Elf jaar vooraleer Sharon Stone filmgeschiedenis schreef door sliploos haar benen te kruisen in Basic Instinct stond ze nog met een acteercoach op de set van Wes Cravens rurale horrorthriller Deadly Blessing. Een film waarmee Craven zijn undergroundaanpak uit The Last House on the Left en The Hills Have Eyes langzaam inruilde voor een meer commerciële en gestroomlijnde aanpak.

Frappant is alvast dat Craven hier een badkuipscène op net dezelfde manier filmt als in het in 1984 exploderende A Nightmare on Elm Street. Craven kreeg de regie van Deadly Blessing toegeworpen door producent Max Keller, voor wie Craven eerder de televisiefilm A Stranger in Our House/Summer of Fear draaide – een productie die sterk genoeg werd bevonden om in sommige landen in de bioscoop te draaien.

Deadly Blessing slaat zijn tenten op in een stoffig boerenland dat grotendeels bevolkt is door de Hitites, een fictieve Amish-achtige sekte. Hun waarden zijn heilig, en iedereen die anders denkt of handelt wordt scheef bekeken en zelfs van ketterij beschuldigd. Wanneer plots een moordenaar in de omgeving rondwaart, kan het gissen naar de identiteit van de dader beginnen: is het een zotte Hitite, een duivelse incubus of toch nog iemand anders? Het script met een al bij al stevige whodunit-weerhaak ontspoort naar het einde nogal wat, en het compleet overbodige paranormale shockmoment aan het eind is een verplicht nummertje dat Craven van de producenten moest draaien ‘omdat Carrie ook eindigde met een shockmoment’.

Deadly Blessing mag dan niet altijd steek houden, Craven tovert een paar sfeervolle setpieces uit de hoed: de scène in de schuur met Stone mag zelfs als een heus hoogtepunt worden beschouwd. En dan moest ze in een andere scène ook nog een spin in haar mond laten kruipen. Al wou ze dat niet doen vooraleer de tanden van het beestje waren verwijderd. Ernest Borgnine had minder uitdagingen: een kriebelende valse baard tolereren volstand om een Razzie-nominatie te krijgen voor slechtste acteur in een bijrol. Ocharme. Voor actrices Maren Jensen en Susan Buckner was Deadly Blessing de laatste film op hun cv: beide dames gaven na deze film de brui aan hun (korte) acteercarrière.

Oorspronkelijk zou Universal de film uitbrengen als onderdeel van hun deal met co-financierder Polygram, maar uiteindelijk besloten ze dat niet te doen. Waarop United Artists de film verdeelde: meteen een van hun laatste solowapenfeiten vooraleer ze later dat jaar door MGM werden ingelijfd.