probeert Andy zich een weg doorheen de verschillende taken te jongleren. Haar vrienden steken haar privé een hart onder de riem  want het is toch maar voor één jaar. Tot wanneer Andy zich geleidelijk aan begint thuis te voelen in het Runway-wereldje, een paar goede punten scoort bij Miranda, en de oude Andy zich compleet heeft getransformeerd in een nieuw hooggestileerd modieus specimen...

Hollywood speelt ontzettend safe met The Devils Wear Prada. Een goed te definiëren demografische doelgroep, een herkenbaar product (de modewereld) in de etalage, een populaire ster in een opvallende scène-stelende vertolking om de vakpers te paaien, een regisseur die zijn sporen verdiende in het sitcom-wereldje (Sex And The City)... Het publiek bedotten en uitpakken met een zwaarmoedig drama waarvan zelfs de suikerklontjes in een tas koffie migraine zouden krijgen, dat zou pas duivels geweest zijn. Maar neen, dit is en blijft een saccharinezoete vrouwenfilm die zo easygoing mogelijk in elkaar is geknutseld (of het een al dan niet bewuste keuze is om de twee mannelijke love interests het charisma van een gekantelde waterschildpad mee te geven blijft hierbij de vraag) en die gelukkig nergens echt verveelt. We hebben al veel slechtere dingen in het genre gezien, geloof ons vrij. Het eerste uur was zelfs voor deze vijfendertigjarige filmliefhebber (met het charisma van een op zijn poten staande waterschildpad) best te pruimen, maar geleidelijk aan vervalt de film toch in een niet altijd welriekende poel van voorspelbaarheid. Want uiteraard hebben de personages aan het einde allemaal De Grote Loutering overleefd en eindigt alles op zeemzoete 'eind goed, al goed'-tonen. 't Mag dan nog Prada zijn, de scenarioplooien zijn overduidelijk gestreken met een strijkijzer uit de Aldi.